Παρακολουθήσαμε από τις αρχές του Δεκέμβρη την έντονη αντιπαράθεση μεταξύ κυβερνώντων και αντιπολιτευομένων προκειμένου να ενημερωθούμε για τους ενδεχόμενους κινδύνους της μη εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας (ΠτΔ) και της ως εκ τούτου προσφυγής στις κάλπες αφ' ενός και αφ' ετέρου της ανάγκης τερματισμού της θητείας της κυβέρνησης αφού οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν οδηγούν τη χώρα σε αδιέξοδο.

Πρωταγωνιστές στη διαμάχη τα δύο μεγάλα κόμματα, της κυβέρνησης (ΝΔ) και  της αντιπολίτευσης (ΣΥΡΙΖΑ) τα οποία υπεραμύνονται της συνέχισης της μνημονιακής πολιτικής από τη μια και από την άλλη της αναθεώρησης και επαναδιαπραγμάτευσης της δανειακής σύμβασης με ταυτόχρονη διαγραφή μέρους του χρέους. Σε δεύτερους ρόλους τα μικρότερα κόμματα και οι ανεξάρτητοι βουλευτές τα οποία επιχειρούν ευκαιριακά να παίξουν ρυθμιστικό και ενίοτε καθοριστικό ρόλο αφού το στρεβλό πολιτικό σύστημα τους το επιτρέπει. Σε αδιευκρίνιστο ρόλο ο κυρίαρχος κατά τα άλλα λαός. Ένας λαός ταπεινωμένος και εξαθλιωμένος οικονομικά, ο οποίος όμως δηλώνει μετά παρρησίας (59%) ότι δεν επιθυμεί πρόωρες εκλογές.

Στο στόχαστρο οι ανεξάρτητοι βουλευτές και οι έχοντες τάση να διαφοροποιηθούν εντός των κόλπων των κομμάτων τους βουλευτές, οι οποίοι ανάλογα επευφημούνται ή κατηγορούνται και καθυβρίζονται ως αποστάτες, μειοδότες και αργυρώνητοι προκειμένου να ψηφίσουν υπέρ ή κατά του μόνου υποψηφίου Προέδρου κ. Στ. Δήμα. Ο κύριος στόχος όμως είναι ο λαός ο οποίος πρέπει αρχικά να πειστεί ότι για την ενδεχόμενη καταστροφή ευθύνονται όσοι δεν ψηφίσαν ΠτΔ και στη συνέχεια εκ του αποτελέσματος των εκλογών να ενοχοποιηθεί (ο λαός) για τα επερχόμενα δεινά κατά το “ο λαός έχει το δικαίωμα να αυτοκτονήσει'' που ήδη άρχισε να ακούγεται.

Το αδόκιμο “unreformable” μη μεταρρυθμίσιμη, με την έννοια ότι όποια προσπάθεια προς μεταρρυθμιστική κατεύθυνση είναι καταδικασμένη, είναι  η άποψη των Ευρωπαίων που κυκλοφορεί στα διάφορα συμβούλια και διαβούλια για την χώρα μας και την κατάσταση που επικρατεί.

Ποιος λοιπόν μας οδήγησε πραγματικά σε εκλογές, που εκτός των άλλων  θα κοστίσουν τουλάχιστον 2 δις ευρώ, τα κυβερνώντα κόμματα, οι αντιπολιτευόμενοι ή οι ανεξάρτητοι βουλευτές που δεν υπέκυψαν; Στο σημείο αυτό θα μου επιτρέψετε να παραθέσω εν συντομία απόσπασμα από δημοσίευμα της εφημερίδας Καθημερινή (30/12) με τίτλο “Κυβέρνηση συνεννόησης”: <<ΟΧΙ σε πρόωρες εκλογές, κυβέρνηση ευρείας αποδοχής, στηριγμένη σε μία ελάχιστη συνεννόηση των δύο μεγάλων πολιτικών παρατάξεων, εξοστρακισμός του ακροδεξιού, ξενοφοβικού λαϊκισμού σε πολιτική καραντίνα ώστε να μην παίζει ρυθμιστικό ρόλο στην πολιτική ζωή της χώρας, είναι το βασικό τρίπτυχο της σημαντικότατης συμφωνίας μεταξύ σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης και της κεντροδεξιάς αντιπολίτευσης της Σουηδίας με την οποία τερματίστηκε η κρίση στην οποία είχε βυθιστεί η χώρα εδώ και ένα περίπου μήνα. Στις 3 Δεκεμβρίου ο πρωθυπουργός Στ. Λεβέν υπέστη σοβαρή ήττα στο κοινοβούλιο καθώς η πλειοψηφία των βουλευτών απέρριψε το κυβερνητικό σχέδιο του προϋπολογισμού για το 2015 και υιοθέτησε εκείνο της κεντροδεξιάς αντιπολίτευσης. Αποφασιστικό ρόλο έπαιξε το ακροδεξιό κόμμα. Την ίδια μέρα ο Λεβέν προκήρυξε εκλογές για το Μάρτιο του 2015. Οι δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι κανένας από τους δυο  μεγάλους συνασπισμούς δεν θα επιτύγχανε αυτοδυναμία ενώ προοιωνίζονταν άνοδος της ακροδεξιάς. Αποτέλεσμα πρυτάνευσε η λογική για τη δημιουργία κυβέρνησης συνεννόησης η οποία επιτρέπει στο Λεβέν να κυβερνήσει μέχρι το 2018 εφαρμόζοντας όμως το σχέδιο του προϋπολογισμού της αντιπολίτευσης>>. Εδώ μπορούμε πραγματικά να πούμε ότι στις Δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα.

Αυτό λοιπόν που μας οδήγησε στις εκλογές και στην όποια ενδεχόμενη περιπέτεια μετά είναι η αδυναμία συνεννόησης και συναίνεσης των δύο μεγάλων κομμάτων, είναι αυτή, που δημιουργεί την αβεβαιότητα στις αγορές με φυσική συνέπεια την οικονομική καταστροφή μας, είναι αυτή που καθιστά απαραίτητη τη χρησιμοποίηση  των μικρών κομμάτων σαν δεκανίκια για την εξυπηρέτηση ευκαιριακών σκοπών, είναι αυτή που επιτρέπει ακόμα να αυξάνονται τα ποσοστά των ακροδεξιών, όσο και αυτό να σας φαίνεται παράξενο. Ακόμα και οι ΗΠΑ προσέγγισαν την Κούβα μετά από 50 χρόνια ψυχροπολεμικού κλίματος και εδώ δεν μπορούν να βρεθούν σημεία ελάχιστης συνεννόησης για τη σωτηρία του τόπου. Αλλά μην αδικούμε το κοινοβούλιο! Ομόφωνα ενέκρινε την επιχορήγηση των κομμάτων!

Τώρα δικαίως θα αναρωτιέται κανείς τι όφελος έχουν αυτές οι σκέψεις αφού ο κύβος ερρίφθη και οι εκλογές είναι γεγονός και όμως έχουν! εάν η κυβέρνηση που θα προκύψει την 25η Ιανουαρίου δεν επιδιώξει μία ευρεία συναίνεση στο εσωτερικό, που θα την καταστήσει ισχυρή απέναντι στους δανειστές και τις αγορές και με κάποιο δεκανίκι, που θα επιτρέψει οριακά το σχηματισμό κυβέρνησης, βγει στην Ευρώπη να αντιμετωπίσει δανειστές και τραπεζίτες... αλίμονο!