Στη διδακτορική διατριβή της  Αντωνίας Γιαννουδάκη, με θέμα «Η συλλογή νέο-ελληνικής γλυπτικής και η ιστορία της 1900-2006», διαβάζουμε:

Το 1934 η (Εθνική) Πινακοθήκη είχε κατορθώσει με πολλές προσπάθειες να εγκαινιάσει τη συλλογή γλυπτικής με τέσσερα γλυπτά. Ο εμπλουτισμός της έως το 1940, οπότε η θητεία του Ζαχαρία Παπαντωνίου διακόπηκε από το θάνατό του, υπήρξε δύσκολος και αργός. Το ενδιαφέρον εξάλλου του Ιωάννη Μεταξά για τις τέχνες δεν αφορούσε την Εθνική Πινακοθήκη., για την οποία η κατάσταση παρέμεινε ως είχε, χωρίς κάποια πρόνοια για αύξηση του προϋπολογισμού ή προσπάθεια εξεύρεσης λύσης για το θέμα της μόνιμης στέγης. Μοναδική ίσως θετική κίνηση μπορεί να θεωρηθεί η διατήρηση του φιλελεύθερου Ζαχαρία Παπαντωνίου στη θέση του διευθυντή. Έτσι, ο εμπλουτισμός της συλλογής γλυπτικής, που το 1940 είχε κατορθώσει να φθάσει τα 14 έργα, οφείλεται κυρίως σε σποραδικές δωρεές καλλιτεχνών και φιλότεχνων...Παρά τον περιορισμένο αριθμό των γλυπτών, την περίοδο εκείνη πραγματοποιήθηκαν δύο από τις σπουδαιότερες δωρεές, χάρη στις οποίες η Πινακοθήκη απέκτησε τα πρώτα γλυπτά του 19^ου αιώνα...Τα υπόλοιπα γλυπτά που περιήλθαν στην Πινακοθήκη ήταν έργα καλλιτεχνών εν ζωή, ώριμων ή νεώτερων και προέρχονταν από δωρεές ή κληροδοτήματα....Το 1931 επιπλέον οι ανάπηροι της Κέρκυρας είχαν δωρίσει μία μικρογραφία τέμπλου σκαλισμένου σε ξύλο από το Σταμάτιο Μεταλληνό το 1858...

...Όπως προκύπτει από την επιγραφή ΣΤΑΜΑΤΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ/ΚΕΡΚΥΡΑ 1858/ ΧΩΡΙΟΝ ΚΟΡΑΚΙΑΝΑ στην πίσω πλευρά, πρόκειται προφανώς για κάποιον αυτοδίδακτο καλλιτέχνη...