Διανύουμε την περίοδο του τρύγου και η μυρουδιά του μούστου και του ζυμένου τσίπουρου διαπερνά τις γειτονιές του χωριού. Λιγοστές σε σχέση με το απώτερο παρελθόν οι οικογένειες που διατηρούν δικό τους αμπέλι, αλλά περισσότερες όσες κάνουν κρασί, αγοράζοντας σταφύλια. Ούτως ή άλλως πρόκειται για μια εποχική ασχολία που χαρακτηρίζει την περίοδο αυτή του Φθινοπώρου.

Όμως οι αλλαγές που έχουν επέλθει αγκαλιάζουν όλες τις φάσεις της παραγωγής κρασιού. Το παραδοσιακό (ποδο) πάτημα των σταφυλιών στα σκαφόνια και το στήψιμο από τα τσίπουρα στα παλιά ζυφτήρια με τον «εργάτη» που γνώρισαν οι κάπως μεγαλύτεροι σε ηλικία, έχουν αντικατασταθεί με  χειροκίνητα ή και μηχανοκίνητα ατομικά ζυφτήρια, που ξεπετάνε την παραγωγή σε λίγη ώρα.

Μια πρωινή κυριακάτικη βόλτα στην περιοχή της Μουργάδας, επιβεβαίωσε τα παραπάνω: από την μηχανοποιημένη και οργανωμένη οικογενειακή «αλυσίδα παραγωγής» που στήθηκε για το αμπέλι και τα πέργολα του Δημήτρη Κουτσούπη και του Σπύρου Κένταρχου, μέχρι την παραδοσιακή κρασοπαραγωγή στην Μούμπουλια και την μετρίως οργανωμένη σεμπριά Κώστα Ιωνά και Κώστα Μπούζιου…

Άντε και καλά κρασιά…