Στα δύο τελευταία αφιερώνει άρθρο με τον παραπάνω τίτλο, το οποίο με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.

Σύμφωνα λοιπόν με τα γραφόμενά του η άποψη ότι οι Κορακιανίτες (και οι Κοινοπιαστινοί) αντιτάχθηκαν  στην ένωση με την Ελλάδα το 1864, αποτελεί ένα ιστορικό μύθο προσβλητικό για τους προγόνους μας και υποβολιμιαίο από τους τότε αντιδρούντες στην Ένωση, που δεν ήταν άλλοι από την μερίδα των «Καταχθονίων», οι οποίοι συνδέονταν με ποικίλους δεσμούς,κυρίως οικονομικούς,με την Αγγλική κατοχή...

Στην τεκμηρίωση της παραπάνω άποψης χρησιμοποιεί κείμενα και αναφορές από γραπτές πηγές της εποχής,οι οποίες στις μέρες μας έρχονται σιγά σιγά στο φως της δημοσιότητας.

Μια απ΄αυτές είναι και οι «Καθημερούσιες Ειδήσεις» του Παναγιώτη Σαμαρτζή, ο οποίος αναφέρεται στην επίσκεψη του Άγγλου απεσταλμένου στα Ιόνια Νησιά, Λόρδου Γλάδστωνος, με σκοπό την επιτόπια εξέταση για τις διαθέσεις των κατοίκων σχετικά με την ένωση.

Στις 27 Ιανουαρίου 1859, ο Γλάδστων επισκέφτηκε την Κορακιάνα με τη συνοδεία του «εφ΄ίππων», κατόπιν προσκλήσεως των Κορακιανιτών.Τους υποδέχτηκε ο λαός του χωριού και τους συνόδευσε στον τόπο που θα μιλούσε (ο τόπος αυτός θα πρέπει να ήταν οι Μουργάδες και μάλιστα ο χώρος της πλατείας και γύρω από τον Αη Νικολόπουλο, διότι αμέσως μετά την ομιλία και συζήτηση,οι προσκεκλημένοι ανέβηκαν στο σπίτι του Μαρζούκου όπου τους παρατέθηκε «εν γεύμα μεγαλοπρεπές και πλουσιοπάροχον» (το σπίτι του Μαρζούκου είναι το σημερινό της δασκάλας).

Κατά τη διάρκεια του γεύματος οι πρόκριτοι του χωριού παρουσίασαν τις θέσεις των Κορακιανιτών σχετικά με το μεγάλο θέμα και ανάμεσα στα άλλα ειπώθηκαν και οι παράτω διάλογοι:

«Είμασθεν καλλίτερα υπό την Τουρκίαν παρά υπό την Αγγλίαν,διότι τότε εχαιρόμασθεν πολλά δικαιώματα,τώρα δε όχι».(Εννοούν την περίοδο 1800-1814 που είχε δημιουργηθεί η Ιόνιος Πολιτεία και το λεγόμενο Βυζαντινό σύνταγμα με την εγγύηση της Ρωσίας και της Τουρκίας).

«Διατί;-τους απήντησε ο Γλάδστων-δεν είσθε ευχαριστημένοι με την τωρινήν Κυβέρνησιν;».Και ότι «προ καιρού επεριφέρετο μία γραφή περί αποικίας,όντες υπογραμμένοι κάμποσοι από σας».

«Μάλιστα-είπον αυτοί-,το εκάμαμεν αυτό, δια να εκβάλωμεν άλλο έξω, το περι Ενώσεως.Δηλαδή,εσπείραμεν και θα έλθη ο καιρός να θερίσωμεν».

«Και πως-τους είπε ο Γλαδστων-δεν σας αρέσουν οι μεταρρυθμίσεις τας οποίας επρότεινα εις την Βουλήν;  Τότε θέλει είσθε καλλίτερα και θέλει χαίρεσθε πολλά δικαιώματα».

«Οχι»,του απήντησαν αυτοί,«ό,τι κάμνουν οι Αντιπρόσωποί μας,καλά καμωμένα».

Τα παραπάνω δείχνουν τη διάθεση του λαού της Κορακιάνας,ο οποίος ήταν σταθερά υπέρ της ενώσεως.Οι ανοφορές που παρουσιάστηκαν πέντε χρόνια αργότερα,1864, ότι τάχα οι Κορακιανίτες μετάνοιωσαν και δεν θέλουν την ένωση δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά μια από τις προσπάθειες του κόμματος των Καταχθονίων να την ματαιώσουν και σε αυτή την αναφορά σίγουρα θα υπέγραφαν κάποιοι που όπως είπαμε τα συμφέροντά τους ήταν με τους Άγγλους.

Χαρακτηριστικό είναι και το γεγονός της πυρπόλησης του λουτρουβιού κάποιου Πάντου Ζερβόπουλου (στον Αη Θανάση),ο οποίος ήταν Καταχθόνιος, καθώς επίσης και οι γιορτές που πραγματοποιήθηκαν στην Κορακιάνα με υποκίνηση του Μητροπολίτη Αθανάσιου Πολίτη και της επιτροπής για την Ένωση, όταν στην πόλη της Κέρκυρας απαγορεύτηκαν από την Αγγλική Αστυνομία και δεν έγιναν.

Επειδή αναφέρεται η διατύπωση «οι Κορακιανίτες δεν ψήφισαν την ένωση» ο κ. Κούρκουλος σωστά επισημαίνει ότι δεν έγινε ποτέ κανένα δημοψήφισμα με τέτοιο περιεχόμενο, αυτοί δε που είχαν δικαίωμα ψήφου σύμφωνα με τους εκλογικούς καταλόγους της εποχής,με κριτήρια εισοδηματικά ή επιστημονικά,σε σύνολο πληθυσμού 2.483 κατοίκων ήσαν μόνο 97! (Όταν μιλάμε για Κορακιάνα εκείνης της εποχής εννοούμε μαζί Άνω και Κάτω σημερινές).

Σε ό,τι δε αφορά την περίπτωση του Παναγιώτη Μεταλληνού, ως εκπροσώπου των ανθενωτικών του χωριού, πολύ σωστά ο κ. Κούρκουλος τον χαρακτηρίζει αφελή,ο οποίος όμως είχε ένα αυθορμητισμό και μία αυξημένη αίσθηση του χιούμορ.

Σ΄αυτόν «φορτώσανε» αργότερα τις «αμαρτίες» των ανθενωτικών του χωριού,οι οποίοι έτσι κι αλλιώς υπήρξαν μία πολύ μικρή μειοψηφία.  

                                                                               Για τη διασκευή

                                                                            ΚΩΣΤΑΣ ΑΠΕΡΓΗΣ