«Οι τον σταυρόν, ως ζυγόν αράμενοι...δεύτε απολαύετε,  ά  ητοίμασα υμίν βραβεία»

Πάνε 32 χρόνια απ΄ όταν στον Αη Θανάση, μοιραζόμαστε τη χαρά της εισόδου σου στο ιερατικό στάδιο φωνάζοντας <<άξιος>>...

Σήμερα, βουβοί, στον ίδιο χώρο σε αποχαιρετάμε!

Τότε ήσουν νέος, σχεδόν παιδί. Μόλις είχες εκπληρώσει την εντολή του δημιουργού, την αναφερόμενη  στο βιολογικό προορισμό του ανθρώπου «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» και είχες φτιάξει την οικογένειά σου.

Και ευθύς σήκωσες το βαρύ σταυρό της ιεροσύνης, αναλαμβάνοντας τη διακονία της εκκλησίας της  Κορακιάνας.

Δύσκολο το χριστεπώνυμο πλήρωμα αυτού του χωριού... Εσύ όμως ανταποκρίθηκες με τον καλύτερο τρόπο στις υποχρεώσεις σου.

Πάντα κοντά στον άνθρωπο, χωρίς ξεχώρισμα. Πλούσιοι, φτωχοί, νέοι, γέροι, άρρωστοι, ανήμποροι κάθε λογής.

Σε όλους ήσουν δίπλα, σε όλους παραστεκόσουν. Στο ναό, αλλά και στην κουζίνα, στο καφενείο, στην πλατεία,  έδινες παραμυθία πνευματική και υλική...
«Ξέρει ο παππάς!», σε ακούγαμε να λες, όταν συνάνθρωποί μας έρχονταν σε ανάγκη και χρειάζονταν  βοήθεια...

Κατά τις ιερές ακολουθίες ελάμπρυνες με το ιερατικό σου ήθος και την καλλικέλαδη φωνή σου τις τελετές, υπέβαλες τους πιστούς και δημιουργούσες μια μυσταγωγική ή δοξαστική ατμόσφαιρα.

Πιστός και ταπεινός λευίτης, σύμφωνος με τον όρκο σου, ακολουθούσες πάντα το «πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών», ακόμη και όταν οι ηγούμενοι έδιναν εντολές αντίθετες  με τους θείους και ανθρώπινους νόμους...

Και τότε σήκωνες διπλό το σταυρό, φόρτωνες τις ενοχές στον εαυτό σου και ζητούσες συγχώρηση σαν να ήσουν εσύ ο φταίχτης. Ήταν φανερός ο σπαραγμός σου!

Σήμερα σε αποχαιρετάμε. Φεύγεις σε νέα ηλικία. Πολλά μπορούσες ακόμη να προσφέρεις, αλλά, άλλα  βουλήθηκε «ο ζωής κυριεύων και του θανάτου».

Ας είναι ελαφρό το χώμα που θα σε σκεπάσει!

Εμείς, συντετριμμένοι, σε προβοδίζουμε προς την «Ουράνια Πόλη» φωνάζοντας ξανά «ΑΞΙΟΣ»!!!

Κώστας Απέργης