Ο Μωάμεθ ο Β’ πριν επιχειρήσει να κυριεύσει την Κωνσταντινούπολη, αξίωσε την παράδοσή της από τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Ο τελευταίος Βυζαντινός Αυτοκράτορας, απάντησε μ’ ένα βροντώδες «ΟΧΙ». Εδήλωσε στο Σουλτάνο: «κοινή γαρ γνώμη πάντες αποθάνουμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών». Και ο μεσαιωνικός ελληνισμός, συνεχίζοντας την παράδοση των Θερμοπυλών, έπεσε επί των επάλξεων του δυτικού πολιτισμού, τον οποίο επί αιώνες υπερασπιζόταν εναντίον των επιδρομών των βαρβάρων, προμαχώνας της Δύσης. Έπεσε γιατί η Ευρώπη δεν ήθελε να τον βοηθήσει, μέχρι που σήμανε και γι αυτούς η ώρα του κινδύνου, όταν οι βάρβαροι της Ανατολής έφτασαν και πιο πέρα του Δούναβη, στην Ουγγαρία και μπροστά στα τείχη της Βιέννης.

«Τότε, έχουμε πόλεμο...»

Ίδια είναι και η απάντηση που επιδόθηκε το πρωί της 28^ης Οκτωβρίου 1940 στον σινιόρ Εμανουέλε Γκράτσι, που ξύπνησε στις τρεις το πρωί – μετά από δεξίωση ελληνο-ιταλικής «συναδέλφωσης» στην πρεσβεία- τον πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά για να ζητήσει για λογαριασμό της Ιταλίας «γην και ύδωρ», όπως οι πρέσβεις του Ξέρξη.

Ο Ανδροκλής και το Λιοντάρι

Μέσα στην τευτονική Ευρώπη της εποχής εκείνης, κανένας δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει την Ελλάδα εάν δεχόταν να γίνει προγεφύρωμα του Άξονα στην Εγγύς Ανατολή και στα πετρέλαια της Μοσούλης, οπότε βεβαίως θα ήταν διαφορετική η εξέλιξη του πολέμου. Ποιος θα κατηγορούσε την Ελλάδα τη στιγμή εκείνη που η Γηραιά Αλβιώνα ήταν εξαντλημένη (το Λιοντάρι ήταν λαβωμένο και χαροπάλευε) – παρά τον ηρωισμό των πιλότων της ΡΑΦ- στην προσμονή της εισβολής, που φαινόταν βέβαια και αναπότρεπτη, και τότε, ίσως, θα ακολουθούσε «ρεαλιστική πολιτική».

«Λυδία Λίθος»

Δεν μπορούσε όμως να συναινέσει η Ελλάδα σε μία περίπτωση, που αποτελεί «λυδία λίθο» για ένα Λαό, να λησμονήσει και να διαγράψει την Ιστορία του, πόσο μάλιστα που ελάχιστες μέρες τον χώριζαν από τον τορπιλισμό της «Έλλης» στο λιμάνι της Τήνου.

Επολέμησαν το φασιμό – ναζισμό

Η Κοινή Γνώμη σηκώθηκε σαν ένας άνθρωπος – οι φυλακισμένοι και εξόριστοι αριστεροί, καθώς και όλοι οι εκτοπισμένοι πολιτικοί κρατούμενοι του δικτατορικού καθεστώτος Μεταξά, δήλωσαν παρών – υπερασπιζόμενοι την ελευθερία της. Οι διανοούμενοι όλων των αποχρώσεων και κάθε κοινωνικής προέλευσης δημοσιοποίησαν τη γραπτή διακήρυξή τους υπέρ της καθολικής αντίστασης στους εισβολείς του Άξονα. Έτσι. η λαϊκή ενότητα καταργούσε ουσιαστικά την "4η Αυγούστου" κι απέτρεψε τον Εθνικό Διχασμό.

Επολέμησαν, ενίκησαν και καταβλήθησαν μόνο όταν ο άριος όγκος της πολεμικής τεχνολογίας κινήθηκε εναντίον τους για να βοηθήσει τον ταπεινωμένο φασισμό.

Όπως τότε και πάντοτε.

Το τελευταίο μήνυμα

Όταν μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, ο τότε αρχιεκφωνητής του Ραδιοσταθμού Αθηνών, Κώστας Σταυρόπουλος, μόλις και πρόλαβε να διαβάσει το τελευταίο μήνυμα:» Εδώ, ελεύθεραι ακόμα Αθήναι…». Ο Εθνικός Ύμνος όμως διακόπηκε, όταν ο Τεύτονας Αξιωματικός με το σταυρό του Τάγματος των Ιπποτών στο στήθος, βιάστηκε να ανακηρύξει στη γλώσσα του την κατάληψη της πόλης των Αθηνών, στο όνομα του αρχηγού του.

«Ήταν, λέει ο Γιώργος Θεοτοκάς, σα μια κοπή του χρόνου με το μαχαίρι. Εδώ τελειώνει ένα κεφάλαιο της ζωής μας».

Κωνσαντίνος Τσαγκαρογιάννης
Άνω Κορακιάνα