|
Γράφει ο/η Κβκ
|
|
13.08.10
|
 Το καλοκαίρι, το μοναδικό πλέον καφενείο του χωριού μας, μετατρέπεται σε υπαίθριο, αφού μεταφέρεται έξω, στην πλακόστρωτη αυλή με την πυκνόφυλλη περγουλιά και το μικρό πηγάδι-ντεκόρ. Μπορεί βέβαια να μην έχει πλέον την αλλοτινή αίγλη που είχαν τα παλιά καφενεία, όμως προσφέρει μια καθημερινή δυνατότητα συνάντησης και ψυχαγωγίας στους τακτικούς του θαμώνες, μια ευκαιρία στον περαστικό επισκέπτη του χωριού να ξαποστάσει για λίγο και γενικά τη δροσιά του σε κάθε περαστικό. Στα μετρημένα ξύλινα τραπέζια του, συνήθως αναπτύσσεται ο τζόγος, που συγκεντρώνει την προσοχή όχι μόνο των παικτών αλλά και άλλων θαμώνων που συνηθίζουν να παρακολουθούν, ενίοτε σχολιάζοντας, αστεϊζόμενοι. Το καλό με το καφενείο ήταν και ακόμη είναι, ότι εκεί μπορεί να ακούσεις την πιο απρόσμενη αφήγηση κάποιου ξεχασμένου γεγονότος, να συμμετάσχεις στις πλέον εξεζητημένες συζητήσεις. Περί χαρτοπαιξίας, πολιτικής ή φιλοσοφίας, τα θέματα ανοίγουν και κλείνουν με την ίδια ευκολία. Από τις περίφημες μπλόφες που έκανε στο «πικέτο» ο «Μετζοδάσκαλος», την ανάλυση για τη «βροχή από περσίδες» και «πεφταστέρια» που συμβαίνει αυτές τις ημέρες, μέχρι την αναφορά στο Μεγάλο Αφορεσμό που πραγματοποιήθηκε το 1942, εν μέσω Κατοχής, δίπλα από το Δημοτικό Σχολείο, εξαιτίας των πολλών κρουσμάτων κλοπών…όπως ακούσαμε και μάθαμε απόψε.
|
