Τούτη την ώρα εκεί που ξαποστούσα

Ήλθες σιγά και ήσυχα στο νου μου

Κι ευθύς καντά σου, λίγο λίγο ξαναζούσα

Ώρες γλυκειές του πατρικού του παρελθού μου,

Μικρό εκκλησάκι τ’ Άη-Σίδωρου

Τα χελιδόνια, τη στέγη σου μιλιούνια κατοικούσανε

Κι από τις τρύπες της σκεπής, ο ήλιος εγλυστρούσε

Και κάπου κάπου αλειτούργητο σ’ απαρατούσανε

Μα το καντήλι σου η γειτονιά ποτέ δεν το ξεχνούσε,

Μικρό εκκλησάκι τ’ Άη-Σίδωρου

Αλοίμονο, δεν σου στέλνουμε ούτε ένα δώρο

Μόνο το λάδι αστείρευτο είναι για το καντήλι σου

Θυμάσαι κάθε χρόνο πόσους εμάζευες σ’ αυτό το χώρο

Με γιορτινά και χόρευαν στο πανηγύρι σου,

Μικρό εκκλησάκι τ’ Άη-Σίδωρου

Κι εγώ , παιδούλα εμέτραγα τους χορευτάδες

Κι από κρυφά εχτύπαγα το σιδερένιο σημαντήρι

Και στη σειρά ατελείωτοι πραματευτάδες

Είχαν καλούδια για των παιδιών κάθε χατήρι

Μικρό εκκλησάκι τ’ Άη-Σίδωρου

Κι όπως η μοίρα μας, τα βήματα μας οδηγάει

Και μπρος στο κόνισμα γονατιστοί σκαλίζουμε το χώμα

Και η ψυχή μας κάποιο τάμα μουρμουράει

Είσαι μικρό, κι όμως βοηθάς όλους ακόμα

Μικρό εκκλησάκι τ’ Άη-Σίδωρου

Νίκη Μεταλληνού-Παπανικολάου

Αθήνα (2-2-1991)