Στο μεσημεριάτικο βαθύ ίσκιο της καρυδιάς, στην πίστα του Μώρου, η Ζαϊρα Γάκη παραδίδει μαθήματα ενός άλλου καταναλωτικού προτύπου, που έχει ως στοιχεία του την εξοικονόμηση, την πολλαπλή χρησιμοποίηση των υλικών και την ανακύκλωση: με άλλα λόγια του «τίποτε δεν πηγαίνει χαμένο». Έτσι λοιπόν, αντί να παρατηρεί τα ώριμα λεμόνια που υπάρχουν στις λεμονιές αυτή την εποχή, να πέφτουν από το δέντρο και να αχρηστεύονται, τα χρησιμοποιεί καταρχήν για την παραγωγή φυσικού συμπυκνωμένου χυμού, που με τη συμβολή της ζάχαρης συντηρείται για αρκετό διάστημα. Στη συνέχεια, οι φλούδες των λεμονιών, μετατρέπονται με τη δεξιοτεχνία της νοικοκυράς, σε νοστιμότατο γλυκό κουταλιού. Τέλος η «ψύχα» που απομένει βαδίζει για τον φυσικό κάδο ανακύκλωσης, στη γωνία του κήπου, όπου με απλές τεχνικές θα μετατραπεί σε φυσικό λίπασμα. Κάποτε, αυτές οι «καταναλωτικές συμπεριφορές» ήταν ο κανόνας, μέχρι που η κοινωνία μας κυριεύτηκε από έναν άκρατο καταναλωτισμό, που παρήγαγε όγκους απορριμμάτων. Ίσως να ήρθε η ώρα, η ανάγκη της εποχής να μας οδηγήσει σιγά-σιγά σε σημαντικές αναθεωρήσεις.