Η προαναγγελθείσα επιδείνωση του καιρού δεν προϊδέαζε για την ισχυρή χαλαζόπτωση, σήμερα το μεσημέρι. Μέσα σε λίγα λεπτά οι δρόμοι, οι στέγες και οι ακάλυπτοι χώροι «άσπρισαν» από μεγάλους άσπρους κόκκους, που στοιβάζονταν, αφού προηγουμένως χτύπαγαν με ορμή, όπου έβρισκαν. Με την πρώτη αχτίδα ήλιου που ακολούθησε τη ξαφνική μπόρα, τα παιδιά ξεχύθηκαν στη γειτονιά, επιδιδόμενα σε… χαλαζοπόλεμο. Ο Βαγγέλης, η Ηλέκτρα, ο Κωνσταντίνος ξέδωσαν με μανία…Όμως πέραν από το παιχνίδι και την κάτασπρη εικόνα, δεν έλειψαν και οι ζημίες: στις περγουλιές που βιάστηκαν να ανθίσουν, ή στην πασχαλιά της Ζαϊρας που έστρωσε καταγής το μεγαλύτερο μέρος από τα μωβιά μοσχο-λούλουδά της.

Υ.Γ. Τέτοιο ήταν το ξάφνιασμα από την αλλαγή του καιρού, που η χθεσινο-βράδινη «Προηγιασμένη» στο Σταυρωμένο, υπό το ταπεινό φως των κεριών, επανήλθε στη σκέψη ως χειμωνιάτικη Λειτουργία.

 Υπάρχουν 0 σχόλια.
Πατήστε εδώ για να προσθέσετε το δικό σας

Παρά τις προβλέψεις και τη χθεσινο-βραδινή βροχή, το πρωϊνό της 25^ης Μαρτίου ήταν γενικά ηλιόλουστο,γεγονός που επέτρεψε την πραγματοποίησης της μικρής παρέλασης που πραγματοποιείται τα τελευταία χρόνια στο χωριό. Μετά τη Δοξολογία στον Άη-Γιώργη και τον συναισθηματικά φορτισμένο επετειακό λόγο του Διευθυντή του Ειδικού Γυμνασίου Κέρκυρας, η τελετή συνεχίστηκε στην πλατεία του χωριού. Εκεί, υπό τους ήχους της Μπάντας, οι εκπρόσωποι των τοπικών αρχών και φορέων κατέθεσαν δάφνινα σταφάνια στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Η κατάθεση στεφάνου από τους μικρούς μαθητές του Νηπιαγωγείου ξεχώρισε…

Ακολούθως η μικρή πομπή βάδισε τον κεντρικό δρόμο του χωριού, με τη Φιλαρμονική να συνεχίζει για την Κάτω Κορακιάνα και αργότερα για την πόλη και τους υπόλοιπους να κάνουν στάση στο Κοινοτικό Κατάστημα για ένα κέρασμα. Εκεί, ο ιερέας(παπα-Κώστας), η Πρόεδρος της Φιλαρμονικής Δώρα Μεταλληνού, ο Πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου Φωκίων Μάνδυλας, ο Πρόεδρος του Συλλόγου Ανω-Κορακιανιτών Αθηνών Σπύρος Κένταρχος και η τελετάρχης και μέλος του Τοπικού Συμβουλίου Ειρήνη Βιτουλαδίτη, είχαν την ευκαιρία για μία γενικού περιεχομένου, συζήτηση…

Υ.Γ.1.Η δυτική πλευρά από τα κελιά του Άη-Γιώργη χρήζει όπως φαίνεται, άμεσης επισκευής, όπως παρατήρησαν διερχόμενοι κάτοικοι, που παρακολούθησαν τη σημερινή παρέλαση.

 Υπάρχουν 2 σχόλια.
Πατήστε εδώ για να προσθέσετε το δικό σας

Το Σαββατιάτικο απομεσήμερο ξεκίνησε μια ακόμη «μακρά πορεία» από το Βασιλικό και τους Λαμπράδες έως την Κάβενα και παραπέρα, για τη συλλογή αγριο-σπάραγγων, που θα εξασφαλίσουν το βραδινό δείπνο. Μια αναζήτηση στην ανοιξιάτικη φύση, που ήδη σκορπίζει τα «χρώματα και αρώματά» της προς κάθε κατεύθυνση.Στη στροφή του μικρού μονοπατιού, η Κατερίνα με την Ελένη που κατεβαίνουν για κτήματά τους, κοντοστέκονται για να ανταλλάξουν κουβέντες, πριν τις καταγράψει ο φωτογραφικός φακός.Στη Παναγιά η Θάλεια με τη Γεωργία μετά βίας διακρίνονται πίσω από τον πυκνό καπνό που δημιουργεί το κάψιμο των χόρτων, ενώ πιο πέρα από του Χαχάνου, στο Συνεταιρισμό, όπου βρίσκεται σε εξέλιξη η πρόβα του Χορευτικού, η Ηλέκτρα φυλάει στην εξώπορτα για τα μικρότερα παιδιά.

Ο Εσπερινός στον Εσταυρωμένο μόλις έχει τελεώσει και στο γραφείο της Κοινότητας συνεχίζεται η ταξινόμηση των παλιών αρχείων, από τον Φωκίωνα, την Αγγελική, τη Βάσω και τον Χαρίλαο.. Η βραδιά θα κλείσει με τα ψητά στη λαδόκολα σπαράγγια και μια τελευταία βόλτα στο παντελώς έρημο πλέον, χωριό…

«Και αύριο μέρα είναι», που λέγαν και οι παλιοί…

ΣΗΜ.Χθες, στον Άγιο, οι «Χαιρετισμοί», θα συγκεντρώσουν το ενδιαφέρον αρκετών μικρών παιδιών:η Αγγελική, η Χρυσούλα, η Μαριέτα, ο Γιάννης και ο Σταύρος, θα εξαντλήσουν την υπομονή τους, μαζί και των δικών τους, ενώ ο Κώστας με σεντόρεια, βραχνή φωνή θα απαγγείλει, μαζί με το Γιώργο, το «Άσπιλε»…

 Υπάρχουν 0 σχόλια.
Πατήστε εδώ για να προσθέσετε το δικό σας

Η ελληνική κοινωνία βιώνει καθημερινά τη συρρίκνωση της «μεσαίας τάξης». Η συστηματική φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας, που είναι παραδοσιακή διέξοδος των μεσαίων στρωμάτων, η εξαφάνιση των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων και η έκθεση στην ανεργία εκατοντάδων χιλιάδων μεσαίων στελεχών, είναι μερικά από τα σημάδια αυτής της νέας πραγματικότητας, που διαμορφώνεται στην Ελλάδα -και όχι μόνο.

Ως «μεσαία τάξη», απλουστεύοντας τον όρο και αποφεύγοντας τις ταξικές αναλύσεις, θα θεωρήσουμε το σύνολο των οικονομικά ανεξάρτητων πολιτών που δε διαθέτουν αξιοσημείωτο μερίδιο κοινωνικής επιρροής ή εξουσίας και σ’ αυτή συνήθως περιλαμβάνονται ελεύθεροι επαγγελματίες, εισοδηματίες, στελέχη επιχειρήσεων και δημόσιοι υπάλληλοι. Οι λαϊκιστές πολιτικοί τους αποκαλούν και «μικρομεσαίους».

Η τάξη αυτή συνιστά αναμφίβολα την κύρια δύναμη υποστήριξης των ανεπτυγμένων δημοκρατιών στον σύγχρονο κόσμο. Χάρη αφενός στο πληθυσμιακό της εύρος, αλλά κυρίως χάρη στη φοροδοτική της ικανότητα, την ενεργητικότητα και τις φιλοδοξίες της, αποτελεί δε το στοιχείο εκείνο που επενεργεί με προωθητικό τρόπο πάνω στο σύνολο της κοινωνίας και αναζωογονητικά στους δημοκρατικούς αντιπροσωπευτικούς θεσμούς.

Δεν υπήρχε κανείς, που εν μέσω δανειακής ευμάρειας, να πίστευε ότι θα ερχόταν η ώρα μιας τόσο ανώμαλης προσγείωσης, η οποία θα έθετε σε κίνδυνο όλες τις “κατακτήσεις” των μεταπολεμικών και ιδίως των μεταπολιτευτικών χρόνων. Οι δύο μεγάλες κατηγορίες του ενεργού πληθυσμού, οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι ελεύθεροι επαγγελματίες, έζησαν, η καθεμιά με τον τρόπο της, μέσα σε ένα ιδιότυπο πλην υπαρκτό καθεστώς βεβαιοτήτων.

Η πρώτη κατηγορία κατόρθωνε, με το πέρασμα των χρόνων, να διευρύνεται πληθυσμιακά και να αυξάνει τα εισοδήματά της μέσω συνδικαλιστικών πιέσεων και άκρατης παροχολογίας εκ μέρους των κυβερνήσεων και, άρα, να βελτιώνει σταθερά την ποιότητα ζωής της. Η δεύτερη, περισσότερο δραστήρια, στηρίχτηκε ακριβώς εκεί που τελείωναν οι “κατακτήσεις” της πρώτης. Ο δημόσιος υπάλληλος υπήρξε ο καλύτερος πελάτης του εμπόρου, του ασφαλιστή, του κάθε είδους παροχέα υπηρεσιών, του ιδιοκτήτη ακινήτων, του γιατρού, του δικηγόρου ή του συμβολαιογράφου. Ακόμη και για το “μεγάλο κεφάλαιο”, ο δημόσιος υπάλληλος ήταν η μοναδική ίσως πηγή βέβαιης και σταθερής εισροής χρημάτων. Χαρακτηριστικότερα παραδείγματα αυτά των τραπεζών, που με άνεση και ασφάλεια χορηγούσαν ευκολότερα τα δάνεια προς τους κρατικούς υπαλλήλους, αφού η δυνατότητα δέσμευσης του μόνιμου και αυξανόμενου μισθού μηδένιζε τις επισφάλειες. Έτσι δημιουργήθηκε μία «ψευδής» τάξη μια τάξη «ευκολίας», που επέλεγε την άνετη και βολεμένη ζωή, τις εύκολες τοποθετήσεις, την ανεμελιά και την σιγουριά του αμετάβλητου.

 Η συρρίκνωση της τάξης αυτής οφείλεται: για τους σύγχρονους αναλυτές στην ανταγωνιστικότητα εξαιτίας της παγκοσμιοποίησης, για τους τεχνοκράτες στη λιτότητα και για τους μοιρολάτρες ότι πήραν το στραβό δρόμο, εγώ θα συμπληρώσω ότι είναι και έλλειμμα παιδείας και μόρφωσης και σε ένα μεγάλο βαθμό ήθους, με συνέπεια  την αδυναμία αφομοίωσης των ραγδαίων και πρωτόγνωρων εξελίξεων στη χώρα μας.

Και ενώ η μεσαία τάξη, για όλους τους λόγους που προαναφέρθηκαν, φθίνει, μια νέα δημογραφική κατηγορία γεννιέται: οι νεόπτωχοι, οι άνθρωποι που κάποτε ανήκαν στη μεσαία τάξη, λαμβάνει σάρκα και οστά μέσα στα κέντρα αστέγων και τα συσσίτια. Γι’ αυτήν τη νέα τάξη, το χάσμα μεταξύ του βιοτικού επιπέδου που είχαν και αυτού που έχουν μετά την κρίση είναι τεράστιο και απογοητευτικό. «Θα μπορούσαμε άραγε να είμαστε στη θέση τους;», μια σκέψη που όλοι αποφεύγουμε, ακόμα και αν αυτός που συναντάμε ήταν κάποτε ο διπλανός μας, ο γείτονάς μας, ο φίλος μας.

Οι συνέπειες αυτής της προς τα κάτω «κινητικότητας» προμηνύονται  σοβαρές:

Κοινωνικές εκρήξεις και αύξηση παραβατικότητας, και όχι μόνο από νέους αλλά και από κοινωνικά εξαθλιωμένους οικογενειάρχες μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων που βρέθηκαν στο περιθώριο, η αυξανόμενη υποβάθμιση των ήδη υποβαθμισμένων περιοχών θα οδηγήσει σε απρόβλεπτες κοινωνικές συγκρούσεις αφού απογοήτευση και φοβία θα βρουν διέξοδο στη βία.

Η στροφή προς τα άκρα πιθανόν να αποτελέσει την ελπίδα για πολλούς να ξαναποκτήσουν τα χαμένα τους πλούτη και να γίνουν πάλι «μεγάλοι και τρανοί». Και επειδή ένα ολοκληρωτικό καθεστώς δεν είναι παρά το προηγούμενο δημοκρατικό καθεστώς δίχως τις δημοκρατικές του ευαισθησίες και αναστολές, δε θα διστάσουν να το στηρίξουν, αφού διαισθάνονται, πως αυτό είναι το μόνο που μπορεί να διαχειριστεί αποτελεσματικά την καπιταλιστική κρίση. Για τον Ιταλό Ουμπέρτο ’Eκο, «το κύριο χαρακτηριστικό του ιταλικού φασισμού ήταν η μαζική νομιμοποίησή του από την απογοητευμένη μεσαία τάξη».

Συνοψίζοντας η συρρίκνωση των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων προοιωνίζει αρνητικές πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις γεγονός που συνιστά απειλή για τη δημοκρατία μας. Η εξυγίανση και η ανασυγκρότηση της μεσαίας τάξης είναι αναγκαία ώστε ο κόσμος της να εμπνευστεί και να κινητοποιηθεί ξανά. Χωρίς αυτόν τον κόσμο ο δρόμος για την έξοδο από την κρίση θα είναι μακρύς και ίσως αδιέξοδος.

 Αντώνης Πρεντουλής

Ταξίαρχος ε.α.

 Υπάρχουν 0 σχόλια.
Πατήστε εδώ για να προσθέσετε το δικό σας