«Αρνητική αντιμετώπιση, σχεδόν καθολοκληρίαν, είχε η περσινή απόπειρα επιβολής επιταφίου, ξένου προς κάθε κερκυραϊκή συνήθεια και κερκυραϊκό χρώμα. Παρ΄όλα αυτά φέτος επαναλήφθηκε το ατόπημα. Έχουμε πει πολλές φορές ότι η εκκλησία, αλλά και ολόκληρη η Κέρκυρα, βρέθηκαν τους προηγούμενους εφτά αιώνες, κάτω από διαφορετικές πολιτικές και πολιτιστικές καταστάσεις και επιδράσεις. Αυτό συνετέλεσε στο να δημιουργηθεί ένα διαφορετικό υπόβαθρο σε κάθε μορφή πολιτιστικής  εξέλιξης στο νησί, ξεχωριστό από την υπόλοιπη Ελλάδα, η οποία δυστυχώς, στέναξε κάτω από ζυγό βάρβαρο και αλλόθρησκο.
Τα αποτελέσματα αυτής της διαφορετικότητας φαίνονται στα ήθη , τα έθιμα, τις παραδόσεις ιδιαίτερα δε αυτές που έχουν σχέση με τη θρησκεία.
Μια περίπτωση είναι κι αυτή του τύπου του επιταφίου, που περιφέρεται την Μ. Παρασκευή. Ένα απλό παραλληλεπίπεδο σώμα με τέσσερα πόδια, ξύλινο. Που η πάνω πλευρά του θυμίζει ουρανό {ουρανία}, απλά και λιτά διακοσμημένο στις πλευρές του και που όλη η ομορφιά και μεγαλοπρέπειά του, λιτή κι αυτή, εναπόκειται στο στολισμό του με άνθη, που άφθονα προσφέρει η κερκυραϊκή φύση αυτή την εποχή.
Τι οίηση, μεγαλομανία, επιμονή είναι αυτή, τι απύθμενος εγωισμός, (τσαμπουκάς και ζητώ συγγνώμη για την έκφραση) να επιβληθεί με το «έτσι θέλω» ένας άλλος τύπος επιταφίου αταίριαστος και ξένος για μας ; 
Επειδή βέβαια το φαινόμενο δεν περιορίζεται μόνο στο συγκεκριμένο γεγονός, αλλά είναι γενικότερο, πάντα όμως από την ίδια κατεύθυνση, ίσως θα πρέπει να καταστεί αντικείμενο ψυχιατρικής έρευνας…
Από την άλλη έχουμε τη …σιωπή των αμνών…και όλα καλά καμωμένα.
Κάποτε όμως θα πρέπει να ζητηθούν ευθύνες… Και αρχίζοντας από το συγκεκριμένο γεγονός, ερωτώ:
Ο κατά τα άλλα σεβαστός και αγαπητός παπα-Κώστας, έπειτα από 25ετή υπηρεσία, έχει καταλάβει ότι Αυτός είναι ο παπάς και άρα αυτός κουμαντάρει την εκκλησία της Κορακιάνας και όχι κάποιοι κατά καιρούς τοπικοί αυτοχειροτονηθέντες και αυτοανακυρηχθέντες χωρεπίσκοποι ή σατραπίσκοι επί παντός του επιστητού;
Η εκκλησία, πέραν των άλλων, είναι κιβωτός και προστάτις της παράδοσης του τόπου.
Ο επιτάφιος δεν είναι της ενορίας του Αγίου Γεωργίου, για να κάνουν ότι γουστάρουν οι επίτροποι αυτής της εκκλησίας, αλλά του χωριού, όλου του χωριού, το οποίο παραιτήθηκε κάποτε από τους ενοριακούς επιταφίους, για να περιφέρει ένα και πολύ σωστά. Επομένως έχουν λόγο σε οποιαδήποτε αλλαγή ΟΛΑ τα εκκλησιαστικά συμβούλια.
Τέλος ας αντιδράσει ενεργότερα ο κόσμος και όχι να ψιθυρίζει μόνο κοιτάζοντας γύρω του μη τον ακούνε. Δεν ζούμε σε καθεστώς τρομοκρατίας…εκτός και αν πολλοί αισθάνονται «δεμένοι» και «υποχρεωμένοι» και άρα σκύβουν το κεφάλι στον αφέντη…Και μετά αναρωτιόμαστε για τη φθίνουσα συμμετοχή στα κοινά του χωριού…
Διαφορετικά να αρχίσουμε και οι υπόλοιποι να εξετάζουμε την επάνοδο στο καθεστώς του επιταφίου της εκκλησίας του, ο καθένας……»
                                                                                           Κώστας Απέργης