Παρακολουθώντας τη συνέντευξη διάσημου Έλληνα φιλοσόφου και συγγραφέα, σε κυριακάτικη εκπομπή γνωστού καναλιού, εντυπωσιάστηκα και προβληματίστηκα ταυτόχρονα με την απάντηση του όταν ρωτήθηκε πως βλέπει τα μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ελλάδα και τι πρόκειται να επακολουθήσει, αυτός απάντησε λέγοντας «πρόκειται να περάσουμε μια έρημο, μετά τίποτα δεν θα είναι το ίδιο με αυτά που ζούμε τώρα».

Η σκέψη μου αμέσως πήγε στο στρατό, στις ασκήσεις και στις πορείες όταν υπηρετούσα στις καταδρομές, στη χειμερινή διαβίωση σε χιονοσκεπείς περιοχές και στις δύσκολες εκείνες συνθήκες που όφειλα να αντιμετωπίσω με τους στρατιώτες μου, οι οποίες απαιτούσαν σωματική και ψυχική δοκιμασία, καθώς επίσης και σε όλες εκείνες τις προετοιμασίες που έπρεπε να γίνουν για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε σε αυτές τις καταστάσεις.

Πρώτα απ’ όλα καθοριζόταν τα «ζευγάρια» των καταδρομέων, ώστε ο ένας να βοηθά τον άλλο για να ξεπερνάνε τις δυσκολίες, οι πιο έμπειροι να βοηθούν τους πιο άπειρους και οι δυνατοί τους αδύναμους, όπως οι συνοδοιπόροι για τη διέλευση της ερήμου, που σήμερα και στη δύσκολη κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας, μπορούν να μεταφραστούν ως  αλληλεγγύη, συνεργασία και κάθε διαπροσωπική σχέση που χαρακτηρίζεται από ειλικρίνεια.

Μετά ακολουθούσαν οι προετοιμασίες για τα εφόδια, το νερό, τις τροφές, και το ρουχισμό, τόσα ώστε να μπορούν να μεταφερθούν από το στρατιώτη διότι περισσότερα ενδεχομένως να εξασφάλιζαν καλύτερη τροφή και προστασία, αλλά το πρόσθετο βάρος δεν τους επέτρεπε να φτάσουν στο τέρμα και στην ολοκλήρωση της άσκησης – αποτέλεσμα να μοιράζουν τα εφόδια στους άλλους στρατιώτες ή να υπερκαταναλώνουν ή να τα πετάνε προκειμένου να ελαφρύνει το φορτίο τους,  ακριβώς όπως συμβαίνει και σήμερα με τον πλουτισμό, την υπερκατανάλωση, την επιδειξιομανία,  που έχουν αποτέλεσμα τη φορολογία, πολλές φορές τη δωρεάν παραχώρηση περιουσίας … ή την εγκατάλειψη της, περισσότερο όμως τον εθισμό στην απόκτηση πλούτου, τον οποίο θεωρούμε ότι θα μας βοηθήσει να ζήσουμε, να μη λείψει τίποτα στα παιδιά μας …να διαβούμε την έρημο.

Τέλος ακολουθούσαν οδηγίες για τη διεξαγωγή της πορείας ή της άσκησης από τους επικεφαλής, οι οποίες δεν ήταν τίποτε άλλο από τις κάποιες απόψεις ή παραινέσεις   που ακούμε και σήμερα από πνευματικούς ανθρώπους, για τα σοβαρά θέματα που απασχολούν τον τόπο, χρήσιμες μεν, στις οποίες όμως δεν δίνει κανείς σημασία, όλοι τα ξέρουν όλα και όλοι επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη.

Με την ολοκλήρωση της άσκησης πολλά πράγματα στη μονάδα είχαν αλλάξει – καινούργιες φιλίες είχαν δημιουργηθεί, νέοι δεσμοί είχαν προκύψει που έμελλε να διαρκέσουν μια ζωή, ποιός θα ξεχάσει το στρατιώτη που τον μετέφερε στην πλάτη για να τερματίσει την πορεία; αυτόν που μοιράστηκε την κονσέρβα ή το νερό όταν του τελείωσαν; ή απλά αυτόν που του κτύπησε την πλάτη λέγοντας «κουράγιο». Ποιός θα ακολουθήσει ή θα θελήσει να βρεθεί στη ομάδα του επικεφαλής που έχασε τον δρόμο; παρά σε αυτόν που τον οδήγησε σύντομα και με ασφάλεια στο τέρμα.

Την έρημο που εννοούσε ο συγγραφέας αγαπητοί φίλοι δεν μπορώ να την αναλύσω με κοινωνικούς και οικονομικούς όρους ή αν θέλετε αφήνω στον κάθε αναγνώστη να το κάνει, μπορώ όμως να μιλήσω για την προετοιμασία που  συνίσταται: στην παιδεία, στον αξιακό προσανατολισμό, στην  αλληλεγγύη, στην οικογένεια. Όσο για το πόσο θα διαρκέσει η πορεία στην έρημο, είναι απλό, μέχρι να αλλάξουμε. Ποιός θα είναι ο αρχηγός, ο καμηλιέρης; αφήστε τα γκάλοπ, θα είναι αυτός που θα ακολουθήσει τα σημάδια και θα μας βγάλει από την έρημο και όχι κατ’ ανάγκην αυτός που θα μας οδηγήσει σε αυτήν.

Γνωρίζω ότι στα γραφόμενά μου θα βρω πολλούς που συμφωνούν ελάχιστους όμως που θα τα ενστερνιστούν και θα τα εφαρμόσουν… αξίζει όμως η προσπάθεια.

Κλείνοντας στο μυαλό μου έρχεται μια φράση από τον «Αλχημιστή» του Paolo Coelho «Μήπως ο θεός έφτιαξε την έρημο για να μπορούν οι άνθρωποι να βλέπουν τις φοινικιές και να χαίρονται;».

Αντώνης Πρεντουλής