Τα ιστορικά στοιχεία που διαθέτουμε, αλλά και οι υποθέσεις που μπορούμε να κάνουμε, χωρίς να απέχουμε πολύ από την πραγματικότητα, μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι Κορακιανίτες δεν ήταν άμοιροι μουσικής παιδείας, λαϊκής και έντεχνης.

 Πριν από τη δεκαετία του 1920 ασφαλώς θα υπήρχαν οι ντόπιοι αυτοδίδακτοι οργανοπαίχτες, ίσως και έντεχνοι, με κιθάρες και βιολιά, οι οποίοι στα πανηγύρια και στους χορούς θα επένδυαν μουσικά τις εκδηλώσεις. Κορυφαίο λαϊκό μουσικό δημιούργημα είναι ο Κορακιανίτικος χορός, ο γνωστός μας «Σταυρωτός». Οι έντεχνοι γνώστες λαϊκών οργάνων δεν αποκλείονται λόγω της στενής επαφής και εξάρτησης των Κορακιανιτών με την πόλη της Κέρκυρας για επαγγελματικούς λόγους.

Έτσι λοιπόν, στη δεκαετία του 1920 δημιουργήθηκε ο «Μουσικός Σύλλογος Κορακιάνας». Δάσκαλος υπήρξε ο Νικόλαος Κοντός, αρχιμουσικός του «Φιλαρμονικού Συλλόγου Σκριπερού». Εδιδάσκετο θεωρία μουσικής και χειρισμός εγχόρδων οργάνων (βιολί, μαντολίνο, κιθάρα). Δημιουργήθηκε δηλαδή μια μαντολινάτα. Οι μαθητές επρομηθεύοντο τα όργανα οι ίδιοι. Η δύναμη της μαντολινάτας αυτής ανήρχετο σε 20 άτομα περίπου. Έδινε συναυλίες και τις Κυριακές και τις γιορτές. Κατά το 1927 την μαντολινάτα αυτή αναλαμβάνει ο μαέστρος Λεωνίδας Δαπέργολας από την Κέρκυρα, ο οποίος προσθέτει σε αυτήν και πνευστά όργανα. Οικονομικοί λόγοι αναγκάζουν τον Λ. Δαπέργολα να εγκαταλείψει την μαντολινάτα, η οποία διαλύεται και τα υπολείμματά της αναλαμβάνει κατόπιν να ανασυγκροτήσει ο δάσκαλος Σπύρος Μαρτζούκος (Πάπας), ο οποίος έπαιζε θαυμάσιο βιολί (κατά τη διάρκεια των σπουδών του  στο διδασκαλείο Ιωαννίνων φοίτησε στο εκεί Ωδείο). Η μαντολινάτα γνώρισε καινούργια άνοδο. Συναυλίες πολλές στην περγουλιά του καφενείου του Κουτσοβασίλη τις Κυριακές, καθώς και στο κέντρο του Μώρου. Επίσης, καλοκαιρινές νυχτερινές σερενάδες στους δρόμους του χωριού μας και στην εξοχή προς του Κολόκα και την Παλιαυλή. Ο πόλεμος του 1940 σταμάτησε αυτή την προσπάθεια.