|
Γράφει ο/η Δώρα Μεταλληνού
|
|
30.05.12
|
 Θα βάλω πλυντήριο σήμερα! Τι κόπος.....Κουράζομαι και που το σκέφτομαι! Να ξεχωρίσω τα λευκά από τα χρωματιστά και τα σκούρα, να ανέβω στη σοφίτα να τα τοποθετήσω στο πλυντήριο, να γυρίσω το κουμπί στην κατάλληλη θερμοκρασία...Σε λίγο να φέρνουν βόλτες και να περιμένω να τελειώσει η πλύση. Άντε και μετά να τα απλώνω σε τεντωμένο σχοινί. Κόπος ε;;
Μα μήπως η μπουγάδα σε αλλοτινές εποχές μπελάς δεν ήταν; Μπελάς και ιεροτελεστία ταυτόχρονα. Οι μπουγάδες στη μνήμη μου έχουν τη μυρωδιά του πράσινου σαπουνιού, της αλισίβας και των δαφνόφυλλων. Ήταν καθορισμένη η μέρα που θα κάναμε μπουγάδα. Παραδόξως δε θυμάμαι τι γινόταν το Χειμώνα. Μόνο τη μπουγάδα της Άνοιξης θυμάμαι...Τότε που οι νεραντζιές και οι λεμονιές στη Χούμουλη ήταν στο φόρτε τους. Τότε που μοσχομύριζε ο αγέρας λεμονανθούς και τα μελίσσια πανηγυρίζανε στη βόλτα τους. Τα ξύλα άναβαν στο χώμα πάνω και όταν λαμπάδιαζαν βάζαμε την πυροστιά και πάνω της την πινιάτα γεμάτη νερό. Τα ρούχα νωπά στοιβάζονταν μέσα σε πλατιά κόφα η οποία στεκόταν πάνω σε δύο ξύλα με το μαστέλο από κάτω. Στο τελευταίο ρούχο επάνω απλωνόταν ένα σκληρό καναβάτσο και το κοχλαστό νερό με στάχτη από τη στια και κάμποσα δαφνόφυλλα έπεφτε πάνω. Η στάχτη τα διαπερνούσε και τα έκανε γλαυκά! Ύστερα τα ξεπλέναμε και τα απλώναμε στα σχοίνα και τα κλαδιά να στεγνώσουν. Το αεράκι τα στέγνωνε και τα μαζεύαμε να τα πάρουμε για το σιδέρωμα. Το σίδερο ήτανε κούφιο τότε .Το γεμίζαμε με κάρβουνα αναμμένα κάτω - κάτω και σβηστά από πάνω. Το κλείναμε καλά και κρατώντας το από το ξύλινο χερούλι το κουνάγαμε πέρα δώθε να ανάψει. Στη συνέχεια στρώναμε ένα χοντρό πανί στο τραπέζι διπλωμένο και με το χέρι ραντίζαμε με νερό τα ρούχα να μαλακώσουν. Το σίδερο αποτέλειωνε τα υπόλοιπα .Καλοσιδερωμένα κι ευωδιαστά τα στρώναμε επιμελώς στα συρτάρια. Το βράδυ πέφτοντας στο μαξιλάρι ο Μορφέας μας έπαιρνε αγκαλιά και....μύριζαν δαφνόφυλλα τα όνειρά μας!!!!
(ΔΩΡΑ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ)
|
|
Τελευταία ανανέωση ( 31.05.12 )
|
