Ανήμερα του Άη-Γιαννιού, και η πρωινή λιακάδα μετά από τις βροχές των προηγούμενων ημερών φαντάζει σαν άνθος μέσα στο χειμώνα. Όλοι φροντίζουν με τον τρόπο τους να εκμεταλλευτούν τη ζεστασιά και τη χαλαρότητα που προσφέρει...
Η Χαρίκλεια ακουμπισμένη για ώρα στο μουράγιο, αναρωτιέται πως πέρασα από μπροστά της χωρίς να με δει. Ο γείτονάς της ο Σπύρος, με μισάνοιχτη την εξώπορτα, που επιτρέπει σε μια δυνατή αχτίδα ήλιου να εισχωρεί στο εσωτερικό του σπιτικού του, φαίνεται απορροφημένος στο διάβασμα κειμένων από την ελληνική μυθολογία, ενώ η Ρόδω φωνάζει τα «χρόνια πολλά, καλή χρονιά» από το μισάνοιχτο παντζούρι του απάνω ορόφου, έτοιμη κατά τα λεγόμενά της για μια βόλτα στον ήλιο. Πιο κάτω, ο άλλος ο Σπύρος, στο «Μικράκι», μετά χαράς υπόσχεται να ανασύρει στη μνήμη και να γράψει κάτι από τα παλιά, για την ιστοσελίδα μας...
Στον από κάτω δρόμο, ο Γρηγόρης ανηφορίζει αργά, με μια «φωτιά» (όπως έλεγε η μάνα του) φρεσκοκομμένα αγριολάχανα στο χέρι, που απαρτίζουν το καθιερωμένο τα τελευταία χρόνια, λιτό δείπνο του... Μου γνέφει να μυρίσω ένα μεγάλο ροζ τριαντάφυλλο στο προαύλιο του σπιτιού του και στη συνέχεια με κατευθύνει σε ένα καλο-κλαδεμένο δέντρο, γεμάτο από κιτρινισμένα φύλλα και κίτρινα άνθη. Μαζί με τη γυναίκα του Κική, με πληροφορούν πως πρόκειται για τον «Χειμώνανθο», δεντρο-λούλουδο με έντονη, διαπεραστική μυρωδιά. Μια εισπνοή από κοντά και τα ευαίσθητα άνθη του ξεκολλούν. Παίρνω μαζί μου μερικά ανθισμένα κλαδιά για το σπίτι...

«Χειμώνανθος», όπως η μικρή αυτή λιακάδα μες το χειμώνα...

 Υπάρχουν 0 σχόλια.
Πατήστε εδώ για να προσθέσετε το δικό σας