www.korakiana.gr - η ιστοσελίδα της Άνω Κορακιάνας

Όμως η εφημερίδα έπαψε να εκδίδεται και η πρόθεση μου δεν πραγματοποιήθηκε . Βρίσκω τώρα την ευκαιρία με την ιστοσελίδα του χωριού μας να παρουσιάσω μερικούς από αυτούς τους αξιόλογους εργάτες του πνεύματος και της επιστήμης για να πληροφορηθούν οι νεότεροι για τα πνευματικά δημιουργήματά τους, τις προοδευτικές τους ιδέες σε μια εποχή που επικρατούσαν, κυρίως στα χωριά, η αμάθεια και ο σκοταδισμός.
Ο Βασίλειος Μεταλληνός (Γκάγκας), συμβολαιογράφος με γραφείο στο κέντρο της πόλης της Κέρκυρας γύρω στα τέλη του 19^ου και αρχές του 20^ου αιώνα, είχε τρείς γιούς, τον Δημήτρη, τον Γιάννη και τον Γιώργο και οι τρεις με μόρφωση πανεπιστημιακή.
Ο Δημήτρης ήταν γιατρός, ο πρώτος επιστήμων ιατρός, που εγκαταστάθηκε στο χωριό μας. Επρόκειτο περί ανθρώπου με μεγάλη πνευματική καλλιέργεια, με γλωσσομάθεια, με απερίγραπτο ήθος και ανθρωπιά.Εκτός όμως της ιατρικής, είχε μεγάλη αγάπη και στην ποίηση. Μετάφραζε ποιήματα από τα ιταλικά, κυρίως του μεγάλου ποιητή Πετράρχη, τα οποία δημοσιοποιούντο μαζί με τα δικά του, στο φιλολογικό περιοδικό των Αθηνών, «Παναθήναια».Μέσα από τα ποιήματά του αναβλύζει η αγάπη του για τον άνθρωπο, η συμπόνια του για τον καταπιεζόμενο εργάτη και η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο γι αυτούς τους ανθρώπους του μόχθου. Παραθέτω ένα από ατά τα ποιήματα με τίτλο «Ο ΤΣΑΠΑΔΟΡΟΣ», που το θεωρώ προφητικό:

«Παλεύει ο δουλευτής τον κάμπο πέρα
Σκυμμένος και θαρρείς πως λάκκο σκάφτει
Λάμνει την δίκοπή του στον αέρα
Και λάμψει από την όψη της αστράφτει

Απαίδευτος δεν έχει μάθει ακόμα
πως όλα τα καλά στον κόσμο δίνει
Ποτίζει με τον ίδρο του το χώμα
Σπέρνει ζωές και την δική του σβήνει

Αλλά ο καιρός την ώρα σημειώνει που
Γίγαντας στο στήθος θ' απατήσει όσους
τον εποτίσανε με αφιόνι
Μπροστά του θα τρομάξουνε και οι θρόνοι
Και βροντερός τριγύρω θα σκορπίσει
τρόμο σεισμού που την καρδιά παγώνει»

Ο άλλος γιος του συμβολαιογράφου, ο Γιώργος, ήτανε δικηγόρος, με μεγάλη μόρφωση και προβληματισμό για τα κοινωνικά προβλήματα. Έγραψε δε τρία βιβλία Το ένα είχε τίτλο «ΑΚΤΙΣ ΕΚ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ», κοινωνικού περιεχομένου. Το άλλο είχε τίτλο τα «ΘΥΜΑΤΑ» και αναφέρεται στην θέση της γυναίκας στην κοινωνία της εποχής και μπορεί να θεωρηθεί πρωτοποριακό για το φεμινισμό. Το τρίτο έργο του είναι ένα έμμετρο θεατρικό «εργάκι», που πιθανόν έχει σχέση με κάποια συναισθηματική περιπέτεια της νεανικής του ζωής. Ο απογοητευμένος ήρωας του έργου από τον αποτυχημένο έρωτά του, εκφράζει τον πόνο του με μελαγχολικούς στίχους. Παραθέτω στη συνέχεια μερικούς:

«τα άνθη ανθίσανε
και κοκκίνισε σε όλη τη γη
τα ρόδα ανοίξανε και αντάμα σμίξανε με ένα φιλί
παντού τ ανάσασμα και η πρασινάδα
τα αρνιά που βόσκουνε μες την λαγκάδα
με την σιωπή
κι η νύχτα ξάστερη γιομάτη μάγια
γυρίζει απ έρωτα προς το φεγγάρι
κάτι να πει
αγάπη μόνο για με καμιά
μου μένει έρημη η φτωχή καρδιά
για να αγαπά
ολούθε γύρω μου γλυκά αγαπιούνται
σφιχταγκαλιάζονται γλυκά κοιμούνται
με τα φιλιά
και αυτή η αγάπη τους μοιάζει κηδεία
για μένα είναι η ύστερη η θρηνωδία
όπου στον τάφο με καρτερεί
πουλί αν λαλήσει που να αγαπάει
μέσα μου ο αντίλαλος βαριά χτυπάει
σαν με σφυρί …»

Και τέλος, ο τρίτος γιος του συμβολαιογράφου, ο Γιάννης, δάσκαλος αρκετά μορφωμένος, αλλά ιδιόρρυθμος και εκκεντρικός, είχε και αυτός έφεση προς την ποίηση, ιδίως την σατυρική. Δεν έτυχε να έχω υπ’ όψιν μου δικά του ποιήματα, εκτός από το παρακάτω ολιγόστιχο, το οποίο παραθέτω επειδή βρίσκω από τον πρώτο στίχο ότι κρύβει κάποια φιλοσοφική σκέψη:
«ο άνθρωπος είναι απόπατος και στον απόπατο πηγαίνει και την δουλειά του κάνει του σφίγγονται τα μάτια του του πιάνεται η πνοή του και άνεση λαμβάνει»Επίσης έχω ακούσει από τον Σταύρο Μεταλληνό (δάσκαλο) γνωστό με το παρώνυμο «Πουδής», ένα περιστατικό το οποίο δηλώνει τον ιδιόρρυθμο και ιδιαίτερο χαρακτήρα που είχε ο Γιάννης Μεταλληνός, ενώ το παρακάτω περιστατικό υποδηλώνει και διαφορές που είχε με τον πατέρα του, συμβολαιογράφο Βασίλη.Σύμφωνα λοιπόν με τα λεγόμενα, κατά την διάρκεια της κηδείας του πατέρα του, ο Γιάννης, ο οποίος δεν συμμετείχε στην κηδεία του, όταν το λείψανο του πατέρα πέρασε έξω από το σπίτι βγήκε στο παράθυρο και είπε το εξής τετράστιχο:

«Και συ δολοφόνε πατέρα
που ήπιες υιικό αίμα
σε πείρε ο διάολος
στου Μπενεβίτη το ρέμα»

Αυτά για τους διανοούμενους Γκαγκάτες…Το χωριό μας όμως ανέδειξε και άλλους σημαντικούς ανθρώπους, με προσφορά σε άλλους κοινωνικούς τομείς και κυρίως στην εκπαίδευση, αλλά για αυτούς θα αναφερθώ σε άλλο σημείωμα".

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: το παραπάνω κείμενο έγραψε ο Σπύρος Μεταλληνός (Μπουρίκος), συνταξιούχος Δ/ντής ΕΛΤΑ Κέρκυρας

Γράφει ο/η Σπύρος Μεταλληνός
21.12.09
"Στην εφημερίδα ΚΟΡΑΚΑΣ που έβγαζε πριν μερικά χρόνια στο χωριό μας μια παρέα προοδευτικών νέων, είχα διαβάσει ένα άρθρο για την ιστορία της φιλαρμονικής μας.Αυτό πάρθηκε αφορμή να θυμηθώ ότι η Κορακιάνα ανέδειξε στο παρελθόν ανθρώπους που διέπρεψαν στην επιστήμη και στα γράμματα και είχα σκοπό να παρουσιάσω μερικούς, με ένα αρθράκι στην παραπάνω εφημερίδα... Όμως η εφημερίδα έπαψε να εκδίδεται και η πρόθεση μου δεν πραγματοποιήθηκε . Βρίσκω τώρα την ευκαιρία με την ιστοσελίδα του χωριού μας να παρουσιάσω μερικούς από αυτούς τους αξιόλογους εργάτες του πνεύματος και της επιστήμης για να πληροφορηθούν οι νεότεροι για τα πνευματικά δημιουργήματά τους, τις προοδευτικές τους ιδέες σε μια εποχή που επικρατούσαν, κυρίως στα χωριά, η αμάθεια και ο σκοταδισμός. Ο Βασίλειος Μεταλληνός (Γκάγκας), συμβολαιογράφος με γραφείο στο κέντρο της πόλης της Κέρκυρας γύρω στα τέλη του 19^ου και αρχές του 20^ου αιώνα, είχε τρείς γιούς, τον Δημήτρη, τον Γιάννη και τον Γιώργο και οι τρεις με μόρφωση πανεπιστημιακή. Ο Δημήτρης ήταν γιατρός, ο πρώτος επιστήμων ιατρός, που εγκαταστάθηκε στο χωριό μας. Επρόκειτο περί ανθρώπου με μεγάλη πνευματική καλλιέργεια, με γλωσσομάθεια, με απερίγραπτο ήθος και ανθρωπιά.Εκτός όμως της ιατρικής, είχε μεγάλη αγάπη και στην ποίηση. Μετάφραζε ποιήματα από τα ιταλικά, κυρίως του μεγάλου ποιητή Πετράρχη, τα οποία δημοσιοποιούντο μαζί με τα δικά του, στο φιλολογικό περιοδικό των Αθηνών, «Παναθήναια».Μέσα από τα ποιήματά του αναβλύζει η αγάπη του για τον άνθρωπο, η συμπόνια του για τον καταπιεζόμενο εργάτη και η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο γι αυτούς τους ανθρώπους του μόχθου. Παραθέτω ένα από ατά τα ποιήματα με τίτλο «Ο ΤΣΑΠΑΔΟΡΟΣ», που το θεωρώ προφητικό: «Παλεύει ο δουλευτής τον κάμπο πέρα Σκυμμένος και θαρρείς πως λάκκο σκάφτει Λάμνει την δίκοπή του στον αέρα Και λάμψει από την όψη της αστράφτει Απαίδευτος δεν έχει μάθει ακόμα πως όλα τα καλά στον κόσμο δίνει Ποτίζει με τον ίδρο του το χώμα Σπέρνει ζωές και την δική του σβήνει Αλλά ο καιρός την ώρα σημειώνει που Γίγαντας στο στήθος θ' απατήσει όσους τον εποτίσανε με αφιόνι Μπροστά του θα τρομάξουνε και οι θρόνοι Και βροντερός τριγύρω θα σκορπίσει τρόμο σεισμού που την καρδιά παγώνει» Ο άλλος γιος του συμβολαιογράφου, ο Γιώργος, ήτανε δικηγόρος, με μεγάλη μόρφωση και προβληματισμό για τα κοινωνικά προβλήματα. Έγραψε δε τρία βιβλία Το ένα είχε τίτλο «ΑΚΤΙΣ ΕΚ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ», κοινωνικού περιεχομένου. Το άλλο είχε τίτλο τα «ΘΥΜΑΤΑ» και αναφέρεται στην θέση της γυναίκας στην κοινωνία της εποχής και μπορεί να θεωρηθεί πρωτοποριακό για το φεμινισμό. Το τρίτο έργο του είναι ένα έμμετρο θεατρικό «εργάκι», που πιθανόν έχει σχέση με κάποια συναισθηματική περιπέτεια της νεανικής του ζωής. Ο απογοητευμένος ήρωας του έργου από τον αποτυχημένο έρωτά του, εκφράζει τον πόνο του με μελαγχολικούς στίχους. Παραθέτω στη συνέχεια μερικούς: «τα άνθη ανθίσανε και κοκκίνισε σε όλη τη γη τα ρόδα ανοίξανε και αντάμα σμίξανε με ένα φιλί παντού τ ανάσασμα και η πρασινάδα τα αρνιά που βόσκουνε μες την λαγκάδα με την σιωπή κι η νύχτα ξάστερη γιομάτη μάγια γυρίζει απ έρωτα προς το φεγγάρι κάτι να πει αγάπη μόνο για με καμιά μου μένει έρημη η φτωχή καρδιά για να αγαπά ολούθε γύρω μου γλυκά αγαπιούνται σφιχταγκαλιάζονται γλυκά κοιμούνται με τα φιλιά και αυτή η αγάπη τους μοιάζει κηδεία για μένα είναι η ύστερη η θρηνωδία όπου στον τάφο με καρτερεί πουλί αν λαλήσει που να αγαπάει μέσα μου ο αντίλαλος βαριά χτυπάει σαν με σφυρί …» Και τέλος, ο τρίτος γιος του συμβολαιογράφου, ο Γιάννης, δάσκαλος αρκετά μορφωμένος, αλλά ιδιόρρυθμος και εκκεντρικός, είχε και αυτός έφεση προς την ποίηση, ιδίως την σατυρική. Δεν έτυχε να έχω υπ’ όψιν μου δικά του ποιήματα, εκτός από το παρακάτω ολιγόστιχο, το οποίο παραθέτω επειδή βρίσκω από τον πρώτο στίχο ότι κρύβει κάποια φιλοσοφική σκέψη: «ο άνθρωπος είναι απόπατος και στον απόπατο πηγαίνει και την δουλειά του κάνει του σφίγγονται τα μάτια του του πιάνεται η πνοή του και άνεση λαμβάνει»Επίσης έχω ακούσει από τον Σταύρο Μεταλληνό (δάσκαλο) γνωστό με το παρώνυμο «Πουδής», ένα περιστατικό το οποίο δηλώνει τον ιδιόρρυθμο και ιδιαίτερο χαρακτήρα που είχε ο Γιάννης Μεταλληνός, ενώ το παρακάτω περιστατικό υποδηλώνει και διαφορές που είχε με τον πατέρα του, συμβολαιογράφο Βασίλη.Σύμφωνα λοιπόν με τα λεγόμενα, κατά την διάρκεια της κηδείας του πατέρα του, ο Γιάννης, ο οποίος δεν συμμετείχε στην κηδεία του, όταν το λείψανο του πατέρα πέρασε έξω από το σπίτι βγήκε στο παράθυρο και είπε το εξής τετράστιχο: «Και συ δολοφόνε πατέρα που ήπιες υιικό αίμα σε πείρε ο διάολος στου Μπενεβίτη το ρέμα» Αυτά για τους διανοούμενους Γκαγκάτες…Το χωριό μας όμως ανέδειξε και άλλους σημαντικούς ανθρώπους, με προσφορά σε άλλους κοινωνικούς τομείς και κυρίως στην εκπαίδευση, αλλά για αυτούς θα αναφερθώ σε άλλο σημείωμα". ΣΗΜΕΙΩΣΗ: το παραπάνω κείμενο έγραψε ο Σπύρος Μεταλληνός (Μπουρίκος), συνταξιούχος Δ/ντής ΕΛΤΑ Κέρκυρας
Τελευταία ανανέωση ( 31.03.10 )