|
Γράφει ο/η Κβκ
|
|
09.01.09
|
 Τέτοιες μέρες, χρόνο παρά χρόνο, η ελαιοκομική και συνάμα αλεστική περίοδος βρίσκεται στο φόρτε της...Το μαρτυρούν οι μυρωδιές που αναδύονται στον περιβάλλοντα χώρο του συνεταιριστικού ελαιοτριβείου, που βρίσκεται πάνω στο δρόμο του χωριού. Μυρωδιά από τον ελαιοπυρήνα που καίγεται, προκειμένου να ζεσταθεί το απαραίτητο για το διαχωρισμό του λαδιού, νερό...Μυρωδιά από το λιόστο που στοιβαγμένο σε σωρούς, αναμένει τη μεταφορά του για περαιτέρω επεξεργασία. Μυρωδιά τέλος, του ζεστού, πρασινο-κίτρινου φρέσκου λαδιού που μόλις τρέχει από τον διαχωριστήρα...
Και οι κύριοι του ελαιοκάρπου, συνήθως κάποιας ηλικίας, αφού σπάνια συναντάς στις μέρες μας νέο αγρότη, καθισμένοι στο μακρόστενο πάγκο παρακολουθούν την αλυσίδα της αλέσεως, μέχρι ο καρπός τους, η «αλεσιά», να μετατραπεί σε λάδι...Μέσα στη θαμπή και υγρή, πλην όμως ευχάριστη ατμόσφαιρα από τους ατμούς και τις μυρωδιές...Και τότε οι υπολογισμοί δίνουν και παίρνουν... «Τόσες ξέστες η αλεσιά», απόδοση μεγαλύτερη ή μικρότερη από πρόπερσι ή από του γειτόνου;... «Τόσες γραμμές η οξύτητα» του λαδιού που μετριέται επιτόπου, συμφέρει ή δεν συμφέρει να καταβληθεί στο ελαιουργείο το «ξάι» σε λάδι ή σε χρήμα;...Θα ανέβει άραγε φέτος η τιμή του προϊόντος στο εμπόριο ή δεν θα συμφέρει πάλι κανείς να το πουλήσει;...Η κουβέντα δεν έχει τελειωμό όταν καταπιάνεται με τα γενικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ελαιοπαραγωγοί...
Και καθώς πολλά από τα ερωτήματα απάντηση άμεση δεν έχουν, έρχεται η ώρα της δοκιμής, της τελετουργίας που σβήνει όλα τα παράπονα και τις έγνοιες... Με ένα κομμάτι ψωμί που χοντρο-κόβεται με τα χέρια από τη φρατζόλα και αφήνεται να ποτιστεί καλά με τον γευστικό υγρό θησαυρό, που καθώς ρέει, αναδύει (αν είναι καλός ο καρπός) όλες τις ευωδιές της μάνας γης... «Λάδι νιό», όπως μεταφέρεται από γενιά σε γενιά...
|
|
Τελευταία ανανέωση ( 12.03.09 )
|
