Η ώρα 5 το απόγευμα και το συνονθύλευμα των κλιματολογικών συνθηκών που επικρατεί (ηλιόφως, υγρασία και σύννεφα διαφόρων αποχρώσεων), λούζει την πλαγιά του Κορακίου, από την Κάβενα και τους Λαμπράδες έως τα ριζοβούνια, με εναλλασσόμενες αποχρώσεις φωτός. Στο μικρό μονοπάτι, το ντυμένο με χρυσοπέταλα (τα πεσμένα φύλλα των δένδρων), το αιωνόβιο δένδρο, με περιφέρεια που ξεπερνάει τα 18 πόδια, στέκει στη βαθειά σκιά του ελαιώνα επιβλητικό και αμίλητο, παράγοντας σταθερότητας στην αστάθεια του κόσμου που το περιβάλλει…

Είναι η ώρα που η ζωή στο χωριό, πασχίζει να επανέλθει σε κάπως εντονότερους ρυθμούς. Ειδικά μετά από τη μεσημεριανή ραστώνη, που αποτυπώνονταν στους έρημους δρόμους, με λιγοστές μόνο εξαιρέσεις: την καπνοδόχο του λειτουργούντος ελαιουργείου, η την επιστροφή του Γιάννη Μαρτζούκου «οίκαδε», μετά την καθιερωμένη του βόλτα με το κλασσικό «ντεσεβώ» της δεκαετίας του ’80…