Μίζερα χρόνια φτωχά... Μα πάντα βρίσκουν τρόπο τα παιδιά να χαίρονται και να κάνουν σκανδαλιές.Σ' ένα σχολείο που τότε αριθμούσε πολλά παιδιά. Σ'ένα χωριό που δεν είχε πόρους η γη να θρέψει τους κατοίκους της.Έτσι οι περισσότεροι γινόντουσαν αρτεργάτες ή ακολουθούσαν την οδό των γραμμάτων. Φυτώριο επιστημόνων μετέπειτα...

Δάσκαλος στο Δημοτικό ένας πολύ αυστηρός -τιμωρός δάσκαλος! 
Ο Σπύρος, ο Λευτέρης, ο Γιάννης, ο Βασίλης! Φίλοι αχώριστοι! Μαζί στις σκανδαλιές, μαζί στα θρανία. Ο Γιάννης δεν υπάρχει πια...

Πως του ήρθε του Σπύρου να πάρει ένα “μπότη'' που υπήρχε στο σκολειό και να ....κατουρήσει μέσα! Ποιος είδε το θεό και δεν τον φοβήθηκε..... Με εκείνο το βλοσυρό βλέμμα μακράν κάθε παιδαγωγικής σκέψης, διατάζει ο δάσκαλος το Στέλιο, να του φέρει μια μεγάλη βίτσα! Πήγε ο Στέλιος κι έκοψε από μιαν ελιά .Πιο μεγάλη δε γινότανε. Μαγκούρα θαρρείς! Με κόμπους για να πληγιάζει τις παλάμες... Τι βαθειά ικανοπoίηση ο δάσκαλος! Τι αισθήματα σαδισμού του γεννούσε η θωριά της!
Τους βάζει στη σειρά. Σπύρος, Λευτέρης, Βασίλης, Γιάννης. Απλωμένες παλάμες... Πάντα πονηρός ο Σπύρος τραβάει τον δεύτερο στη σειρά Λευτέρη από το μανίκι και τον σπρώχνει μπροστά του. Τρώει εκείνος όσες έφαγε ....ο Άη Στέφανος και αφού μούδιασε χτυπώντας τον, απευθύνεται στον δεύτερο. Πάλι ο Σπύρος τραβάει μπροστά του το Βασίλη.Τρώει κι εκείνος τις χρονιάς του, πηγαίνει στο τέλος της σειράς και πάλι ο Σπύρος τραβάει το Γιάννη! Ξύλο αλύπητο! Τόσο που τσακίστηκε η βίτσα!!! Αποκαμωμένος ο δάσκαλος με όσο κομμάτι του είχε απομείνει στο χέρι δίνει μερικές και στο Σπύρο. Μέσα στα κλάματα,στις μύτες που τρέχανε βγήκε το παράπονο...
-Εσύ ωρέ κατούρησες το περισσότερο κι έφαγες τσι λιγότερες!έσκουξε μέσα στα κλάμματα ο Γιάννης!

 Κι ο παπα-Κουρίνης  εύστοχα γράφει για το επεισόδιο!

''Κι ο Σπύρος ο Μεταλληνός 

με το ψηλό κλαπέτο 

που πήγε και κατούρησε 

μέσα στο μπουκαλέτο''....................

''μπότης'' =πήλινο δοχείο με δυο χέρια για την αποθήκευση νερού...

ΔΩΡΑ ΣΠ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ