Ξημέρωμα Κυριακής και το «λάλημα του ρούβελα», σύμφωνα με τη διάλεκτο των κυνηγών, θα μας βρει στην πλαγιά του Παντοκράτορα με θέα τους Οθωνούς και την Ερείκουσα. Πίσω από τα κυνηγόσκυλα, την Κέλυ και τη Λάρα, ξεκινάει το ανέβασμα και το πέρασμα από διαδοχικά επαναλαμβανόμενα ορεινά τοπία, που αποκαλύπτουν μιαν άλλη Κέρκυρα, στο λιγοστό ακόμη φως του πρωινού: μικρά ξέφωτα,  περιτριγυρισμένα από πουρνάρια, διάσπαρτα από  βράχια και φιλοτεχνημένα με  χαμηλές πέτρινες λιθιές, με εμφανή τα ίχνη από τα πάμπολλα υπαίθρια αλώνια, αδιάψευστους μάρτυρες μιας άλλης εποχής που η ζωή ήταν περισσότερο προσκολλημένη στην καλλιέργεια της γης και τη βοσκή των ζώων.Κάθε σου βήμα στο ανέβασμα, στο υψόμετρο των 900 περίπου μέτρων, κάνει ολοένα πιο έντονη την αίσθηση προσέγγισης στο ουράνιο φως, που με την πέρασμα της ώρας ξεθαρρεύει και καθαρίζει το τοπίο από τη μουντάδα του αυγινού.
Η επιστροφή οδηγεί αναπόφευκτά στον οικισμό του Στρινύλα, στην πασίγνωστη πλατεία με τον γέρικο πλάτανο. Λίγος αχνιστός καφές με στάγματα ούζου είναι το καλύτερο τονωτικό μετά την δίωρη πεζοπορία. Ρουφώντας τον αργά, αφήνεσαι στις διηγήσεις των ντόπιων για τους ρυθμούς της ορεινής (για τα κερκυραϊκά δεδομένα) διαβίωσης, για τις δύσκολες εποχές που το νερό έφτανε ίσα-ίσα για το πότισμα των ζώων, ενώ οι κάτοικοι αρκούνταν στο γάλα και το κρασί (το περίφημο μοσχάτο), αλλά και για τις δύσκολες μέρες που έρχονται...