Αυτή η φράση ("λαλεί το κοκορέλι σου") εκστομίζεται από τους λοιπούς συνέλληνες με περιπαικτική διάθεση καθ' ημών των Κερκυραίων. Στις ημέρες μας σπανίως. Παλαιότερα πολύ συχνά. Ας εξετάσουμε νηφάλια την περίπτωση. Κι’ αυτό για να μπορούμε να απαντάμε καταλλήλως, βάζοντας τα πράγματα στη σωστή τους θέση.

Με το θέμα έχει ασχοληθεί ο Γεράσιμος Χυτήρης σε χρονογράφημά του του 1980, που έχει δημοσιευθεί, μαζί με άλλα 683, δικά του χρονογραφήματα, σε βιβλίο με τίτλο «Γεράσιμος Χυτήρης, Σημειώσεις ενός Κερκυραίου», εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα 2010 σελ. 686-688.

Τα χρονογραφήματα αυτά είχαν πρωτοδημοσιευθεί στην Εφημερίδα "ΚΕΡΚΥΡΑΪΚΑ ΝΕΑ" από 20.10.1969 μέχρι το Σεπτέμβριο του 1983 στη στήλη "Σημειώσεις ενός Κερκυραίου", και όλα σχετίζονται με την ιστορία, τα ήθη και τα έθιμα του τόπου μας και τις παραδόσεις του Λαού μας. Το περιεχόμενό τους είναι "πολυθεματικό".

Παραθέτω μερικές περικοπές απ' όσα γράφει εκεί ο Γερ. Χυτήρης με τίτλο "Ο ξύλινος πετεινός ελάλησε": Λέγει:

(συνεχίζεται παρακάτω)

Κατά τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο κι ύστερα από την προσχώρηση του Βενιζέλου στην Αντάντ, στρατεύματά της ήρθαν και στην Κέρκυρα. Ήταν Γάλλοι από τις αφρικανικές κτήσεις οι πιο πολλοί, και για πρώτη φορά αντίκρυζαν μαύρους οι Κερκυραίοι.

Αυτή την εποχή, η υπηρεσία της μετεωρολογίας είχε στήσει σε έπαλξη του Νέου Φρουρίου ένα μεγάλο ξύλινο πετεινό κατάλληλα χρωματισμένο. Φύγανε κάποτε τα στρατεύματα και ο πετεινός απέμεινε... Μέχρις ότου έγινε η πραξικοπηματική κατάληψη της Κέρκυρας από τους Ιταλούς το 1923, όταν η Φασιστική Ιταλία του Ντούτσε θεώρησε υπεύθυνη την Ελλάδα για την από άγνωστους δολοφονία του Ιταλού Στρατηγού Τελλίνι, που επικεφαλής μιας Επιτροπής χάραξε τα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Μιλάει κατόπιν το χρονογράφημα για την περιφρόνηση που έδειξε στο σύνολό της η Κερκυραϊκή Κοινωνία στην εδώ παρουσία της ιταλικής στρατιωτικής δύναμης, που με 11 πολεμικά πλοία είχε κανονιοβολίσει την Κέρκυρα με συνέπεια, εκτός των άλλων, να σκοτωθούν πρόσφυγες εκ Μικράς Ασίας που οι Τοπικές αρχές είχαν εγκαταστήσει στο Παλαιό Φρούριο μετά την τότε πρόσφατη Μικρασιατική καταστροφή. Οι ιταλικές στρατιωτικές δυνάμεις, συνεχίζει το δημοσίευμα, έμειναν τότε στο νησί ένα μήνα περίπου. Με συνεχώς εκδηλούμενη την εχθρότητα και την περιφρόνηση των Κερκυραίων.

«Οι Ιταλοί πίστευαν ακράδαντα πως με την κατοχή της Κέρκυρας άρχισαν να πραγματοποιούν τα επεκτατικά τους όνειρα του "μάρε νόστρουμ". Προκαλούσαν τους Κερκυραίους και τους έκαναν να μανιάζουν. "Αν λαλήσει ο ξύλινος πετεινός, τότε θα φύγουμε κι εμείς", λέγανε στο λιμάνι της Σπηλιάς κι έδειχναν τον ξύλινο πετεινό του Νέου Φρουρίου», τονίζει ο Γ. Χυτήρης, και στη συνέχεια μιλάει για την αντιμετώπιση του θέματος της δολοφονίας του Τελλίνι από την Κοινωνία των Εθνών, Οργανισμό που ήταν ο πρόδρομος του σημερινού Ο.Η.Ε, την καταδίκη της Ελλάδας, την επιδίκαση στην Ιταλία εξοντωτικής αποζημίωσης και καταλήγει: Ότι τελικά η Ελλάδα δέχτηκε και τους εφτά όρους της Ιταλικής Διοίκησης. Κι ότι έτσι η κατοχή έληξε, με την αναχώρηση των ιταλικών δυνάμεων στις 27.9.1923. Και το χρονογράφημα κλείνει με τα εξής: «Την ώρα που επιβιβάζονταν οι Ιταλοί στις βάρκες για τα πολεμικά τους, στο λιμάνι της Σπηλιάς, από το ύψος του Νέου Φρουρίου, ακούστηκε ένα παρατεταμένο "κουκουρίκου", που συνεχιζόταν επίμονα. Ένας κερκυραίος λαϊκός τύπος, έβγαζε το άχτι του. Ο ξύλινος πετεινός είχε λαλήσει.

Το περιστατικό βεβαιώνει και ο Ευστάθιος Α. Αγάθος (Οι Ιταλοί εν Κερκύρα. Εκδότης Σ. Α. Μεταλληνός, Τυπ. Ε. και Ι., Μπλεζουδάκη - Αθήναι σελ. 35), λέγει όμως ότι έλαβε χώραν κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και συγκεκριμένως κατά το έτος 1918. Όχι κατά την κατάληψη της Κέρκυρας από τους Ιταλούς το 1923, όπως γράφει ο Γερ. Χυτήρης. Και πρέπει να δώσουμε πίστη στον Αγάθο γιατί έχει ο ίδιος προσωπική αντίληψη των γεγονότων εκείνης της εποχής, αφού ως Αξιωματικός υπηρετούσε στο 10ο Πεζικό Σύνταγμα (το Κερκυραϊκό δηλαδή Σύνταγμα) και ζούσε εδώ στην Κέρκυρα, ενώ ο Χυτήρης ήταν το 1918 μόλις 5 ετών, το δε 1923 δέκα ετών, μαθητής στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού του (Κουραμάδες), μη έχων συνεπώς ο ίδιος προσωπική αντίληψη των γεγονότων. Αφού ο Ευστ. Αγάθος εκθέτει τα της παρουσίας στην Κέρκυρα μεγάλης Ιταλικής στρατιωτικής δύναμης σε σχέση με την μικρή Γαλλική και ακόμη μικρότερη Αγγλική και τις προσπάθειες προσελκύσεως των Κερκυραίων, τις προς τον σκοπόν τούτον τεράστιες προπαγανδιστικές προσπάθειας των Ιταλών, αλλά και της απάθειας και περιφρονήσεως που έδειξε η Κερκυραϊκή Κοινωνία στις μπρος την διάβρωση της εθνικής συνείδησης των Κερκυραίων στρεφόμενες απαράδεκτες ως άνω ενέργειες, εισέρχεται στην περίπτωση του ξύλινου πετεινού. Γράφει: "...Αλλά …οι Ιταλοί δεν απαγοητεύθησαν εκ της αποτυχίας των επανειλημμένων προσπαθειών των. Κατά το 1918, ότε σημαντικώς είχαν ενισχύσει τα εν Κερκύρα στρατεύματά των, είχαν διανείμει εις έκαστον οπλίτην ανά εν ερυθρόν μανδήλιον, εν ώ ήτο εζωγραφισμένη και η Κέρκυρα… ως μέλλουσα να αποτελέσει μέρος της νέας Ιταλίας. Κατά την αυτήν εποχήν είχαν κατασκευάσει ξύλινον αλέκτορα, τον οποίον είχον τοποθετήσει εις το Νέον Φρούριον, ένθα εστρατωνίζοντο, και υποδεικνύοντες τούτον εις τους κατοίκους έλεγον "όταν θα φωνήσει αυτός ο πετεινός, τότε θα φύγωμεν από την Κέρκυραν". Προς μεγάλη των όμως λύπην, όχι μόνον ο αλέκτωρ εφώνησεν, αλλά και ο Αγγλικός Λέων και γηραιός Γαλλικός Τίγρης εβρυχήθησαν, ού ένεκα ηναγκάσθησαν να απέλθωσι δια τετάρτην φοράν και μάλιστα πριν οι άλλοι σύμμαχοι εκκενώσωσι ταύτην τελείως" (σελ. 35-36).

Σημαντική είναι η μαρτυρία του Κωνσταντίνου Γ. Ζαβιτζιάνου, Βενιζελικού, Βουλευτού Κέρκυρας και Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων (μόλις πριν από 2 μήνες), ο οποίος αναφέρεται στην παρουσία των Ιταλών στην Κέρκυρα και στη σκηνή με τον ξύλινο πετεινό. Γεγονότα τα οποία είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει προσωπικώς αφού, λόγω αποχής του Κόμματός του (των Φιλελευθέρων, του Βενιζέλου), από τις εκλογές τις 6.12.1915, δεν είχε πλέον να ασχοληθεί με τα καθήκοντα του Προέδρου της Βουλής. Στο Βιβλίο που εξέδωσε το 1946 στην Αθήνα με τίτλο "Κωνσταντίνου Γ. Ζαβιτζιάνου. Αι αναμνήσεις του έτι της Ιστορικής διαφωνίας Βασιλέως Κωνσταντίνου και Ελευθερίου Βενιζέλου, όπως την έζησε (1914 - 1922, Τόμος Πρώτος, σελ. 124 - 128», ομιλεί για την συμμαχικήν εκείνην κατοχήν της Κέρκυρας (1915-1916) και λέγει ότι "Η Κέρκυρα  είχε γίνει συγχρόνως και βάσις ναυτική. Εις τον λιμένα είχον συγκεντρωθεί πλοία Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά και Ιαπωνικά. Οι Άγγλοι, Γάλλοι και Ιταλοί διετήρουν και στρατόν της ξηράς. «Είχε σταλεί και στρατιωτική δύναμις ελληνική με επικεφαλής τον Στρατηγόν Μοσχόπουλον, ο οποίος εξελέγη όχι μόνον δια τα άπειρα προσωπικά του εφόδια, αλλά και δια να προηγείται καθ' ό ανώτερος των λοιπών, επικεφαλής συναδέλφων του. Άλλη δύναμις που εις αριθμόν ήτο πολύ μεγάλη, ήτο η Σερβική στρατιωτική δύναμις, διότι αύτη υπερέβαινε τας 120.000 ανδρών». Οι Σέρβοι, μετά τη στρατιωτική συντριβή που υπέστησαν πολεμώντας κατά των Αυστρογερμανών και των Βουλγάρων, υπεχώρησαν στα βουνά της Αλβανίας και κατά τη διάρκεια του χειμώνα και εν μέσω αφάνταστων κακουχιών, είχαν μεταφερθεί εδώ στην Κέρκυρα.

Η κατάσταση των Σέρβων ήταν η αληθώς λυπηρά, γράφει ο Κ. Ζαβιτζάνος (όπως ανωτ. σελ. 123-124). «Ο εξανθηματικός τύφος, που είχε μεταδοθεί μεταξύ των Σέρβων εις μεγάλη κλίμακα, επέβαλε πολλές δικαιολογημένες ανησυχίες… Σέρβοι στρατιώτες άρρωστοι ή εξαντλημένοι απέθαιναν στους δρόμους». Ο εξανθηματικός τύφος κατέστη δυνατός χάρις στα μέτρα που ελήφθησαν να μην μεταδοθεί και στους ντόπιους, εκ των οποίων ένας και μόνον προσεβλήθει και απέθανεν. Και αυτός ήταν ο πρώην Δήμαρχος Κερκυραίων και εκείνην την εποχήν Βουλευτής Κέρκυρας και Πρόεδρος της Βουλής Μιχαήλ Θεοτόκης.

Ακριβώς για την προστασία και την αναδιοργάνωση του Σερβικού Στρατού οι δυνάμεις της Αντάντ (Αγγλία και Γαλλία, στις οποίες προσετέθη αργότερα και η Ιταλία) είχαν ενεργήσει την συμμαχική κατάληψη της Κέρκυρας, μη εμπιστευόμενες την Αντιβενιζελική Ελληνική Κυβέρνηση των Αθηνών.

Ας έλθομεν όμως στο θέμα μας. Λέγει ο Κ. Ζαβιτζιάνος: «Αλλ' αι σχέσεις του πληθυσμού της Κέρκυρας δεν ήσαν φιλικαί με όλα τα ξένα στρατεύματα. Δεν κατέλαβαν την Κέρκυρα μόνο οι Σέρβοι, Άγγλοι και Γάλλοι, εις αυτούς προσετέθησαν και οι Ιταλοί, επωφελούμενοι της συμμαχικής των ιδιότητος. Και δεν έστειλαν βέβαια οι Ιταλοί εμπειροπόλεμα, θαρραλέα και καλά στρατεύματα, τα οποία βεβαίως δεν είχαν αλλ' έστειλαν ευπρεπείς και καλούς κυρίους, όλα παιδιά καλών οικογενειών. Δεν απεβιβάσθησαν άλλωστε στην Κέρκυρα οι Ιταλοί για να πολεμήσουν, ούτε για να βοηθήσουν έστω εις την ανασυγκρότησιν του σερβικού στρατού. Ήλθαν δια να προπαγανδίσουν. Τούτο καλά εγνώριζε και έβλεπε ο πληθυσμός της Κέρκυρας και γι’ αυτό δεν τους ηνείχετο. Εγνώριζε καλά ούτος, ότι οι Ιταλοί από πολλών ετών και ωρισμένως από της Εθνικής αυτών αποκαταστάσεως, δηλαδή από της Ενώσεως της Ιταλίας, επεβουλεύοντο αναιδέστατα και προστυχώτατα την ελευθερίαν και την εθνικήν υπόστασιν όλης βέβαια της Επτανήσου, αλλ’ ιδία και πρωτίστως της Κέρκυρας». Μιλάει στη συνέχεια για τις προπαγαδιστικές ενέργειες της ιταλικής στρατιωτικής δύναμης (έντυπα, σχέσεις με ντόπιους, κινηματογράφοι με φθηνά εισιτήρια, Ιταλοί ηθοποιοί, στρατιωτική μπάντα κάθε απόγευμα στη Σπιανάδα). Και προσθέτει: «Όλα αυτά τα έβλεπαν οι Κερκυραίοι. Αλλά τί να κάμουν... Δεν έμενε παρά η παθητική αντίδρασις. Πρώτα απ' όλα ελησμόνησαν όλοι τα ιταλικά τους... Και οι Ιταλοί για να συνεννοηθούν έπρεπε να μεταχειρισθούν άλλη γλώσσα. Εις τα καφενεία, εστιατόρια και τα άλλα δημόσια κέντρα οι τελευταίοι που θα εξυπηρετούντο θα ήσαν οι Ιταλοί και πάντοτε χωρίς καμμίαν προθυμίαν. Τα εμπορικά καταστήματα δεν επώλουν προς αυτούς τα εμπορεύματά των, και εις την παρατήρησιν ότι τα ζητούμενα πράγματα ήσαν εις την προθήκην, ελάμβαναν απάντησιν ότι ήσαν πωλημένα, και ότι καθυστερείτο μόνον η παράδοσίς των. Και αυτοί ακόμη οι οίκοι ανοχής άμα εμφανίζονταν Ιταλοί εκήρυσσαν απεργία. Τα μέσα της μεταφοράς ευρίσκοντο πάντοτε μισθωμένα όταν εζητούντο από Ιταλούς. Κινηματογράφοι και θέατρα ιταλικά, καίτοι σημαντικά φθηνότερα, εσυχνάζοντο μόνον από τους ξένους.

Αλλά και η καθημερινή εμφάνισης της Ιταλικής στρατιωτικής μουσικής εις την Σπιανάδα της Κέρκυρας δεν επέπρωτο να συνεχισθεί. Από της πρώτης ημέρας που ενεφανίσθη αύτη, όπως άρχιζε να παίζει, άδειαζε από λίγο λίγο η πλατεία. Τόσον οι καθήμενοι στα καφενεία, όσον και οι περιπατούντες επήγαν στα σπίτια των.  Και η κίνησις αύτη εσημειώθη και τας επακολουθήσασας ημέρας μέχρι της ημέρας που εσταμάτησεν η κωμωδία της μουσικής. Εσημειώθη όμως και μια σκηνή, η τελευταία αυτή, που είχε μορφήν ενεργητικήν. Ιδού αυτή: Ο αρχηγός των εν Κερκύρα ιταλικών στρατευμάτων Στρατηγός Μάρρο είχε τοποθετήσει επάνω στο γραφείο του για στόλισμα ένα ξύλινο πετεινό. Εις ερώτησιν επισκέπτου ο Μάρρο απήντησεν ότι τον πετεινόν αυτόν χρειάζεται, διότι πρέπει να λαλήσει πρώτα αυτός για να φύγουν έπειτα οι Ιταλοί από την Κέρκυραν.

Η είδησις εκυκλοφόρησεν εις όλην την νήσον. Άπαντες δε ανησυχούν και ενεθυμούντο τον ξύλινον πετεινόν όταν επληροφορούντο ότι εις ωρισμένα διαβήματα των συμμάχων για να εγκαταλείψουν την νήσον τα ξένα στρατεύματα, οι Ιταλοί εδιστρόπουν προβάλλοντας διάφορους αιτίας αναβολής. Αλλ' έφθασε και η στιγμή που απεκλείετο πλέον κάθε άλλη αναβολή. Και τας παραμονάς της αναχωρήσεώς των απεφασίσθη όπως δια μιας στρατιωτικής παρελάσεως χαιρετισθεί η νήσος που τόσον καλά εφιλοξένησε τα ξένα στρατεύματα.

Οι μέλλοντες να παρελάσουν στρατοί ήσαν έτοιμοι δια το έργον των. Ολόκληρος σχεδόν ο πληθυσμός της Κέρκυρας, δηλαδή ολόκληροι δεκάδες χιλιάδων πολιτών, παρηκολούθουν την εορτήν η οποία και αρχίζει με πρώτην την παρέλασιν του Στρατηγού Μοσχοπούλου και φυσικά των Ελλήνων στρατιωτών. Απερίγραπτοι ζητοκραυγαί και χειροκροτήματα παρηκολούθουν τον παρελαύνοντα Ελληνικόν στρατόν, τοιαύτης δε περίπου υποδοχής έτυχον και οι Άγγλοι και οι Γάλλοι στρατιώται. Αλλ' έρχεται και η σειρά των Ιταλών με επικεφαλής τον Μάρρο. Αντί των ζητοκραυγών και των χειροκροτημάτων μια λέξις κατ' επανάληψιν εξέρχεται μόνη της και αυθόρμητα απ' όλα τα κερκυραϊκά στόματα. Η λέξις "κοκορίκο". Ο κόκορας δηλαδή ελάλησε».

Υπάρχει και μία άλλη, η τέταρτη, περιγραφή του επεισοδίου. Παραπλήσια με τις προηγούμενες. Είναι εκείνη του ιστοριογράφου Σπύρου Κατσαρού (Ιστορία της Νήσου Κέρκυρας. Μέρος 3ον, 1864-1959. Εκδ. «Βιβλιεμπορική Ο.Ε. Κέρκυρας», εντεταγμένη στο Βιβλίο Ιστορία της Νήσου Κέρκυρας Α. Μάρμορα 1972, που ο Σ. Κατσαρός μετέφρασε από τα Ιταλικά. Νέα έκδοση από τις Εκδόσεις «MELLON», Κέρκυρα 2003,  μετά τον θάνατόν του, με επιμέλεια Σταύρου Καρβούνη και Σπύρου Ασωνίτη, (σελ. 434 - 436).

Περιγράφονται και εδώ τα όσα συνέβαιναν στην Κέρκυρα εκείνη την περίοδο από την κατάληψη της Κέρκυρας για λόγους ασφαλείας από τη Γαλλία στις 29 Δεκεμβρίου 1915 μέχρι και την αποχώρηση αυτών και των άλλων, των Άγγλων και των Ιταλών, των δύο τελευταίων των οποίων εγκαταστάθηκαν και στρατιωτικές δυνάμεις. Των Ιταλών αδικαιολογήτως αυξημένες. Τα καμώματα των Ιταλών στην προσπάθειά τους να προσεταιρισθούν την Κερκυραϊκή Κοινωνία και την περιφρονητική προς αυτούς συμπεριφορά και στάση των Κερκυραίων όταν αντελήφθησαν τον πραγματικό σκοπόν της εδώ παρουσίας τους, την οποίαν επεδίωκαν να μεταβάλλουν σε οριστικήν και να προσαρτήσουν την Κέρκυρα στην Ιταλία.

Ειδικώς, για το επεισόδιον με το ξύλινο πετεινό γράφει: «Παρ' όλα ταύτα, οι Ιταλοί επέμειναν να πιστεύουν ότι θα καταχτούσαν την Κέρκυρα κι ότι δεν θάφευγαν πια απ' αυτήν. Έτσι το 1918, όταν είχαν πια ενισχύσει τα στρατεύματά τους στην Κέρκυρα, μοιράσανε σε όλους τους στρατιώτες από ένα κόκκινο μαντήλι, πάνω στο οποίο ήταν ζωγραφισμένη η Ιταλία που θα εδημιουργείτο μετά τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο. Η Ιταλία αυτή περιλάμβανε και την Κέρκυρα.

Επίσης, ο στρατηγός Μάρρο είχε τοποθετημένο πάνω στο γραφείο του ένα ξύλινο πετεινό. Κάποτε τον ρώτησαν τί τον ήθελε. Και κείνος απήντησε ειρωνικά, ότι τον περιμένει να λαλήσει, για να φύγουν οι Ιταλοί από την Κέρκυρα. Ο γυιος του, αξιωματικός κι αυτός της Ιταλικής φρουράς, έφτιαξε μαζί με άλλους αξιωματικούς, ένα μεγάλο ομοίωμα του πετεινού και τόστισε στο νέο φρούριο, πάνω από το σημερινό ναυτικό σταθμό. Οι Κερκυραίοι, πληροφορήθηκαν το σκοπό για τον οποίον στήθηκε ο πετεινός. Φύλαξαν την προσβολή μέσα τους. Κι όταν τον επόμενο χρόνο, το 1919, κάτω από την πίεση των Άγγλων και των Γάλλων, τα Ιταλικά στρατεύματα εγκαταλείψανε την Κέρκυρα, ένα πλήθος Κερκυραίοι, ανεβασμένοι στις επάλξεις του νέου φρουρίου, στη θέση που ο γυιος του Μάρρο είχε στήσει τον ξύλινο πετεινό, χαιρετήσανε τους Ιταλούς φωνάζοντας με όλη τους τη δύναμη: Κου-κου-ρου-κου».

Τέλος, πέμπτη περιγραφή, ο Οδυσσέας - Κάρολος Κλήμης, (Ιστορία Νήσου Κέρκυρας, Τυπωθήτω, Αθήνα 2002, σελ. 264), γράφει: «Στις 29 Δεκεμβρίου 1915 (11.1.1916 Γρηγοριανού) ο γαλλικός μητροπολιτικός στρατός αλλά και συντάγματα από τη Σενεγάλη καταλάβανε την Κέρκυρα... Αμέσως μετά ... ήλθε και ισχυρός ιταλικός στρατός, δύναμη Μεραρχίας με διοικητή το στρατηγό Μάρρο. Αμέσως αρχίσανε την εφαρμογή του δόγματος Καβούρ, που ήθελε την Κέρκυρα Εθνικό ιταλικό έδαφος. Κλασσικό παράδειγμα η γνωστή ιστορία του ξύλινου κόκορα που λέγανε οι Ιταλοί ότι θα φύγουνε από την Κέρκυρα όταν λαλήσει ο ξύλινος κόκορας, και όταν φεύγανε το 1919 όλοι οι Κερκυραίοι, τους ειρωνεύτηκαν κακαρίζοντας».

Και κάτι που κανένας από τους πέντε δεν μας λέγει. Ακριβώς την ίδια περίοδο οι κάτοικοι της νήσου ολόκληρης περνούσαν πάρα πολύ άσχημα. Και τούτο διότι «η Αντάντ κατά τα έτη 1916 - 1917 είχε επιβάλει αποκλεισμόν και ενεργούσε ελέγχους στα τελωνεία και στους σιδηροδρόμους. Με τον τρόπο αυτόν εμπόδιζε την εισαγωγή προϊόντων, η έλλειψη των οποίων οδηγούσε τους κατοίκους να στερούνται ακόμη και τα στοιχειώδη μέσα διατροφής. Η πείνα των κατοίκων του νησιού έφτασε σε τέτοιο σημείο... ώστε η μερίδα του φαγητού τους ήταν τόση που μόλις να επιβίωναν. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες έζησαν οι Κερκυραίοι, κυρίως την περίοδον 1916-1918 υπήρξαν όντως τραγικές». Όλα τα προαναφερθέντα τα οφείλω στο Δημ. Χρ. Καπάδοχο (Ο Αγροτικός Πλούτος της Κέρκυρας. Εκδ. Ο.Κ.Ε.Τ.Α, Αθήνα 2000, σελ. 20). Θυμάμαι τη μακαρίτισσα τη μητέρα μου που μου έλεγε, ότι μικρή κοπέλα (10 - 11 ετών) γνώρισε πρωτοφανή και ανυπόφορο πείνα. Ακόμη έλειπαν λόγω της μεγάλης τους κατανάλωσης και αυτά τα χόρτα. Τα λάχανα όπως σωστά τα λέγαμε παλιότερα εμείς οι Κερκυραίοι. Έλλειπαν δε σε τέτοιο βαθμό που έφτανε η καλή μου μάννα, κοριτσόπουλο αυτή, μαζί με άλλες γυναίκες, στο Λιβάδι του Ρόπα για να μαζέψει λίγα λάχανα. Ξεκινώντας με τα πόδια από την Άνω Κορακιάνα.

Ξέφυγα, ομολογώ, από το θέμα. Κι αυτό γιατί θέλησα να εκθέσω κάθε τι που έχει γραφεί και τυχαίνει να γνωρίζω γύρω από την περίπτωση του ξύλινου πετεινού. Για να ξέρουμε όλοι ποια είναι η αλήθεια. Και φυσικά, να απαντάμε αναλόγως στις ανόητες προκλήσεις.

                                                                                          Κέρκυρα, 23-09-2017

                                                                                       ΙΩΑΝΝΗΣ Γ. ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ

                                                                                   πρώην Δήμαρχος Κερκυραίων