Αφού το τέλος του κόσμου δεν ήλθε, την 21 Δεκεμβρίου 2012, όπως μας είχαν ενημερώσει «οι μελετητές» του ημερολογίου των Μάγια, βαδίζουμε ολοταχώς για τον εορτασμό των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.

Χαρακτηριστικό αυτών των εορτών φέτος είναι η φτώχεια, η ανέχεια και η αβεβαιότητα, για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της χώρας, που βιώνει με το δικό του τρόπο την οικονομική κρίση.

Παρόλα αυτά όμως είναι η ευκαιρία να γιορτάσουμε απλά, καθημερινά, χωρίς πολυτέλειες, χριστιανικά, επιστρέφοντας σε συνήθειες που παλαιότερα μας γέμιζαν τη ψυχή … χωρίς απαραίτητα το στομάχι.

Τότε που τα δώρα δεν προσφερόταν από συνήθεια άλλα είχαν χρηστική αξία, μια σοκολάτα, λίγες καραμέλες, ένα ζεστό πουλόβερ, ένα ζευγάρι παπούτσια και το χαρτζιλίκι των επόμενων ημερών που έπρεπε να το κερδίσεις λέγοντας τα κάλαντα την παραμονή των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.

Τότε που τα τραπέζια στρωνόταν με μόνο τα απαραίτητα φαγητά και γλυκίσματα, φτιαγμένα από τα χέρια της νοικοκυράς του σπιτιού και πολλούς φίλους γύρω, με  καλή διάθεση και αγάπη.

Τότε που τα καθαρά, όχι απαραίτητα καινούρια, ρούχα και τα γυαλισμένα παπούτσια τακτοποιημένα στην καρέκλα μας περίμεναν το πρωί για την εκκλησία.

Τότε που η αγάπη για τον συνάνθρωπο που υπέφερε ήταν υπόθεση του καθενός και η αμεσότητα της ελεημοσύνης αποτελούσε το βάλσαμο για τον ασθενή, τον άστεγο και τον κάθε ανήμπορο.

Ίσως τότε ξανανιώσουμε..!

Κάποιοι όμως δεν θα έχουν… την τύχη να ζήσουν έτσι τα φετινά Χριστούγεννα και θα επαναλάβουν τις παλιές καταναλωτικές συνήθειες, με τα φανταχτερά ρεβεγιόν και τα ακριβά δώρα. Κάποιοι μάλιστα από αυτούς βρίσκονται ήδη στο χωριό Μπουκαράς στα Πυρηναία, που σύμφωνα με το μύθο, δεν θα πληγεί από την καταστροφή την ημέρα της Κρίσης …στον κόσμο τους δηλαδή!

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ φίλοι αναγνώστες και Ο ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΣ ΧΡΟΝΟΣ να χαρίζει ΥΓΕΙΑ και να φέρει ΕΙΡΗΝΗ σε όλο τον κόσμο.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΡΕΝΤΟΥΛΗΣ

 Υπάρχουν 0 σχόλια.
Πατήστε εδώ για να προσθέσετε το δικό σας

From the littered overbuilt shores of Corfu lots of people still reap perfect images of the island landscape that so enchanted those who passed through before mass tourism – the monastery of Panagia Vlacherna and Pontikonissi omitting the roar of the airport and the multistoried hotel on Kanoni, the pretty sight of Gouvina Cove where you can park by the road a few hundred metres from the end of the dual carriageway at Tzavros, and a small crop with photoshop can easily disappear the cloned boxes and concrete skeletons that disfigure Barbati, and from a distance even the jutting hull of the Nissaki Beach Hotel can be blended into the towering cliffs of Pantocrator, though ignoring 'Seashore Villas' plonked on what was once the village of Ag Spiridon near the car-blocked streets of Kassiopi is a little trickier, but removing the endless plastic detritus from the beaches needs no army of earnest litter-pickers - just a tiny upward shift of the lens records the sublime landscape of archetypal Greece above the sparkling blue of the Kerkyra Sea, as from the dizzy heights of Angelokastro the cliffs of Capes Iliodoros and Plaka facing the Adriatic horizon distract from the disastrous shamble of Paleocastritsa....

 Υπάρχουν 0 σχόλια.
Πατήστε εδώ για να προσθέσετε το δικό σας

Η αφορμή για το χρονογράφημα  μου δόθηκε από την πρόσφατη ανακοίνωση του Υπουργού Παιδείας για τη χορήγηση, από τον ερχόμενο Φεβρουάριο, γάλακτος και φρούτων στα σχολεία, προκειμένου να αντιμετωπιστεί ο υποσιτισμός των παιδιών, λόγω της οικονομικής κρίσης.

Ο νους μου ταξίδεψε πίσω στο χρόνο, κάπου εκεί στο 1965 και 66 όταν, μαθητής στην πρώτη και δευτέρα τάξη του δημοτικού στον Αι Λιά στην Περίθεια, έτρωγα στο συσσίτιο του σχολείου.

Σ’ ένα μικρό χώρο, σα θεατράκι, δίπλα στο σχολείο, είχε οργανωθεί  πρόχειρα ένα μαγέρικο και μερικά τραπέζια για να καθόμαστε να τρώμε και πρωταγωνίστρια …η μαγείρισσα , η Μάγκαινα …έτσι ήταν το παρατσούκλι της, ο «Μποτρίνι» της εποχής σα να λέγαμε. Στα μάτια μου φαινόταν τεράστια, μέσα στη χοντρή ρόμπα της, με κόκκινα μάγουλα από τη φωτιά που έκαιγε για να βράσει το καζάνι και ένα μαντίλι δεμένο στο κεφάλι  για να μην κρυώνουν τα αυτιά της. Στο χέρι της κρατούσε μόνιμα την κουτάλα… και τι κουτάλα μεγαλύτερη από το κεφάλι μου.

«Για σας παιδιά, έχει ωραίο πλιγούρι σήμερα», μας πρόφταινε ενώ πλησιάζαμε στο σχολείο …και  η είδηση μας έκοβε τα ποδάρια.

Μετά την καθιερωμένη προσευχή και τον Εθνικό Ύμνο ο κύριος Δημήτρης, ο δάσκαλος, μας οδηγούσε στο μαγέρικο και πίναμε το γάλα ή το τσάι με μία φέτα ψωμί με βούτυρο ή μαρμελάδα. Πόσο μου άρεσε εκείνο το πρωινό …στο σπίτι δεν είχε τίποτα, εκτός από κάποιες φορές που έμεναν λίγα λάχανα (χόρτα) ή τα όσπρια που είχε βάλει η μάνα μου από βραδύς να βράσουν στη φωτιά και τρώγαμε το ζουμί με ψωμί. Κι το ψωμί τι ωραίο που ήταν «…από το μαγαζί, αγοραστό», καμία σχέση με αυτό στο σπίτι που ήταν  ζυμωμένο από ελαφρώς  μουχλιασμένο αλεύρι και ψημένο κατά πως ήταν ο καιρός, γιατί δεν έκαιγε καλά ο φούρνος.

«Πάμε για μεσημεριανό τώρα», έλεγε ο δάσκαλος κατά τις μία η ώρα και αμέσως όλοι μαζεύαμε τα λιγοστά βιβλία, τα τετράδια, τις πλάκες και τα κοντύλια και βγαίναμε από την αίθουσα κατευθυνόμενοι προς το μαγέρικο για τη δεύτερη παράσταση ….το γεύμα.

Το μενού σταθερό με κύριο πιάτο μπακαλάρο με πατάτες και κρεμμύδια, ακολουθούσαν φακές, φασόλια, πλιγούρι και μανέστρα με χοιρινό (πετσαλίνα) ή κωλόγαλους, με τα συνοδευτικά τους τουρσί, ελιές, αρμυροσαρδέλες και χαλβά καμιά φορά.

Η Μάγκαινα μας υποδεχόταν μέσα στην αίθουσα και ανήγγελλε  το μενού:

«Πλιγούρι σήμερα, έχει και περίσσευμα»… δεύτερο πλήγμα «το περίσσευμα».

Ο δάσκαλος καθόταν απέναντι και λύγιζε  στα χέρια του τη βέργα, δεν ήταν δυνατόν να φύγεις  χωρίς  να αδειάσει το πιάτο… και όταν τα κατάφερνα νάσου η Μάγκαινα με την τεράστια κουτάλα και την κατσαρόλα με το περίσσευμα. Με ένα νεύμα του δασκάλου η κουτάλα γεμάτη προσγειωνόταν και «πλημμύριζε» το πιάτο μου, δεν τολμούσα να πω τίποτα γιατί συνήθως τις είχα φάει το πρωί για τι δεν ήξερα ή δεν έγραψα κάτι, να τις φάω και για το φαί; πήγαινε πολύ, έκανα λοιπόν υπομονή και άδειαζα και το δεύτερο πιάτο έπαιρνα και ένα μήλο ή πορτοκάλι στην τσέπη και έφευγα για το σπίτι.

Αυτά μας θυμίσατε κύριε Υπουργέ, τα συσσίτια όμως δεν μας έβλαψαν, αργότερα τα οικονομικά μας βελτιώθηκαν τα συσσίτια  κόπηκαν, σπουδάσαμε, σταδιοδρομήσαμε  είχαμε μέσα μας τα μηνύματα και την ελπίδα για είναι καλύτερο αύριο … τώρα υπάρχει ελπίδα;… ποιό είναι το αύριο όταν το σήμερα είναι τα συσσίτια;  Εκτός αν για μία ακόμα φορά σκεφτούμε αισιόδοξα, γιατί «υπάρχουν και χειρότερα», μόνο που αυτά ήταν τότε  ο πόλεμος,  η πείνα,  η κατοχή όπως μας έλεγαν οι γονείς μας.

Αντώνης Πρεντουλής

 Υπάρχουν 0 σχόλια.
Πατήστε εδώ για να προσθέσετε το δικό σας

Αν λαχταράς να κυβερνάς

αυτήν την επικράτεια,

καλύτερα να κυβερνάς ανθρώπους

παρά να βασιλεύεις στο κενό!

Έρημα κάστρα και έρημα πλοία

χωρίς ανθρώπους

είναι το μέγα τίποτα!!!!!

[ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ]

Επίκαιροι στίχοι για το χάος που επικρατεί στους καιρούς μας. Η λαχτάρα της εξουσίας από τους πολιτικούς ταγούς μας και όχι μόνο, δημιούργησε αυτό το τραγικό περιβάλλον. Οι μέρες που, διανύουμε όσο κι αν τις ξορκίζουμε με ευχολόγια- έρχονται και γιορτές-είναι οι δυσμενέστερες των τελευταίων ετών. Ασφυξία από παντού! Οι ηγέτες μας ξέχασαν ή μάλλον κάνουν πως ξέχασαν πως σωτηρία δεν είναι να διασφαλίζουν μόνο τη δική τους πλεονεξία και λαιμαργία .Χώρα είναι οι πολίτες που την απαρτίζουν μαζί με την αξιοπρέπειά τους, χώρα είναι η εδαφική μας ακεραιότητα, χώρα είναι οι θεσμοί και η πιστή τήρησή τους. Δεν είναι Ελλάδα μόνο η εδαφική έκταση ,που και αυτή αμφισβητείται.Μέσα σε τούτες τις μέρες η μοναξιά και η απελπισία των ανθρώπων δεν έχει όριο! Η απελπισία έχει γίνει βρόγχος  το λαιμό και μας πνίγει. Και όποιος έχει αντισώματα, καλώς! Όποιος δεν έχει, ΄΄φουντάρει '' από κάνα μπαλκόνι. Ελεύθεροι πολιορκημένοι; Ούτε κι αυτό γιατί με το «mind control» που έχουν εν μέρει πετύχει ,ούτε ελεύθεροι στη σκέψη δεν είμαστε!

Στη Δημοκρατία του Περικλή οι πολίτες δεν εξέλεγαν αντιπροσώπους για να αποφασίζουν αντί για αυτούς! Έπαιρναν οι ίδιοι αποφάσεις νομοθετικού και εκτελεστικού χαρακτήρα! Τα 3 «Ι» της δημοκρατίας: Ισηγορία [δυνατότητα ίσου χρόνου λόγου], Ισονομία [ισότητα απέναντι στους νόμους] και Ισοκρατία [ίσο βάρος των πολιτών στη λήψη αποφάσεων], καθώς και τα 3 «Δ»: Διαφάνεια, Δημοσιότητα, Διαβούλευση! Αλλά πάνω από όλα ο κολοφώνας της Δημοκρατίας: οι πολίτες είχαν νομοθετική εξουσία!!!!Μπορούσαν να υποβάλλουν προτάσεις νόμων και να αναιρούν ήδη ψηφισμένων νόμων!!!! Οι αρχαίοι Έλληνες  έθεταν το βήμα αγόρευσης στο μέσο κύκλου  'ισων πολιτών΄΄!  Την ίση  απόσταση από το κέντρο του καθενός την ονόμασαν ΄΄Μέτρον'', για να μετριάζουν τη ματαιοδοξία ,την υπερβολή, την ύβρι και για να βρίσκουν μεταξύ τους με μέτρο τον Άνθρωπο!!

Δεν είμαι πολύ αισιόδοξη για το τι θα ακολουθήσει! Θεωρώ μόνο πως μέσα από τη συνοχή, την ομόνοια της κοινωνίας και την αφύπνιση των νέων ανθρώπων μπορεί κάτι να πετύχουμε !

ΔΩΡΑ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ

 Υπάρχουν 0 σχόλια.
Πατήστε εδώ για να προσθέσετε το δικό σας