Έσκυψε ο γιατρός να γράψει τη συνταγή κι όταν έίδε το όνομα σήκωσε το κεφάλι και κοίταξε την πελάτισσα έκπληκτος. Δεν περνάει απαρατήρητο τέτοιο όνομα..βαρύ ,μοναδικό, με μιαν ιστορία...

-Εσείς... εσείς είστε το κοριτσάκι που πηγαίναμε μαζί βόλτα στο ''Μποσκέτο'' όταν ήμασταν μικρά με τη ματμαζέλ Νίνα; 

-Κι εσείς ; το αγοράκι... εκείνο....τότε....

Έκπληξη, αμηχανία νοσταλγία... Ξεδιπλώθηκε η μνήμη...

Παιδιά ''καλών '' οικογενειών, είχαν την πολυτέλεια να συνοδεύονται από τη ματμαζέλ στην καθημερινή βόλτα. Εκείνη η δασκάλα με την κομψή σιλουέτα και την παιδαγωγική της εποχής της επιμελείτο των παιδιών την ώρα του παιγνιδιού. Κάθε φορά που κατά τη γνώμη της έκαναν μιαν αταξία καρφίτσωνε στην πλάτη τους με μια παραμάνα ένα χαρτί που έγραφε επάνω ένα ''0'' ολοστρόγγυλο μηδέν!

Καιροί και ήθη! 

Καθημερινά η νόνα έβαζε της Σταθούλας το κάτι τις να τσιμπήσει την ώρα του παιγνιδιού μέσα σε ένα πλεκτό καλαθάκι! Όταν  έφταναν στην πλατεία η ματμαζέλ έβαζε το καλαθάκι στο παγκάκι και καθόταν πάνω για τα ''κοιλιακά της'' ως έλεγε
Τουτέστιν να μην κρυώσει ο πισινός της! Η καημένη η Σταθούλα με την άκρη του ματιού έβλεπε να επαναλαμβάνεται κάθε μέρα η ίδια σκηνή και το ψωμί,το αυγό και ότι άλλο υπήρχε στο καλαθάκι έμενε άθικτο!-Σιχαινόμουν! λέει τώρα γελώντας.
Στο σπίτι καθημερινά με την επιστροφή σκηνές απείρου κάλλους με τη νόνα να ωρύεται που δεν έφαγε πάλι το κολατσιό. Εχέμυθη όπως και σήμερα η Σταθούλα ουδέποτε μαρτύρησε το λόγο....

[οι φωτ. αυθεντικές! απορία: πως επέζησε το καλαθάκι; Μάλλον η καλλίπυγος ματμαζέλ είχε αναλογίες συλφίδας!]

ΔΩΡΑ ΣΠ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ