Τη στιγμή που έπεσα πάνω σε αυτή την εικόνα χιλιάδες ασπρόμαυρες φωτογραφίες ξεπρόβαλαν μπροστά στα μάτια μου. Μιας εποχής που οι φωτογραφίες ήταν ασπρόμαυρες μα οι απεικονίσεις  μέσα μου ποτισμένες με μύρο και χρώματα..Μέσα στο φτωχικό σπίτι τση ''νόνας'' μου που είχε χώμα στο  δάπεδο, το μόνο έπιπλο που δέσποζε ήταν ένας καναπές ανάκλινδρο. Ένα παλιό όμορφο κομμάτι που ο πάππους το είχε κληρονομήσει από τη σιόρα Αμέλια και τη σιόρα Εγγένεια (δεν ξέρω κατά πόσο απέδιδε σωστά στην ελληνική τα ονόματα), δυο παλιές ξεπεσμένες γαλλίδες, που έμεναν στο ίδιο κτήριο που νοίκιαζε την καμαρη  στην παλιά πόλη της Κέρκυρας. Ο καναπές καθώς και μια ραπτομηχανή χειρός μάρκας GRITZER φιλοξενούνταν επί σειρά ετών στο φτωχικό σπίτι. Πάνω στον καναπέ κεντημένα μαξιλαράκια. Δεν θυμάμαι τι είχαν επάνω. Μόνο εκείνο με τις χρωματιστές κλωστές κι ένα λουλουδένιο στεφανάκι που το τσίμπαγαν πουλιά. Μια χρωματιστή κορδέλα περνούσε ατημέλητα ανάμεσα κι έγραφε: ''ΚΙ ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΕΡΑΣΗ!'' χαράχτηκε μέσα μου το ελπιδοφόρο μήνυμα. Με μεγάλη συγκίνηση βλέπω τώρα αυτή την εικόνα. Κουβαλάει όλη την ελπίδα της ζωής! Γιατί σίγουρα η ζωή δεν είναι μια ευθεία. Εχει ανήφορο -κατήφορο σε εναλλαγή. Οι δόσεις διαφέρουν... Μα το μήνυμα είναι πως όλα περνούν... όπως το νερό στο αυλάκι. Οπως το νερό που στερεύει στον ξεροπόταμο, μα θα ξανακυλήσει με τις πρώτες βροχές!

Δώρα Σπ. Μεταλληνού