Σεπτέμβρης του 68, μια ηλιόλουστη μέρα…Κρεμασμένοι από το χέρι της μάνας  και φορτωμένοι με όλα τα απαραίτητα εφόδια, πραγματοποιούσαμε το μεγαλύτερο ίσως έως τότε σε απόσταση, ταξίδι της ζωής μας, από το σπίτι μας σε κάποια από τις συνοικίες του χωριού, ως τη γειτονιά του Άη Γιώργη, στον κεντρικό δρόμο. Εκεί, πάνω από το καφενείο του Κεφαλλονίτη, τα παιδικά μάτια θα αντικρίσουν για πρώτη φορά από τόσο κοντά, το Δημοτικό Σχολείο της Άνω Κορακιάνας. Ένα κτίριο αγέρωχο και επιβλητικό, που συγκέντρωνε τα χαρακτηριστικά της σχολικής αρχιτεκτονικής του μεσοπολέμου. Το μικρό πορτόνι και τα πλατύσκαλα που ακολουθούσαν, οδηγούσαν στην κύρια είσοδο, ξυλόγλυπτη και θεόρατη. Από εκεί, μια δρασκελιά μονάχα σε χώριζε από τη μεγάλη αίθουσα στα δεξιά με τις τρεις σειρές θρανίων, την έδρα και το μαυροπίνακα με τις κιμωλίες. Εκεί, η μικρή τάξη των 6 μόλις πρωτάρηδων μαθητών και μαθητριών, έμελλε να περάσει τα τρία πρώτα χρόνια της σχολικής της διάπλασης. Ακριβώς απέναντι, η εξίσου μεγάλη αίθουσα, που χρησίμευε μέχρι και τη χρονιά εκείνη ως χώρος  συσσιτίου, ενώ στο βάθος του ισογείου λειτουργούσαν τα μαγειρεία. Ο στενόμακρος διάδρομος χρησίμευε ως χώρος πρωινής συγκέντρωσης και προσευχής, υπό τα άγρυπνα βλέμματα των αγωνιστών του ’21.Ο επάνω όροφος φιλοξενούσε τις μεγάλες τάξεις και τις εκδηλώσεις του σχολείου. Εβδομήντα περίπου οι μαθητές τη χρονιά εκείνη, διθέσιο το σχολείο, ένας δάσκαλος για κάθε τρεις τάξεις, χωριανοί μας και οι δύο δάσκαλοι. Ο βόρειος εξωτερικός χώρος, μια τεράστια για τα μεγέθη μας αλάνα, όπου δοκιμάζονταν καθημερινά στα δύο διαλείμματα, τα πέταλα που απαραιτήτως τοποθετούσε ο τσαγκάρης στα παπούτσια μας, για να καθυστερήσει τη φθορά τους. Και στο πλάι του σχολείου, ο μικρός σχολικός κήπος, μία σκάλα για κάθε τάξη, ευκαιρία για παραγωγική άθληση.

Σε αυτό λοιπόν το Σχολείο, που το μεσοπόλεμο ευτύχησε να συγκεντρώσει πάνω από 130 μαθητές, πήραμε το πρώτο επίσημο βάπτισμα της κοινωνίας, μετά την οικογένεια και την παρέα της γειτονιάς. Μάθαμε στη συμβίωση των διαφορετικών ηλικιών και στη δημιουργία σχέσεων γερών, που  κρατούν έως τις μέρες μας. Βιώσαμε τα όρια της ατομικής ελευθερίας και την ανάγκη του αλληλοσεβασμού, έστω και με τη συνδρομή των αυστηρών διδακτικών μεθόδων της εποχής. Διδαχτήκαμε τη σημασία της αποταμίευσης και του μετρημένου βίου, έναντι του σημερινού αχαλίνωτου καταναλωτισμού. Αποτυπώσαμε στο υποσυνείδητό μας βασικές διαχρονικές αξίες και νοήματα της κοινωνίας μας. Γίναμε μέτοχοι του αστείρευτου γλωσσικού μας πλούτου και κοινωνοί της πρακτικής σκέψης. Γνωρίσαμε το φυσικό μας περιβάλλον, όχι μέσω ειδικών μαθημάτων, αλλά εμπειρικά στις σχολικές εκδρομές, εξερευνώντας με αδημονία κάθε κομμάτι του όμορφου τόπου που ευτυχήσαμε να μεγαλώσουμε, ενώ είχαμε και τη δυνατότητα ενισχυτικής διδασκαλίας στο πλαίσιο της εθελοντικής προσφοράς της κυρα-Λένης, συνταξιούχου τότε δασκάλας.

Κάπως έτσι λοιπόν, με όλα αυτά και πολλά άλλα, ο καθένας μας πήρε το δρόμο του και συναντιόμαστε σήμερα οι περισσότεροι στον ίδιο τόπο, αλλά βεβαίως σε άλλους ρόλους.

Τώρα, το Σχολείο αυτό με 25 περίπου μαθητές στο δυναμικό του βρίσκεται στο μεταίχμιο. Στο σημείο που «σκοτώνουν το άλογο άμα γεράσει» και θεωρηθεί ότι έχει πάψει να προσφέρει, κρίνοντας βέβαια με τα μέτρα τα σημερινά. Όμως το Σχολείο, όπως και η κοινωνία, είναι κάτι το ζωντανό, ικανό για την πιο βαθιά ανάσα τη στιγμή που θαρρείς πως έχει ξεψυχήσει..

Ποιος τάχα λοιπόν να ξέρει, αν μέλλεται να γραφτεί μια ακόμη σελίδα της ιστορίας του, ή απλά ένας καλός επικήδειος;

ΣΗΜ.: αφορμή για το σημείωμα είναι η εκφρασθείσα πρόθεση του κράτους να προχωρήσει στο κλείσιμο όλων των ολιγοθέσιων Σχολείων, με την ενσωμάτωσή τους σε μεγάλα σχολικά κέντρα. Η αγωνία του Συλλόγου Γονέων είναι έκδηλη στις αλλεπάλληλες συζητήσεις που γίνονται αυτές τις μέρες, υπό τη σκέπη του Τοπικού Συμβουλίου.