Το μικρό σκιερό, ανηφορικό μονοπάτι, καθάριο, με ασβεστωμένες πέτρες-σημαδούρες εδώ και κει, οδηγούσε στο μικρό εκκλησάκι του Αγίου Κωνσταντίνου, στη Βενετιά. Ανήμερα της εορτής, γέμισε με κόσμο, που προσήλθε να παρακολουθήσει τη Λειτουργία. Και την ώρα  που το μικρό σήμαντρο σήμαινε τη λήξη, ο ιερέας ενημέρωνε για την ανάγκη ανακατασκευής της πέτρινης Αγίας Τράπεζας, με τον οβολό των πιστών, φυσικά. Έξω, στο πλάϊ της εισόδου, οι γυναίκες Επίτροποι του ναού φρόντιζαν ήδη για το κέρασμα με καφέ και ούζο, ενώ χειροποίητο γλυκό προσφέροταν από την εορτάζουσα οικογένεια Μεταλληνού (Κώστας και Μαριαλένα).Έτσι πέρασε κάπως η ώρα και το εκκλησίασμα, αφού αντάλλαξε ευχές (και προς τον εορτάζοντα παπα-Κώστα) πήρε το δρόμο της επιστροφής, με στοίχιση, στο στενό κατήφορο…

Λίγη ώρα αργότερα, στην κεντρική πλατεία της πόλης εξελισσόταν η παρέλαση για την επέτειο της Ένωσης της Επτανήσου με τη μητέρα πατρίδα. Σχολεία, χορευτικά συγκροτήματα με τις παραδοσιακές στολές του κάθε τόπου, σώματα προσκόπων συγκροτούσαν μαζί με τις τέσσερις Φιλαρμονικές και τον κόσμο, ένα πολύχρωμο και πολύβουο πλήθος. Στο τέλος, το χορευτικό και η μπάντα της Φιλαρμονικής Κορακιάνας, μαζί με το χορευτικό των Κερκυραίων της Θεσσαλονίκης, απέδωσαν καταμεσής του Λιστόν, τοπικού χορούς, ενθουσιάζοντας τον κόσμο…

Υ.Γ. Και απέναντι από την εξέδρα των επισήμων, μια σημαία με τον λέοντα της Βενετίας του 1800 ανέμιζε … που αποχώρησε (?), μόλις έφθασε εκεί η μπάντα της Κορακιάνας…