Όταν κάποιος φεύγει "πλήρης ημερών" τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Τον μακαρίζουμε συνήθως για τη μακροζωϊα του και ευχόμαστε να φτάσουμε στα χρόνια του-ειδικά αν είχε σώας τας φρένας και απολάμβανε μέχρι τέλους την αγάπη και εκτίμηση των δικών του και της κοινωνίας. Από την άλλη λύπη που χάνουμε ένα προσφιλές πρόσωπο αλλά και που μαζί του κλείνει μιά σελίδα ή ένα κεφάλαιο της δικής μας ζωής.

Ο θάνατος του Γρηγόρη Βραδή μας θλίβει διπλά. Δεν είναι μόνο το αγαπημένο συγγενικό πρόσωπο που χάνουμε. Η Κορακιάνα χάνει ένα κομμάτι της ιστορίας της (το τελευταίο άραγε;).

Άνθρωπος γλυκύτατος, ευγενικός, σοβαρός και σεμνός, εργατικός όσο λίγοι. Αστείρευτη πηγή γνώσεων σχετικά με την ιστορία του χωριού. Του χρωστώ ευγνωμοσύνη που πρόλαβα να καταγράψω ένα ελάχιστο μέρος από αυτή στις αραιές συναντήσεις μας.

Τα λόγια όμως είναι φτωχά για να εκφράσουν αυτά που νιώθω για το Γρηγόρη. Εξάλλου δεν έχει και τόση σημασία.

Ενα είναι γεγονός: η Κορακιάνα είναι από σήμερα ΦΤΩΧΟΤΕΡΗ.

Γιώργος Στ. Σαββανής