Μια πάχνη καθισμένη στο τζάμι και μόνο εκεί που τα δάχτυλα άφηναν τα σημάδια τους έβλεπες κάποιες παραμορφωμένες φιγούρες μέσα στο λεωφορείο της γραμμής, Κορακιάνα -Κέρκυρα! Δεκαετία του ΄60 και αρκετά μετά...Χειμώνας ,τσουχτερό το πρωινό αγιάζι και οι παραμονές των γιορτών επέβαλαν μια επίσκεψη στη χώρα για ψώνια ανάλογα με το βαλάντιο του ο καθένας! Δε μας έπαιρνε για πολύ ξόδεμα! Δύσκολοι καιροί και αραιά κατεβαίνανε οι χωριανοί στη χώρα.Πολλές φορές για γιατρό...Γι αυτό όταν κάποιος πήγαινε ,τον ρώταγαν: -Για καλό πήγες στη χώρα; Μου φέρες καραμέλες;
Παραμονές γιορτών πάντα πηγαίναμε κι εμείς για κάποια ψώνια! Το λεωφορείο ξεκίναγε χαράματα.Πήχτρα σκοτάδι, δεν έβλεπες τη μύτη σου.Στου Κουκουκή έφτανες και δεν έβλεπες μέσα από τα τζάμια από τους υδρατμούς! Οταν φτάναμε στη Σπηλιά δεν είχε ακόμα καλοχαράξει! Το καφενείο του Μπαλατσινού το  μόνο ανοιχτό μαγαζί.  Το μπρίκι να μην ξαποσταίνει.Καφές και τσάι σε πρώτη ζήτηση! Μόνο ένα παξιμάδι στο πιατάκι να συνοδεύει το τσάι. Καθόμασταν ώσπου να πάει μια ώρα ανθρώπινη για τους αστούς. Το ρόπτρο χτύπαγε όταν  πήγαινε τουλάχιστον 8,30. Είχαμε κάποιους συγγενείς εκεί κοντά και εθιμοτυπικά τους επισκεφτόμασταν με μια βρασιά αγριολάχανα, λίγο κρασί, λεμόνια, πορτοκάλια και λίγο λάδι ''νιο'', όταν είχαμε αλέσει. Ζήλευα τη θαλπωρή και τη ζέστη μέσα στο σπίτι. Εγώ δεν άντεχα να σηκώνω στην πλάτη, όταν έπεφτα για ύπνο το χράμι και την κουβέρτα του αργαλειού. Μα πιο πολύ ζήλευα το χριστουγεννιάτικο δέντρο! ¨Ηταν στολισμένο με τόσα θαυμαστά μπιλιμπιδάκια. Μπάλες γυαλιστερές, κουκλάκια, αγγελάκια, χιόνι σαν φυσικό! Στολίζαμε κι εμείς δέντρο μα στερημένα τα κλαδιά από ''αγοραστά'' και ''αστραφτερά'' διακοσμητικά. Πίναμε το δεύτερο αχνιστό τσάι. Η θεία μίλαγε σιγά μην ξυπνήσουν οι υπόλοιποι της οικογένειας. Κάποια στιγμή ξαμολιόμαστε στα μαγαζιά να ψωνίσουμε ένα ζευγάρι παπούτσια και ότι άλλο δυνάμεθα...Κατά το μεσημέρι περνάγαμε από τη θεία να πάρουμε το καλάθι μας και τη τσάντα που είχαμε πάει τα καλούδια του χωριού. Δεν ήταν πλαστική βλέπετε ήταν οικολογική! Φοβερή αναμονή....Ήξερα πως θα είχε το «κάτι τις» μέσα . ¨Ενα ημερολόγιο στάνταρ, πάντα με την εικόνα του Χριστού ως καλού Ποιμένα, μία φογάτσα [το Πάσχα] και το καλύτερο όλων ....κάποια από τα στολίδια του δέντρου περασμένης χρονιάς! Καμάρωνα πως μπορεί να ήμουνα από τους λίγους που είχαν τέτοια στολίδια στο δέντρο! Εμείς στο χωριό κρεμάγαμε ''κουτούλια'' τυλιγμένα με τσιγαρόχαρτο, κάρτες που μας είχαν στείλει, μπαμπάκι αντί χιονιού! Ακόμη κρατώτέτοια στολίδια και είναι πλέον συλλεκτικά!

Μα το ωραιότερο δώρο το πήρα κάποια Χριστούγεννα,όταν μου χάρισαν το ποδήλατο το εξάδελφου Γιάννη! Τρίκυκλο .με μια σέλα ξύλινη!

Και για την ιστορία....Πρόσφατα αναφέροντας το ποδήλατο αυτό στον τότε κάτοχό του, έγινε η αποκάλυψη:Μου λέει ο Γιάννης:-Σε σένα το έδωσαν και το ζήταγα για πολύν καιρό; Μου το πήραν τότε λέγοντας πως χάλασε γιατί φοβόντουσαν μήπως χτυπήσω μέσα στο σπίτι!! Μια αποκάλυψη μετά από τόσες δεκαετίες.... 

Υ.Γ Ας μου συγχωρεθεί η φλυαρία,μα κάποιοι μου ζητούν να τους θυμίσω ταπαλιά μέρες που είναι!

ΔΩΡΑ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ