Περασμένο απόγευμα και η καρυδιά του Μώρου ζούσε για μια ακόμη φορά «στιγμές δόξας». Το «μοσχάτο του Στίνη» θα έφερνε πρόωρη ευδαιμονία στην παρέα που καθόταν γύρω από το μακρόστενο  τραπέζι και έπινε τραγουδώντας. Τη βαρυτονία τους, που ακουγόταν μέχρι τη στροφή του Τσίριγγα, συναγωνίζονταν ένας θαρραλέος τζίτζικας στη διπλανή ελιά, ενώ πιο πέρα, η μόλις ολίγων μηνών δεσποινίς Σαββανή (του Νικόλα και της Τερέζας), μέσα από το καρότσι της απολάμβανε αμέριμνη την παράταιρη πολυφωνία…

Κατά τις έξη, στην απόμακρη Αγία Αικατερίνη ξεκινούσε ο Εσπερινός της Αγίας Κυριακής. Φρεσκοβαμμένο, σε αποχρώσεις του γαλάζιου, το εσωτερικό της μικρής εκκλησίας, ο παππάς, τρεις ψάλτες και ένας πιστός, «επί το έργον» έως τις επτά.

Μια ώρα αργότερα, στου «Μαργαρίτη», ο κόσμος διερωτάτο γιατί δεν είχε φανεί ακόμη η Λιτανεία που ξεκινούσε από τον οικισμό του Άη Βασίλη. Όταν πρόβαλε στη στροφή, με την Εικόνα και το μπαρλακί, συνοδεύονταν από τμήμα της Φιλαρμονικής Κορακιάνας και τη Χορωδία Φαιάκων. Το βράδυ, στο προγραμματισμένο πανηγύρι, θα συμμετείχε και το Χορευτικό του χωριού μας.

Στην επιστροφή, μια στάση στις Βαρές, θα απέφερε μια τσάντα με λαχανικά εποχής, καλλιέργειας Νίκου Νικολούζου, ενώ απρόσμενο δώρο της μητέρας του ήταν μια γλάστρα με «πιασμένη» φλοέτα.
Βράδυ πια και το υπαίθριο τραπέζι θα έχει στο κέντρο του την πιατέλα με τις μπρουσκέτες, για ένα πρόχειρο, πλην όμως νοστιμότατο δείπνο. Και με τη κουβέντα, οι δείκτες του ρολογιού θα κυλήσουν μετά τα μεσάνυχτα…