ΑΛΕΞΙΟΣ   ΣΠ.   ΣΠΙΓΓΟΣ

                                                                      1929 – 2019

                           « Δέξου και μένα, Δάσκαλε, να κλάψω τον νεκρό σου,

                              να θυμηθώ παλιά ζωή μπροστά στο φέρετρό σου »

Παιδί του χωριού. Είχες την ατυχία να χάσεις μικρός τον πατέρα σου και μάλιστα σε μια περίοδο που σε ταλαιπώρησαν και είχες  να αντιμετωπίσεις πολλά  προβλήματα υγείας.

Στύλος και υποστηρικτής η Κυρά Χριστίνα, η μάνα σου, που στάθηκε μάνα και πατέρας.

Φοίτησες στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού, αλλά ,λόγω της βεβαρημένης υγείας σου, διδάχτηκες και «κατ’οίκον».

Η ψυχική σου δύναμη, η θέληση και η φιλομάθειά σου νίκησαν τα εμπόδια κι έτσι έγινες δεκτός στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση στο Γυμνάσιο της Κέρκυρας.

Με την αποφοίτησή σου έδωσες εξετάσεις και πέτυχες στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Βρισκόμαστε στα χρόνια τα δύσκολα. Τέλος δεκαετίας του σαράντα και αρχές της δεκαετίας του πενήντα.

Φτώχια, αγώνας για ψωμί και συ παράλληλα για γνώση και μόρφωση.

Συμπαραστάτης σου και πάλι  η μάνα σου, αλλά και ο μητρικός σου θείος Γιάννης Βραδής και η γυναίκα του Χριστίνα.

Στην Αθήνα ήσουν μέλος μιας  παρέας  Κορακιανιτόπουλων  που είχατε επιδοθεί στον αγώνα της επιστήμης και της σπουδής.

Εσύ ,ο Σπύρος, ο Αντώνης, ο Νότης, η Μαρία, ο Γιώργος και σίγουρα κάποιοι που δυστυχώς δεν θυμάμαι.

Αποτελέσατε τη «Χρυσή Νεολαία» του χωριού, που τότε παρήγαγε λαμπρούς επιστήμονες και έγινε το παράδειγμα προς μίμηση από τους νεώτερους.

Ακολούθησε η επαγγελματική  περίοδος της ζωής σου στην εκπαίδευση.

Ευτύχησα να σε έχω δάσκαλο στο 2^ο Γυμνάσιο. Ανάμεσα σε μια πλειάδα άλλων πανάξιων συναδέλφων σου. Ηταν τότε που το Σχολείο και η εκπαίδευση  που προσέφερε, είχαν κύρος και αξία.

Αριστος δάσκαλος και παιδαγωγός. Σε θυμάμαι να αγωνίζεσαι, γιατί αγώνας ήταν τότε η διδασκαλία στα υπόγεια τα υγρά, ανήλια, σκοτεινά και μουχλιασμένα  του 2^ου Γυμνασίου.

Ο διδακτικός και παιδαγωγικός σου ζήλος διαπερνούσε τις παιδικές ψυχές μας και στάλαζε  μέσα τους απλά και κατανοητά τις υψηλές ιδέες, το ήθος και τις αιώνιες αλήθειες της  Αρχαίας   Ελληνικής Γραμματείας.

Στην κρίση σου δίκαιος και αυστηρός. Και οι δύο όμως αυτές ιδιότητές σου λειτουργούσαν ως συντελεστές προσπάθειας  και άμιλλας  σε μας τους μαθητές σου.

Κατέκτησες  δίκαια τον τελευταίο βαθμό της μαχόμενης εκπαίδευσης, και συνταξιοδοτήθηκες  ως  Λυκειάρχης.

Σήμερα ολοκλήρωσες τον βιολογικό σου κύκλο.

Σε μας αφήνεις παρακαταθήκη αυτά που αποκομίσαμε τα χρόνια της μαθητικής μας  ζωής μαζί σου.

Εσένα δε:

                          «… ες  Ηλύσιον  πεδίον  και  πείρατα  γαίης  αθάνατοι  πέμψουσιν…»

 Κώστας Απέργης

1.Οι αρχικοί στίχοι είναι από ποίημα του Γ. Σουρή, όταν αποχαιρετούσε και κείνος  ένα δάσκαλό του.

2,Ο τελευταίος στίχος είναι από την Οδύσσεια του Ομήρου.