Υπάρχουν τόσες τραγωδίες όσα και τα δισεκατομμύρια των ανθρώπινων ψυχών και τόσοι πόνοι και τόσες πληγές που ξεπερνούν σε αριθμό τον πληθυσμό του Πλανήτη μας.

Ο Λέων Τολστόι κάπως έτσι αρχίζει το μυθιστόρημά του «Άννα Καρένινα». Λέει: το πρόσωπο της χαράς είναι κοινό για όλους τους ανθρώπους, το πρόσωπο όμως της λύπης είναι διαφορετικό για την κάθε οικογένεια.

Αυτά τα λίγα σαν πρελούντιο (εισαγωγή), στον κεραυνό που χτύπησε τον Θανάση και την Κάτια, την Αγγελική, τη Χριστίνα. Έφυγε από κοντά τους μέσα σε ένα πετάρισμα ματιών η Μελίνα τους.

Αλλά και  το πλήθος φίλων, γνωστών, συναδέλφων έμεινε αποσβολωμένο. Είχε χρόνια τέτοια οδύνη να σκιάσει την Κορακιάνα.

Μαζί με τη Μελίνα έφυγε και μία προσδοκία για το μέλλον του χωριού μας. Όπως συμβαίνει με την απώλεια κάθε νέου ανθρώπου φυσικά. Ιδίως αν το νεαρό αυτό βλαστάρι είχε τα χαρίσματα της Μελίνας. Εδώ οι συμβατικότητες καταργούνται. Οι καθωσπρεπισμοί αχρηστεύονται. Τι θα πει «συλλυπητήρια»;

Ένα μόνο χωράει: Η ΣΙΩΠΗ...Silencio… Silence…

Και μια ευχή για όλους εμάς τους ζώντας και περιλειπόμενους: να μπορέσουμε ν’ ακουμπήσουμε τον πόνο των δικών της και να μας βοηθήσει ο Θεός να απαλύνουμε, λίγο έστω, τη βαρειά τους θλίψη.

Μέχρι εδώ αποτυπώνεται η ανθρώπινη εκδοχή του τραγικού αυτού γεγονότος. Όμως, η Μελίνα, για όσους το πιστεύουν φυσικά, βρίσκεται σε ένα κόσμο φωτεινότερο, πιο χαρούμενο, πιο καλό και πιο φιλάνθρωπο. Τον Κόσμο του Θεού, του Θεανθρώπου Χριστού και των Αγίων. Η Γραφή το τονίζει μετά βεβαιότητας: «Ευάρεστος (η) τω Θεώ γενόμενος(η) ήγαπήθη και ζών (ώσα) μεταξύ αμαρτωλών μετετέθη- ήρπάγη, μη κακία άλλάξη σύνεσιν αυτού (αυτής), ή δόλος άπατήση ψυχήν αυτού…αρεστή γαρ ην  Κυρίω ή ψυχή αυτού (αυτής)…».

Είναι οδυνηρό και σχεδόν ακατόρθωτο να πεισθούν οι δικοί της ότι η Μελίνα ζει. Ζει στην «όντως ζωήν». Τη ζωή που  ποιότητά της είναι εκατοντάδες και χιλιάδες φορές ανώτερη από την τρέχουσα, γήινη ζωή μας.

Και επικοινωνεί σε κάποιο μέτρο με όσους την αγάπησαν και τους αγάπησε. Αυτό έλεγε όμως προζθές ο απέναντί μας Δεσπότης , ο Παραμυθίας Τίτος και εγνώριζε τι έλεγε.

Είναι ακόμη τρομερά δύσκολο να δεχθεί κανείς ότι το μεγάλο ταξείδι της, που άρχισε στις 15 Μαρτίου, είναι του Θεού.

Συνεπώς, αν μπορούμε να κάμουμε κάτι για τον Θανάση και την Κάτια και τους άλλους δικούς της Μελίνας, είναι να παρακαλούμε τον Θεό να ενισχύσει και να αυξάνει την πίστη τους, ότι δεν τελείωσαν όλα. Το αντίθετο μάλιστα. Τώρα αρχίζουν όλα...

Σπύρος Π. Σαββανής

(ο παιδίατρος της Μελίνας)