Tώρα που μπουμπουκιάζει η Ανοιξη και αρχίζουνε οι πεταλούδες να στήνουνε χορό,ο νους μου πάει σε χρόνια ανεπιστρεπτί περασμένα.Μόλις ο καιρός ζέσταινε γέμιζαν τα πεζούλια και τα μουράγια κόσμο.Τα παιδιά ξαμολιόντουσαν στη σαρτσάδα να απολαύσουν όσο παιγνίδι έχασαν μέσα στο χειμώνα.Τι νοσταλγία για κείνα τα παιγνίδια που μόνο η μνήμη μας ζωντανεύει.
Ενα κύπελλο και ένα κομμένο καλάμι που του είχαμε αφαιρέσει την ψίχα,λίγο τριμμένο πράσινο σαπούνι μέσα και ο κόσμος γέμιζε διάφανες σαπουνόφουσκες ''μπουρμπουλήθρες'' που για λίγο στριφογύριζαν,έπαιρναν τα χρώματα του ουράνιου τόξου κι ύστερα διαλύονταν.Πολλές φορές απρόσεχτα καταπίναμε και καμμιά μπουκιά. Αλλοτε με ένα ''βίσαλο 'χαράζαμε τετράγωνα στο χώμα και παίζαμε κουτσό. Στη Χούμουλη, που πέρασα μεγάλο μέρος των παιδικών μου χρόνων, κάναμε ''κούλιουρο''[κούνια]. Δέναμε μια πέτρα στην άκρη ενός σχοινιού και την πετάγαμε ψηλά να περάσει πάνω ένα κλαδί.Υστερα όταν ερχόταν κάτω δέναμε τις άκρες και έτοιμη η κούνια.Ενας έσπρωχνε κι ο άλλος πέταγε ...στα σύννεφα.Κάποτε είχα μια παλιοδίκοπη, την είχα κρεμασμένη κι έκανα καμπάνα! Είναι πολλά τα απλά και όμορφα που κάνουν ευτυχισμένο ένα παιδί. ''Κολοκυθιά'', Μπερλίνα με τα μάτια σου τα φίνα....'', ''πεντόβολα'', ''πετάει-πετάει'', ''Σφεντόνες'', ''κολοκυθιά'', ''Αγάλματα', ''ξατρεχατό'', ''γκουργκουζιάνη' χειροποίητες πάνινες ''κουτσούνες'' και τόσα άλλα....

Αργότερα οι ναυτικοί επιστρέφοντας από τα ταξίδια τους έφερναν και μια κούκλα για τον καναπέ!! Χλιδάτη με οργάντζες και δαντέλες, μπούκλες στα ξανθά της κυρίως μαλλιά,στήνονταν στον καναπέ και κανείς δεν τις άγγιζε μόνο για ''μόστρα''!

Το παιγνίδι αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της παιδικής ηλικίας. Από αρχαιοτάτων χρόνων τα παιδιά είχαν παιγνίδια. Κάποτε οι κούκλες λέγονταν ''πλαγγόνες'' και τα μωρά τα κοίμιζαν με την ''πλαταγή'', μια πήλινη κουδουνίστρα που μέσα είχε πετραδάκια.

''Ο χρόνος, λέει ο Ηράκλειτος, είναι ένα παιδί που παίζει''. Κι ο Πλάτωνας τόνιζε πως τα παιδιά πρέπει να παίζουν μέχρι έξι χρονών με όποιο παιγνίδι ήθελαν και όπως ήθελαν.

Τι γίνεται όμως σήμερα με τα σημερινά παιδιά; Βυθίζονται όλο και περισσότερο στις οθόνες των υπολογιστών, σε παιγνίδια που τα παρασύρουν σε πλασματικούς κόσμους, με στόχο να σκοτώσουν, να κλεψουν να ξεγελάσουν τους φανταστικούς ήρωες. Βρώμικα παιγνίδια...

Ο,τι έχει σχέση με το παιδί εγινε εμπορεύσιμο είδος από τις πολυεθνικές.Τα έντονα φωσφοριζέ χρώματα, η επιβλητική φωνή και η ταχύτητα δολοφονούν τη δημιουργική φαντασία και διαστρεβλώνουν τις επιθυμίες και το νου.Τα παλιά παιγνίδια άφηναν ελεύθερη τη φαντασία, τη λογική, την επιθυμία για συνεργασία και το μοίρασμα. Ετσι μεγαλώνουμε παιδιά ''προγραμματισμένα'' χωρίς χαρά και κριτική σκέψη. Μεγαλώνουμε ανθρώπους ευάλωτους
στις ορέξεις των ισχυρών οικονομικών εταιριών.

Υπαρχει ελπίδα; Δεν έχω απάντηση.....

ΔΩΡΑ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ