Για δεκαετίες η ζωή της Κορακιάνας ήταν συνδεμένη με τα «μουράγια» και τα πεζούλια της, όπου τις μακρόσυρτες λόγω ζέστης και υγρασίας νύχτες των καλοκαιριών, συναθροιζότανε ο κόσμος ανά γειτονιά και παρέα, από νωρίς το σούρουπο, μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Είτε στα περίφημα «μουρέτα» της Πλάστιγγας όπως τα αποκαλούσε ο κατακτητής στην περίοδο του πολέμου, είτε στα «θρυλικά μουράγια» της μεταπολεμικής Κορακιάνας, που τα έκανε ποίημα ο Σπύρος Ιωνάς, είτε στο μοναδικό γεφύρι της Νεροσυρμής, είτε στα πεζούλια του Τσιμπάνη, είτε…είτε… Εκεί λοιπόν η κουβέντα ήταν αστείρευτη, οι αστεϊσμοί αυθόρμητοι, το τραγούδι απαύγασμα ψυχής.Σήμερα που ο κόσμος στις γειτονιές έχει αραιώσει, αλλά και η ζωή έχει γίνει περίσσεια ατομική, οι βραδινές αυτές συναθροίσεις του καλοκαιριού, έχουν περιοριστεί, ίσα που να θυμίζουν τις άλλες εποχές. Μια συχνή νεανική μάζωξη κάτω από την παλιά Κοινότητα, μια άλλη μικρότερη στα μουράγια της Αρκούδενας, κάποια άλλη προς την πλατεία του χωριού, ίσως κάποια στη Νεροσυρμή, αλλά και μια σταθερή καθημερινή σχεδόν «φωλιά» στην κορυφή της Μουργάδας, κοντά στην Παναγία. Εκεί, και από τις δύο πλευρές του ανηφορικού δρόμου, μαζεύεται η γειτονιά, όσο το επιτρέπει και το εξωθεί ο καιρός, αλλά και η ανάγκη για παρέα. Το θεματολόγιο διαμορφώνεται ανάλογα με τους συμμετέχοντες και ποικίλει, από πολιτικά ή αγροτικά θέματα, νέα από την καθημερινότητα του χωριού, έως ιστορίες και αναφορές στα παλιά…
Μια μικρή, πλην όμως θαυμαστή εστία κοινωνικότητας….που τόσο λείπει στις μέρες μας.