Με αφορμή την έκδοση της δεύτερης ποιητικής συλλογής της  Μαρίας-Σπυριδούλας Πρεντουλή με τίτλο Αν Τολμάς, ο  Στάθης Σαββανής γράφει τα εξής:

Πρόκειται για μια νέα δυναμική διαδρομή, συνέχεια της πρώτης συλλογής, Δάκρυα της θάλασσας, μόνον που αυτή τη φορά η φαντασία , η ουτοπία γίνονται αντιληπτά σε δεύτερο χρόνο και την πρωτιά παίρνει μια πιο ρεαλιστική καταγραφή των αισθημάτων και  συναισθημάτων, αποτυπώνοντας κατά μια έννοια και το συγκεχυμένο τοπίο που ζούμε.

Στο «Αν Τολμάς», οι ευαισθησίες ξεχειλίζουν, μα οι αλήθειες μας, είναι πλέον γυμνές.

Τα μηνύματα μοιάζουν με δυνατά χαστούκια, μα χωρίς να διακρίνεις νικητές και ηττημένους.

Το ύφος γραφής μοιάζει με μια εσωτερική έκρηξη , μια επανάσταση, αλλά και ένα όραμα, μια λύτρωση, στο δρόμο για την ελευθερία της ψυχής.

Μιλά για τις χαρακιές της μοίρας, αλλά επισημαίνει και την αδεξιότητα των ανθρώπων.

Είναι ένας χείμαρρος από φως, που στο πέρασμα του σαρώνει τις στιγμές, αποθανατίζοντας αλλά και αποκρυπτογραφώντας τα βαρίδια που βρίσκονται πίσω από τα αμήχανα χαμόγελα μας, λευτερώνοντας τα, σαν λευκά περιστέρια στον ορίζοντα.

Σαν ακροβάτης ζωής, σαν ναυαγός της νύχτας και ούτε μια ελπίδα θαρρείς.

Και ύστερα. και ύστερα μια αχτίδα ήλιου που χαμογελά, κλείνοντας τρυφερά το μάτι στην αισιοδοξία.

Μια στάλα βροχής, που έπεσε με δύναμη πάνω στην παλάμη της και μόλις που πρόλαβε να κλείσει την χούφτα της, σκέτη ελπίδα!!!

Συνέχισε να πετάς!!!

Στάθης Σαββανής

 Συγγραφέας

Ακολουθεί ένα από τα ποιήματα της Συλλογής:

Ραγισμένο σκήπτρο

Ομόρφυνες μια πέτρα στο παλιό σχολείο

έκλεψες τη θωριά της για να ξεχαστείς,

ράγισες ύστερα από πολυκαιρία

χάθηκαν οι μέρες της νιότης.

Στο βάθος στάζει ένας νόθος χειμώνας

που ψηλαφίζει το χώμα κατά λάθος,

αγριεύει σα χίμαιρα τα βράδια

ίσως παρακαλάει να κρυφτεί.

Κι όσο θα δύνασαι ν’ ακούς ανέμους

να περιπαίζουν τη γλυκιά σου φυλακή

κράτα στα χέρια σου το ραγισμένο σκήπτρο

να το στηρίζεις για να στηριχτείς.

Βιογραφικό σημείωμα:

Η Μαρία – Σπυριδούλα Πρεντουλή γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1984 στον Πειραιά και κατάγεται από την Κέρκυρα. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Ιωαννίνων. Βαθύτατα επηρεασμένη από τον Υπερρεαλισμό και το Συμβολισμό εκφράζει με τα ποιήματά της την εσωτερική της πραγματικότητα δεμένη με την αντικειμενική της σύγχρονης εποχής, μέσα από καταιγισμό συναισθημάτων. Η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Δάκρυα της Θάλασσας» εκδόθηκε το 2009 από τις εκδόσεις «ΙΔΜΩΝ». Σήμερα ζει και εργάζεται ως φιλόλογος στην Κέρκυρα.

 Υπάρχουν 0 σχόλια.
Πατήστε εδώ για να προσθέσετε το δικό σας

"Με αφορμή την έκδοση της δεύτερης ποιητικής συλλογής της αγαπητής Μαρίας-Σπυριδούλας Πρεντουλή με τίτλο "Αν Τολμάς", ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας τα εξής:

Πρόκειται για μια νέα δυναμική διαδρομή, συνέχεια της πρώτης συλλογής, Δάκρυα της θάλασσας, μόνον που αυτή τη φορά η φαντασία , η ουτοπία γίνονται αντιληπτά σε δεύτερο χρόνο και την πρωτιά παίρνει μια πιο ρεαλιστική καταγραφή των αισθημάτων και  συναισθημάτων, αποτυπώνοντας κατά μια έννοια και το συγκεχυμένο τοπίο που ζούμε.

Στο «Αν Τολμάς», οι ευαισθησίες ξεχειλίζουν, μα οι αλήθειες μας, είναι πλέον γυμνές.

Τα μηνύματα μοιάζουν με δυνατά χαστούκια, μα χωρίς να διακρίνεις νικητές και ηττημένους.

Το ύφος γραφής μοιάζει με μια εσωτερική έκρηξη , μια επανάσταση, αλλά και ένα όραμα, μια λύτρωση, στο δρόμο για την ελευθερία της ψυχής.

Μιλά για τις χαρακιές της μοίρας, αλλά επισημαίνει και την αδεξιότητα των ανθρώπων.

Είναι ένας χείμαρρος από φως, που στο πέρασμα του σαρώνει τις στιγμές, αποθανατίζοντας αλλά και αποκρυπτογραφώντας τα βαρίδια που βρίσκονται πίσω από τα αμήχανα χαμόγελα μας, λευτερώνοντας τα, σαν λευκά περιστέρια στον ορίζοντα.

Σαν ακροβάτης ζωής, σαν ναυαγός της νύχτας και ούτε μια ελπίδα θαρρείς.

Και ύστερα. και ύστερα μια αχτίδα ήλιου που χαμογελά, κλείνοντας τρυφερά το μάτι στην αισιοδοξία.

Μια στάλα βροχής, που έπεσε με δύναμη πάνω στην παλάμη της και μόλις που πρόλαβε να κλείσει την χούφτα της, σκέτη ελπίδα!!!

Συνέχισε να πετάς!!!

Καλή Χρονιά σε όλους"

Στάθης Β. Σαββανής

 Συγγραφέας

 Υπάρχουν 0 σχόλια.
Πατήστε εδώ για να προσθέσετε το δικό σας

Λίγο καθυστερημένο, αλλά αξίζει να σημειωθεί… Νωρίς το πρωί της Πρωτοχρονιάς, η καμπάνα του Αγίου Νικολάου ή του Άη-Νικολόπουλου, κτυπάει αναγγέλλοντας την είσοδο του νέου χρόνου. Φέτος όμως η προσπάθεια του Σπύρου Γ. Κένταρχου δεν στέφθηκε από επιτυχία, αφού το σχοινί της καμπάνας ήταν μπλεγμένο στις κληματόβεργες και το σήμαμα κατέστη αδύνατο…

 Υπάρχουν 0 σχόλια.
Πατήστε εδώ για να προσθέσετε το δικό σας

Στο προκαθορισμένο ραντεβού των γιορτών φτάσαμε και φέτος με μια διάθεση πρωτόγνωρη. Κατηφείς, απογοητευμένοι και με μια αίσθηση ότι μας ''την έφεραν' και δεν ξέρουμε  πως να αντιδράσουμε! Μάθαμε από τα μικράτα μας πως οι μέρες τούτες είναι ημέρες προσδοκιών, ελπίδας και ευχών. Ο υπερθετικός είναι το σήμα κατατεθέν των εορτών. 

Οι μέρες των ''πρέπει'': Πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι, ωραίοι, καταναλωτικοί [κάνοντας ένα σωρό άχρηστα ψώνια] να στολίσουμε με όσο περισσότερα λαμπιόνια μπορούμε τη ματαιοδοξία μας. Κατάλληλη εποχή να φορέσουμε τα ωραία χαμόγελά μας και να αρχίσουμε να μοιράζουμε ευχές ,μιας και είναι 'ημέρες αγάπης''! Μα καλά αναρωτιέμαι οι υπόλοιπες του χρόνου τι είναι; Μίσους;

Μάθαμε να ανταλλάσουμε ευχές έτσι από συνήθεια, χωρίς να νοιώθουμε πως με ευχολόγια δεν αλλάζει τίποτα! Η ''δουλειά' 'πρέπει να γίνει εκ των έσω! Κι εμείς δεν μάθαμε πως η χαρά και η ικανοποίηση δεν αγοράζονται ,ούτε πωλούνται! Χρόνια τώρα η ευμάρεια και το 'image''  έγινε συνώνυμο της επιτυχίας και της ευδαιμονίας. Η επιτυχία στη ζωή είναι η επίδειξη, η εικόνα και η σχέση μας με τα υλικά αγαθά.

Κι έτσι οι μέρες των γιορτών έχασαν το πραγματικό τους νόημα και οι ευχές ανταλλάσσονται από συνήθεια. Λες και ο καινούργιος χρόνος θα ξορκίσει το κακό και με ένα μαγικό ραβδάκι θα μεταμορφώσει το σκηνικό.

Η προσμονή της πρωτοχρονιάς σηματοδοτεί μία καινούργια αρχή! Ναι μα είναι εντελώς συμβατικά όλα αυτά, γιατί κάθε μέρα που ξημερώνει είναι μια καινούργια αρχή. Και πρέπει συνεχώς να προσμονούμε την επόμενη και να δίνουμε τη μάχη για κάτι καινούργιο!'' Αν δεν κοιτάμε συνέχεια στο που θέλουμε να πάμε, στο τέλος θα πάμε εκεί που κοιτάμε!'' Κι έχουμε διαπιστώσει  πως αποπροσανατολισμένοι γυρίζουμε όλοι. Τι περιμένουμε; Αν δε βάλουμε όλοι το χέρι ,θα μείνουμε με τις ευχές και την αναμονή του επόμενου χρόνου. Λένε πως στις γιορτές αναλογιζόμαστε το παρελθόν που έφυγε και οραματιζόμαστε θετικά το μέλλον που έρχεται. Μα κάθε μέρα είναι αναγκαίο να κάνουμε ευχές, όνειρα, θετικές σκέψεις! Κι αν η Πρωτοχρονιά συμβολικά είναι η πρώτη του χρόνου, η κάθε μέρα που ξημερώνει ,είναι η πρώτη του υπόλοιπου της ζωής μας. Μου θυμίζει που συμβαίνει όλο το χρόνο σαν μία ετήσια πρόβα για την πρεμιέρα της Πρωτοχρονιάς.

Και αφού το σενάριο είναι το ίδιο, ας φροντίσουμε να είναι καλοπαιγμένο!

ΔΩΡΑ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ

 Υπάρχουν 0 σχόλια.
Πατήστε εδώ για να προσθέσετε το δικό σας