Η επίσκεψη στο καταργηθέν Δημοτικό Σχολείο του χωριού μας, έχει από μόνη της πάρει τη μορφή του τελευταίου αποχαιρετισμού. Η νέα πραγματικότητα είναι ήδη εμφανής: στους απογυμνωμένους τοίχους, στις αδειανές αίθουσες που δεν θα ξαναγεμίσουν το φθινόπωρο από το φτερούγισμα των μικρών μαθητών, στο στοιβαγμένο εποπτικό υλικό, στα καταμετρημένα βιβλία και καταλόγους των αρχείων του σχολείου, στα πακεταρισμένα μαθητολόγια. Σε αυτά τα τελευταία, που σε γυρνούν πίσω στο 1872, καταγράφεται χρόνο με το χρόνο, το πιο ζωντανό κομμάτι της μικρής μας κοινωνίας, η νεολαία της. Η ματιά, παρότι βιαστική, δεν μπορεί παρά να σταθεί στο 1904 όταν το σχολείο υποδέχτηκε για πρώτη φορά μαθήτριες ή στο 1935, που το μαθητολόγιο περιλαμβάνει 203 εγγραφές (δέκα σχεδόν φορές περισσότερους μαθητές από φέτος !!!).
Κάπου εκεί ανάμεσα στις στήλες με τα μαθήματα, τις βαθμολογίες και τις απουσίες και τις γραμμές με τα ονοματεπώνυμα και τα επαγγέλματα της εποχής, τυχαία συναντάς την εγγραφή ως μαθητή της Δ’ Τάξης του 1904, του Σπυρίδωνος Κονεμένου, υιού του γνωστού θεωρητικού του γλωσσικού μας ζητήματος, του λογοτέχνη, ποιητή και συνάμα κοινωνικού αγωνιστή, των αρχών του περασμένου αιώνα. Φαίνεται πως ο Νικόλαος Κονεμένος κατοίκησε οικογενειακώς τη χρονιά εκείνη στο χωριό μας. Τι ήταν αυτό που τον συνέδεε με την Κορακιάνα; Ίσως , η συντροφιά των δημοτικιστών που σύχναζε τα χρόνια εκείνα στις Μουργάδες, στο σπίτι του Σπύρου Μαρτζούκου (Ιγγλή). Εξάλλου, η Ειρήνη Δενδρινού, εξέχον μέλος της συντροφιάς αυτής, αναφέρεται σε αυτόν, στο κείμενό της «Μια εκδρομή στην Κορακιάνα της Κέρκυρας», το 1905: «…σ' ένα χωριό των Κορφών, στην Κορακιάνα, θάβλεπε κανείς όλους μαζί ενωμένους εκείνους, που ένας πόθος τους ενώνει, μια ιδέα, η ιδέα της Εθνικής μας Γλώσσας... Όλ’ οι Κερκυραίοι της πέννας πολεμιστάδες, εξόν από το Μαρκορά μας, το γλυκύλαλο τεχνίτη, και το γέρο Κονεμένο, όλοι με προθυμία σμίξανε, για να χαιρετήσουν τον Πάλλη, αδερφό τους στη ψυχή και στους πόθους, που ένα μήνα απόλαψε τις ομορφιές του νησιού μας κι’ απολάψαμε και μεις τη χρυσή συντροφιά του…»
ΣΗΜ.: στη φωτογραφία, ο Κορακιανίτης δάσκαλος Κώστας Απέργης κλείνει για τελευταία φορά τη μεγάλη πόρτα της εισόδου…Από το Σεπτέμβρη το κτίριο θα φιλοξενήσει ένα Γυμνάσιο της Κέρκυρας.
