Η Δευτέρα, ημέρα της εορτής του Αγίου Αθανασίου, ξεκίνησε αρκετά νωρίτερα από το συνηθισμένο. Αιτία ήταν τα σπερνά που θα προσφερόταν στην εκκλησία από τον εορτάζοντα και έπρεπε πρωί-πρωί, αφού ανακατευτούν με τελετουργικές κινήσεις, να επιμεριστούν σε μικρές δόσεις. Βέβαια, η διαδικασία παραγωγής, είχε ξεκινήσει από το απόγευμα της προηγούμενης ημέρας, με το πολύωρο βράσιμο του σιταριού, την ύγρανση της σταφίδας και στη συνέχεια, κατά τα μεσάνυχτα, το στράγγισμα και των δύο για αρκετές ώρες. Χρειάστηκε η συμβολή «όλης της γειτονιάς». Δεν έμενε για το πρωί παρά η προσθήκη και των υπόλοιπων υλικών: αμύγδαλα, ρόδι, γλυκάνισο, σησαμόσπορος και πιπέρι μαύρο...
Τα πρώτα σπερνά, σε μία μικρή πιατέλα έφθασαν κατά τις δέκα το πρωί στην εκκλησία, προκειμένου να λάβουν ευλογία, πράγμα που έγινε τελικά στο τέλος της Λειτουργίας, λόγω της καθυστερημένης αφίξεώς τους. Ο ναός ήταν ήδη γεμάτος από κόσμο κάθε ηλικίας. Ξεχώριζαν τα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου με την παρουσία τους, η Χορωδία του Σπαρτύλα με τα φωνητικά της από το ύψος του γυναικωνίτη και φυσικά οι έντεκα ιερείς και ο ιερομόναχος. Κάποια στιγμή η σιλουέτα του Simon Baddeley ξεχωρίζει, τη στιγμή που κάνει την είσοδό του στο ναό, για να λάβει λίγο αργότερα, μετά από πρόσκληση των ψαλτών, μία θέση δίπλα στο αριστερό ψαλτήρι. Ο ίδιος σχολιάζει στην ιστοσελίδα του με τα παρακάτω λόγια, τις εντυπώσεις του:
                          
«…Μια ώρα νωρίτερα, το πρωί της Δευτέρας (η εκκλησία) ήταν μόνο με τα κεριά, ακόμη και όταν ένα φωτεινός χειμωνιάτικος ήλιος έλαμπε μέσα από τα ψηλά παράθυρα. Όλοι μαζί, γυναίκες, άνδρες, αγόρια, κορίτσια, μωρά στην αγκαλιά. Μόνο λίγους αναγνώρισα. Από το βράδυ της Κυριακής, ο Λευτέρης μου είχε πει ότι το χωριό θα παραβρεθεί στον Άγιο Αθανάσιο, ενώ η γυναίκα και η κόρη του έκαναν τις σχετικές ετοιμασίες. Έφθασα στην εκκλησία αφού είχε ξεκινήσει η Λειτουργία και περπάτησα στο εσωτερικό του ναού που πλημμύριζε από τις φωνές μιας Χορωδίας από το Σπαρτύλα. Τα τραγούδια τους ταίριαζαν με τις ψαλμωδίες των ιερέων. Η Χορωδία δεν φαινόταν, αλλά γυρίζοντας το κεφάλι μου τους είδα σε ένα μέρος ψηλά στην εκκλησία. Είδα το Θανάση και αφού χαιρετηθήκαμε, κάθισα πίσω του. Ένας κύριος, στην ηλικία μου, σηκώθηκε από την καρέκλα του και μου προσέφερε τη θέση του κοντά στον τοίχο, ανάμεσα από τα κεριά. Η Χορωδία ήταν καταπληκτική. Το εκκλησίασμα και γενικά όλοι εκεί ήταν τόσο κοντά μου. Τα μάτια μου υγράνθηκαν…Μία μικρή ομάδα από παιδιά πήρε από ένα μικρό κομμάτι άρτου (αντίδωρο), αφού μετάλαβαν. Στο τέλος, όταν η Λειτουργία τελείωσε, όλοι πήραμε από ένα μικρό κομμάτι αντίδωρο. Έφυγα και ήπια καφέ και μπράντυ στο διπλανό κτίριο που ήταν γεμάτο από ανθρώπους που μιλούσαν και γελούσαν. Ένας μεγάλο, στρογγυλό καρβέλι γλυκό ψωμί (άρτος) μου προσφέρθηκε ευγενικά…».
Στον εξωτερικό χώρο της εκκλησίας, εκατέρωθεν της εισόδου μοιράζονταν άρτοι και σπερνά, ενώ στα παρακείμενα κελιά προσφερόταν καφές και χειροποίητα γλυκίσματα. Οι ευχές προς τους εορτάζοντες, ξεχώριζαν… Κάπως έτσι, πέρασε το πρωινό της εορτής…