Αυτό το περίεργο λουλούδι-φυτό στέκει σε ένα σοκάκι της Βενετιάς, ολομόναχο και αγέρωχο, ατενίζοντας το χωριό από τη μια μεριά στην άλλη, τον κάμπο και τους γύρω λόφους. Έτσι και η ίδια η συνοικία, με το όνομα που παραπέμπει στην παλαιότερη ιστορία του τόπου μας, χωριστή κατά κάποιο τρόπο από τον υπόλοιπο οικισμό, με λιγοστούς πλέον κατοίκους, σιωπηλή και αδιαμαρτύρητη προσπαθεί να μαντέψει το μέλλον της, το μέλλον ολόκληρου του χωριού. Ένα στοίχημα ανάμεσα στην αποψίλωση και την αναζωογόνηση, σε μια περίοδο εμφανούς καμπής τις τελευταίες δεκαετίες, ύστερα από μια μακρά περίοδο ανόδου.
Στο κέντρο της συνοικίας η εκκλησία του Αγίου Ιακώβου (που μεθαύριο γιορτάζει), περιτριγυρισμένη από δαφνιές και κυπαρίσσια, στη συνέχεια η μεγάλη συκιά στο σταυροδρόμι, ταυτισμένη τα τελευταία χρόνια με τη φιγούρα του συχωρεμένου του Βλαδίμηρου που απολάμβανε τη βαθιά της σκίαση και αμέσως μετά η (μια από τις λιγοστές πλέον στο χωριό) πέτρινη σαρτσάδα, που οδηγεί στον κεντρικό δρόμο. Πολύ αραιά πλέον συναντάς κίνηση σε αυτή τη διαδρομή, πλην ειδικών περιπτώσεων. Παρόλα αυτά, δεν λείπει η μικρή αναλαμπή...χωριανοί και ξένοι ανασκευάζουν με όμορφο τρόπο και γούστο μερικά παλιά ιδιόκτητα ή αγορασθέντα σπίτια...Οι μεν γιατί πρόκειται για την οικογενειακή τους συνέχεια, οι δε γιατί αναζητούν στο μεσογειακό περιβάλλον ένα πρόσθετο καταφύγιο...