| Η ίδρυση του ΠΑΟΚ | | Εκτύπωση | |
| Γράφει ο/η Σπίγγος Σπύρος του Αθανασίου | |
| 09.08.09 | |
|
Μετά την απελευθέρωση, πριν δημιουργηθεί το 1946 ο ΠΑΟΚ, πάλι σχεδόν τα ίδια πρόσωπα με επικεφαλής το Μετζοδάσκαλο, ασχολούνταν με το ποδόσφαιρο και την ομάδα της Κορακιάνας. Θυμάμαι ότι, όταν η ομάδα αυτή είχε ένα ματς με το Σκριπερό και κάποιος βασικός παίκτης είπε του δασκάλου που έκανε και χρέη προπονητή, ότι δεν θα παίξει, τότε έβαλε εμένα στον αγώνα.
Μετά, κάποια στιγμή το 1946, αποφασίσαμε, εγώ (Σπίγγος Σπύρος), ο Θανασούλης (Δημήτρης Μεταλληνός) και ο Σπύρος ο Κουκουβάς (Σπύρος Κεφαλλονίτης), να δημιουργηθεί μια ομάδα από όλο το χωριό και να αναγνωριστεί επίσημα. Γιατί μέχρι τότε, κάθε συνοικία είχε και την ομάδα της. Οι Μουργάδες για παράδειγμα είχανε τον Ερμή, η Βενετιά την Καταφρόνια, ενώ άλλες ομάδες ήτανε η Σπίθα, η Δόξα, οι Ζαβαίοι στη Νεροσυρμή, που ήτανε κοντά στο γήπεδο και προπονούνταν κάθε μέρα και είχανε τη δική τους ομάδα. Εγράψαμε και στείλαμε επιστολές για ενίσχυση της προσπάθειας για τη δημιουργία του νέου Συλλόγου, αλλά μονάχα ο Μάνθος ο γιατρός (Μεταλληνός) μας έστειλε 50 φράγκα. Όμως, δεν προλάβαμε καλά-καλά να καταθέσουμε το Καταστατικό και να αναγνωριστεί το 1946 το Σωματείο, όταν λίγους μήνες αργότερα τα όργανα του κράτους αποφασίσανε τη διάλυσή του. Προσφύγαμε στο δικαστήριο με δικηγόρο το Φακιολά, ο οποίος κατέθεσε τις προτάσεις του και είπε μονάχα τρεις λέξεις, γελώντας: «Παιδιά, Κύριε Πρόεδρε». Έτσι κερδίσαμε την προσφυγή και ο Ποδοσφαιρικός Αθλητικός Όμιλος Κορακιάνας (ΠΑΟΚ) ήτανε γεγονός...Τώρα, γιατί ήθελαν να μας διαλύσουν; «Για πολιτικούς λόγους», τους γνωστούς τη δύσκολη εκείνη εποχή, όπως τουλάχιστον εκμυστηρεύτηκε αργότερα ένας αστυνομικός της Ασφάλειας στον τότε Πρόεδρο του Σωματείου. Με τις πρώτες εκλογές ανέλαβε Πρόεδρος ο Σπύρος ο Κουκουβάς (Κεφαλλονίτης), αλλά για λίγο, γιατί έπιασε δουλειά στην Ένωση Συνεταιρισμών, οπότε η προεδρία ανατέθηκε στο Σπύρο Σπίγγο (Μπουρδέτος), ο οποίος πήρε ζεστά την υπόθεση. Όμως επειδή στη συνέχεια δεν ήθελε να αφήσει τη θέση του Προέδρου, για να τον πείσουμε να κάνει εκλογές του υποσχεθήκαμε ότι αυτός θα εκλεγεί ξανά στο αξίωμα, αλλά τελικά βγάλαμε άλλονε. Έτσι, ανέλαβε ξανά ο Κουκουβάς και μετά ο Τάσος ο Μανούρος (Ιωνάς). Τα πρώτα γραφεία του Συλλόγου ήτανε στο σπίτι του Κομισόρη. Εκεί έγινε και η Συνέλευση για την αλλαγή Προέδρου. Όσο για τη στολή της ομάδας, την πρώτη περίοδο, στις αρχές, ο καθένας μας αγόρασε από μια φανέλα από κείνες που βάνουμε το χειμώνα με τα μανίκια και απέξω γράψαμε τον αριθμό με πράσινα γράμματα. Τα σορτσάκια ήτανε άσπρα και τις κάλτσες μας (ήταν τσούκρινες) τις είχαν πλέξει οι μανάδες μας. Και για παπούτσια; Το καλοκαίρι «κλείσαμε» στον Άη Θανάση φιλικά παιγνίδια με τις ομάδες της πόλης που δεν είχαν που αλλού να παίξουν. Μέσα στη συμφωνία ήταν να μας προμηθεύουν κάθε φορά με μερικά ζευγάρια παπούτσια της προκοπής. Μετά την οριστική πλέον αναγνώριση του Σωματείου το 1947, η ομάδα εντάχθηκε στην Ένωση Κέρκυρας. Σε αυτήν ανήκαν τότε οι ομάδες της πόλης και η νέα ομάδα της Κορακιάνας. Είχε και η Λευκίμμη μία ομάδα, αλλά αυτή δεν ανέβαινε στην πόλη.  Ο ΠΑΟΚ έδωσε τη χρονιά εκείνη, τον πρώτο του αγώνα στην πόλη και έχασε με 6-1 (ακολούθησε και ένας δεύτερος αγώνας στο ίδιο μέρος, στον οποίο έχασε με 6-0). Ο αγώνας έγινε στην Πλατεία μπροστά από το Λιστόν, η οποία ήτανε σαρτσάδα και είχε καθιερωθεί σαν γήπεδο για τις ομάδες της πόλης. Ο κόσμος παρακολουθούσε το θέαμα καθιστός στο περίγραμμα και από την άλλη μεριά της πλατείας, με την πλάτη γυρισμένη στο Μποσκέτο. Ο Άη Θανάσης ήτανε καλύτερος για γήπεδο. Στον αγώνα αυτό της πόλης, τερματοφύλακας ήτανε ο Κοντογιώργης, γαμπρός Κορακιανίτης, αίλουρος, έκανε για ομάδα Α' Εθνικής. Το μοναδικό γκολ για τον ΠΑΟΚ το έβαλε ο Κοτσαρής (Κώστας Κούρκουλος). Άλλος τερματοφύλακας ήτανε ο Σταύρος ο Κούλης (Μεταλληνός). Στην άμυνα έπαιζα εγώ με το Γιάννη τον Αμερικάνο (Ζερβόπουλος). Μετά προστέθηκε και ο Μολότωφ. Έπαιζαν ακόμη οι τρεις Ζαβαίοι, ο Μπανότης (Μεταλληνός), ο Άριστος (Μεταλληνός), ο Κοτσαρής (Κούρκουλος), ο Χορευτής (Γιάννης Ρέγγης), ο Χάμπουτας ο Σπύρος (Μεταλληνός) σπουδαίος επιθετικός, ο Γιώργης ο Βολεντής (Σπίγγος), ο Αλέκος ο Τριβυζάς από το Σκριπερό (για κάποιο διάστημα), ο Γιώργης ο Μανούρος (Ιωνάς), ο Μετζοδάσκαλος, ο άλλος δάσκαλος ο Κοσμάς (Μαρτζούκος), ο Αντώνης ο Σπίντζης (Μεταλληνός) και άλλοι... Φάγαμε τότε 6 γκολ γιατί βρεθήκαμε από το πρωί στην πόλη και ο καθένας έφαε και ήπιε όσο ήθελε και ότι ήθελε, παστιτσάδες κυρίως στα φαγοποτεία της Σπιανάδας. Ήταν επόμενο λοιπόν να χάσουμε με τέτοια διαφορά. Τότε, κάποιος που είχε φέρει μαζί του ένα πρόβατο, το αμόλησε μέσα στο γήπεδο, δηλαδή στην Κάτω Πλατεία, για να μας περιγελάσουν (η κερκίδα φώναζε «εξάρα-μπεεέ»). Παρότι θεωρούταν υποτιμητικό ομάδα χωριάτικη να μπει στην πόλη, είχε μαζευτεί πολύς κόσμος. Η μεριά από τα καφενεία (Λιστον) ήτανε ασφυκτικά γεμάτη. Μετά συνεχίστηκαν οι αγώνες του τοπικού πρωταθλήματος και ο Άη-Θανάσης, η έδρα του ΠΑΟΚ γέμιζε τις Κυριακές με κόσμο. Η «Κυριακή του μπαλονιού» ήτανε τότε η διασκέδαση του χωριού... Αυτή ήταν η πορεία του ΠΑΟΚ μέχρι το 1956, όταν έπαιζα ακόμη ποδόσφαιρο...»
ΣΗΜ.:πρόκειται για αφήγηση του Σπύρου Αθαν. Σπίγγου την 1-8-2009. Η φωτογραφία είναι από το αρχείο του Σπύρου Μεταλληνού.
|
|
| Τελευταία ανανέωση ( 20.12.18 ) |
«Προπολεμικά υπήρχε η ομάδα που δημιούργησε ο Μετζοδάσκαλος. Σε έναν επικήδειο στο Συνεταιρισμό, ο Άριστος (ο Μεταλληνός) είπε γι αυτόν ότι «ήρθε στο χωριό αριστούχος. Από τη μια μεριά κρατούσε το πανεπιστημιακό του δίπλωμα με το άριστα και από την άλλη ένα μπαλόνι». Η ομάδα αυτή, η άτυπη, υπήρχε μέχρι και τις παραμονές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο δάσκαλος, που ήτανε η ψυχή της, έλεγε κάθε τόσο του Όθωνα από τα Γαζάτικα να πάει κάτω στα Φουρνιά στο κτήμα του δασκάλου και| < Προηγ. | Επόμ. > |
|---|
