1.Ελπίζουμε, να προμηνύει κάποια θετική εξέλιξη όσον αφορά τις τελματωμένες εργασίες στο γήπεδο του ΠΑΟΚ, η ψήφιση από το Δημοτικό Συμβούλιο ενός ακόμη Ανακεφαλαιωτικού Πίνακα Εργασιών, παρότι η εικόνα του έργου αυτή τη στιγμή κάθε άλλο παρά ταιριάζει με το κατά  90%  υλοποιηθέν αντικείμενο που αναφέρει η απόφαση. Εκτός και εάν σε αυτό το ποσοστό περιλαμβάνεται και ο αυτοφυής χλοοτάπητας που με την πάροδο του χρόνου αναπτύσσεται και συχνά αποτελεί αντικείμενο βοσκής...
2.Η κλοπή της εβδομάδας: τελευταίο κρούσμα, η κλοπή ποσότητας αποθηκευμένου μελιού από σπίτι στον κάμπο του Κολόκα, που δεν κατοικείται...
3.Μπορεί η περιοχή των Νησάτικων να έχει ξεμείνει από κατοίκους, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με τα ζώα. Κουτάβια και μάλιστα ράτσας από την τελευταία γέννα, προσφέρονται σε κάθε ενδιαφερόμενο, όπως μας ενημέρωσαν με e-mail...

Απόγευμα της Δευτέρας, παραμονή του Λαμπατάρη και το σήμαμα στην Παναγιά για τον Εσπερινό του Άη Γιάννη, συνέπεσε με την ολοκλήρωση της ετοιμασίας της μικρής γιορτής που διοργανώνεται τα τελευταία χρόνια στο τρίστρατο του Κουκουκή. Τα χρειαζούμενα άχυρα είχαν ήδη μεταφερθεί και ο υπαίθριος φούρνος είχε ήδη υποδεχτεί τα ταψιά με τα ψητά, λίγο πιο πέρα.
Μία ώρα αργότερα, το τέλος του Εσπερινού θα σημάνει τη μεταφορά του επίκεντρου της γιορτής στον κεντρικό δρόμο, όπου ήταν ήδη τοποθετημένοι οι τρεις σοροί με τα άχυρα και ενώ στην περιοχή είχαν αρχίσει να συρρέουν παιδιά και μεγαλύτεροι, κάθε ηλικίας. Το τριπλό σύμφωνα με το έθιμο, πήδημα πάνω από τις φλόγες κράτησε μέχρι που να καεί και το τελευταίο άχυρο, παρά τους πυκνούς καπνούς που δημιούργησε η υγρασία του σανού. Στη συνέχεια, οι παραβρεθέντες μεταφέρθηκαν δίπλα, στον κήπο της οικογένειας Ιωνά, όπου κάτω από τη δροσιά της περγουλιάς, απόλαυσαν τους ψητούς και φουρνιστούς νοστιμότατους μεζέδες που επιμελήθηκε ο Παύλος...Η συγκέντρωση διαλύθηκε μετά τα μεσάνυχτα...
                                     

Κυριακή, παραμονές του Άη Γιαννιού του Λαμπατάρη (προ-παραμονή για την ακρίβεια) και το χάραμα μας βρίσκει στην κορυφή του λόφου απέναντι από το χωριό, στο Βούνο. Οι πρώτες ηλιαχτίδες από τα αλβανικά βουνά διαπερνούν οριζόντια τον ελαιώνα, παραλλάζοντας το γκριζωπό χρώμα των γέρικων δένδρων. Με μπροστάρισα την ακαταπόνητη κυρά -  Σταματέλλα, η μικρή ομάδα τραβάει την ανηφόρα, αναζητώντας μέσα στην πυκνή βλάστηση την «πρώτη» (δηλαδή την πρώιμα ανθισμένη) ρίγανη. Παλιό έθιμο το μάζεμα αυτό, συνδέεται με τη γιορτή του Λαμπατάρη και με την εξίσου παλιά, νόστιμη και χρηστική συνταγή της νεροβρέχας ή ριγανάτας, από όπου προκύπτει και η «Ημέρα της Ριγανάτας».
Παρά τη βλάστηση, ο εντοπισμός δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολος και σε αυτό βοηθάει η ευωδιά από τα μικροσκοπικά λευκά άνθη του φυτού, που φυτρώνει κατά συστάδες, σχεδόν παντού. Η παρέα σχετικά γρήγορα και αφού το κάθε μέλος της έχει αποκομίσει από ένα φουντωτό μάτσο φρέσκιας ρίγανης, παίρνει το δρόμο της επιστροφής, προτού η ζέστη του Ιουνίου γίνει ανυπόφορη...