| Η "Πλάστιγγα" και η παρέα της... | | Εκτύπωση | |
| Γράφει ο/η Στέλιος Γραμμένος | |
| 07.03.09 | |
|
...«Αναφερόμενος στο σπίτι αυτό του προπάππου μου του Γρηγόρη, το οποίο ανακαίνισε αργότερα ο παππούς μου ο Βασίλης, να πω, ότι είναι το ίδιο αυτό σπίτι που κι εγώ έζησα μικρός και με το οποίο με συνδέουν οι ωραιότερες αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας.
Ήταν από τα ωραιότερα, προπολεμικά σπίτια, με μεγάλο ενιαίο «πόρτιγο» με τη σάλα, κτισμένο πάνω στο δρόμο, διαγωνίως της μικρής πλατείας που είναι μπροστά στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, πολύ κοντά στο κέντρο του χωριού, εκεί δηλαδή που το χωριό, ως σύνολο, ισοσταθμίζεται, με το μισό από τη μια μεριά και το άλλο μισό από την άλλη, γι΄ αυτό και τα μέρος εκείνο, με επίκεντρο το σημείο που ο κατήφορος του δρόμου από τη μία μεριά και ο κατήφορος από την άλλη ισορροπούν, ονομάζεται «Πλάστιγγα»...
Εκτός από του ότι η «Πλάστιγγα» ήταν το επίκεντρο του χωριού, ήταν συγχρόνως τότε και το κέντρο παντός είδους δραστηριοτήτων και εκδηλώσεων.
Εκεί ήταν τα ιατρείο και το φαρμακείο του χωριού, εκεί οι περισσότεροι φούρνοι, εκεί και τα παντός είδους καταστήματα, από το καφεπαντοπωλείο του Βραδή, που είχε ραδιόφωνο από το 1936 και γραμμόφωνο που έπαιζε συχνά μέχρι αργά το βράδυ τραγούδια της εποχής, τα «μαρκαντικά» και τα μπακάλικα, μέχρι και το κουρείο του Μπράτη στο οποίο κουρευόμουν και εγώ. Εκεί σύχναζαν οι περισσότεροι Κορακιανίτες για να συζητήσουν και να μάθουν τα νέα, αλλά και για να βάλουν τον καθέναν που περνούσε από εκεί, στην «Πλάστιγγα» για να τον «ζυγίσουν» και να δούνε «πόσα απίδια χωρούσε ο σάκος του», κατά την έκφραση της μητέρας μου, να βγάλουν δηλαδή στη φόρα το κάθε τι που αφορούσε τον καθ' έναν από τους διερχόμενους. Γι αυτό πολλοί απέφευγαν να περνούν από εκεί τις συνήθεις ώρες συνεδριάσεως, κυρίως της «ολομέλειας» που ήταν περίπου το σούρουπο, ώστε να μην μπουν εκούσια στην «πλάστιγγα».Το γεγονός αυτό του «ζυγίσματος» είναι και μία άλλη εκδοχή της ονομασίας της «Πλάστιγγας».  Εκεί ακόμα σύχναζε και βέβαια λάμβανε ενεργά μέρος και στο «ζύγισμα», η περίφημη παρέα του παπα-Κουρίνη. Αυτή ήταν μια παρέα νέων αλλά και μεγαλύτερων, με προχωρημένες για την εποχή αντιλήψεις, με αρχηγό τον ευτραφή και πανύψηλο ιερομόναχο ρασοφόρο, που τα ράσα του ασφαλώς ήταν πολύ «στενά» για το μπόι του, οι οποίοι, πέραν των προσωπικών τους ενασχολήσεων, θέλοντας να εκτονώσουν τον δυναμισμό τους που τροφοδοτούσε με άφθονο οξυγόνο το ορεινό κλίμα της Κορακιάνας και ανακατεύοντας τα λιμνάζοντα ύδατα της καθημερινότητας, σοφίζονταν αλλά και υλοποιούσαν ένα σωρό «τρέλες», που άφησαν όμως εποχή για την πρωτοτυπία, το χιούμορ και την έμπνευση που τις διέκρινε. Τα βέλη τους άγγιζαν συνήθως τα παράξενα του κοινωνικού γίγνεσθαι της εποχής εκείνης του χωριού, οι δε συναφείς ενέργειές τους - συνήθως απόκρυφες, αλλά ευκόλως εικαζόμενες ως προερχόμενες από αυτούς-, άλλους εξόργιζαν και άλλους διασκέδαζαν, ανάλογα με την απόσταση που είχε ο καθένας από τα βέλη που εκτοξεύονταν από τη φαρέτρα της παρέας, που πάντα όμως εκτός από φαρμακερά, είχαν και το χρώμα του πρώτου θέματος της επικαιρότητας, που και γι' αυτό με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον παρακολουθούσε ολόκληρο το χωρίο τα γενόμενα». ΣΗΜ.:πρόκειται για απόσπασμα από το βιβλίο "Ανάμεσα Κουκουρίτσας και Ακλερής", του Στέλιου Φ. Γραμμένου. Η φωτογραφία είναι από το αρχείο της Σπυριδούλας Ιωνά. |
|
| Τελευταία ανανέωση ( 27.01.10 ) |
| < Προηγ. | Επόμ. > |
|---|
