«Βαρβαρίτσης, Νικολίτσης κι Άγιος Σάββας μες στη μέση»...

Κάπως έτσι ο λαός μας οριοθετεί την έναρξη των γιορτών του Δεκεμβρίου, που κορυφώνονται φυσικά με την γιορτή των Χριστουγέννων.

Και ποιος δεν γυρίζει πίσω, στα παιδικά του χρόνια, για να ξαναζήσει τη μαγεία με την οποία η παιδική αθωότητα έντυνε αυτές τις μέρες; Έτσι, όλοι μας φαντάζομαι, ανακαλούμε με φόντο τη χειμωνιάτικη Κέρκυρα, μνήμες από γεγονότα της εποχής, αρωματισμένα με τα αρώματα της σπιτικής κουζίνας, αλλά και εκείνα τα αρώματα της ψυχής, που διαχέονταν από τα διαδραματιζόμενα στους χώρους της θρησκευτικής κατάνυξης και της γιορταστικής γλεντοκοπικής συντροφιάς...

Επίκεντρο όμως όλων αυτών ήταν η εκκλησία και τα «αυγινά». Κι ήταν τα τελευταία, οι εκκλησιαστικές ακολουθίες που τηρούσε ο Παπακουρίνης, ακολουθώντας το μοναστηρίσιο Αγιορείτικο τυπικό. Κι αποκτούσε κάτι το ηλεκτρισμένο η ατμόσφαιρα, όταν στις δυόμιση το πρωί χτυπούσε η καμπάνα καλώντας τους πιστούς στην εκκλησία. Και τρέχαμε τα παιδιά, και μαζευόμαστε παρέες και δημιουργούσαμε το δικό μας κλίμα για την περίσταση, λίγο στην εκκλησιά και λίγο στους σκοτεινούς δρόμους, με κάποιο φακό, υποτίθεται για να βλέπουμε, όταν μας ήταν γνωστά και τα τελευταία λιθαράκια του χωριού από τα καθημερινά μας παιγνίδια. Η περίσταση δημιουργούσε όμως το δικό της κλίμα και υπαγόρευε τους δικούς της νόμους. Κι ήταν οι νόμοι οι προαιώνιοι, αυτοί του «ανθρώπου συλλέκτη» και δεινοπαθούσαν τα βράδια αυτά οι μανταρινιές του χωριού, με πρώτες και καλύτερες της Δασκάλας στου Παυλιανίτη και του Βλάνκα στον Άη Γιώργη. Από αυτή την άποψη, το «ληνύχτιο» στον Άγιο ήταν το πλέον προσοδοφόρο, λόγω της μεγάλης του χρονικής διάρκειας.
                             

Κι έρχονταν τα Χριστούγεννα, με τις σχολικές διακοπές. Στον Άη Θανάση οι Μεγάλες Ώρες την παραμονή από τις δυόμιση το πρωί, ως συνήθως.

«Λαθών ετέχθης υπό το Σπήλαιον...» και άνοιγε τα κοιμισμένα της βλέφαρα η Τσάντα του Θοδωρή του Πανούρη, που λάθρα έπαιρνε "σουρούπι" στο στασίδι της, που βαρεμένα από τον προηγούμενο ημερήσιο κάματο με κόπο προσπαθούσαν να παραμείνουν ανοιχτά, για να δουν τους Μάγους οδηγημένους από τον Αστέρα, να προσφέρουν τα δώρα τους στο νεογέννητο Χριστό. Και πρόσφερε ασφαλώς και αυτή το δώρο της ψυχής της αποτυπωμένο σε ένα γέλιο, στα κόκκινα μήλα της, αποτέλεσμα μακροχρόνιου εθισμού στον κόσμο του οινοπνεύματος. Και έψαλαν γλυκά η Κορίτσω του Γοδέρη, η Αφροδίτη του Παύλου και η Κατερίνα. Και χοροστατούσε ο Παπακουρίνης καθισμένος σε μια καρέκλα μπροστά από το αναλόγιο του δεξιού χορού, ενώ στο κέντρο της εκκλησίας, στο δάπεδο, πάνω σε ένα καπάκι από βαρέλι έκαιγαν τα κούτσουρα, προσπαθώντας να μετριάσουν την παγωνιά και την υγρασία του Δεκεμβριάτικου πρωινού, χωρίς και να το κατορθώνουν αποτελεσματικά, «θυμιάζοντας» όμως με τον καπνό τους και μαυρίζοντας τις τοιχογραφίες και τις εικόνες της εκκλησίας.

Μέσα σ' αυτό το Παπαδιαμαντικό σκηνικό, εκυοφορείτο η υπέρτατη στιγμή του συνταρακτικού γεγονότος της λύτρωσης, η στιγμή της γέννησης του Θεανθρώπου, η στιγμή της απογείωσης της ανθρώπινης ψυχής, για να ενώσει τη φωνή της με τους ύμνους των στρατιών των αγγέλων που ανεβοκατέβαιναν στις σκάλες του ουρανού.

Κι έβγαινε ο Παπακουρίνης ντυμένος την ιερατική του στολή, κρατώντας λαμπάδα αναμμένη στο ένα χέρι και το θυμιατό στο άλλο, και αντηχούσε η εκκλησία από τις μελωδικές φωνές του παπά και των ψαλτριών «Χριστός γεννάται, δοξάσατε...». Κι έστερναν το μήνυμα οι καμπάνες σημαίνοντας "αλάρμα" σ' όλο το χωριό, ξυπνώντας αυτούς που ράθυμα είχαν μείνει στη ζεστασιά του κρεβατιού τους. Και έλαμπε η εκκλησιά, έλαμπαν τα πρόσωπα και οι καρδιές, σαν το αστέρι της Βηθλεέμ να σταματούσε για λίγο το δρόμο του, για να φωτίσει την άγνωστη κα;ι άσημη γωνιά της δικής μας εκκλησίας με το θεϊκό του φως...

Και του χρόνου!!!

ΚΩΣΤΑΣ ΑΠΕΡΓΗΣ