Εδώ που είδα το πρώτο φως. Από αυτό το παράθυρο αντίκριζα την κορυφογραμμή σε απόσταση αναπνοής. Το Έβερεστ φάνταζε! Σ' αυτά τα σκαλιά τα καλοκαιριάτικα απογεύματα κένταγα όνειρα στο εταμίν της ζωής. Οι δρόμοι πάντα, σχεδόν καθημερινά εδώ οδηγούσαν τουλάχιστον μια φορά τη μέρα. Το γιασεμί που φύτεψε ο πατέρας εκεί στη γωνιά έφτανε μέχρι το παράθυρό μου. Το παράθυρο «λιμπρέτο»' (κουφωτό) και μέσα από τη χαραμάδα να κοιτάζω τους περαστικούς και όσους με αγωνία καρτερούσα να περάσουν. Κι οι γλάστρες με το βασιλικό μοσχοβόλαγαν και συνόδευαν οι ανάσες τους, τους περαστικούς μέχρι να στρίψουν στη γωνία. Τα πρώτα πάρτυ, με το βερμούτ, τα χρόνια της αθωότητας, των πρώτων ερώτων, των μαθητικών μου χρόνων, της αναμονής ενός πετάγματος....της επιστροφής. Εδώ...όλα εδώ! Σημείο αναφοράς, σημείο πάντα της επιστροφής από τα ταξίδια μου. Πριν λίγο ανέπνεε ακόμα... Κάθισα και σήμερα για λίγο στο σκαλί, έκλεισα τα παράθυρα, την πόρτα, ένα κομμάτι το πιο μεγάλο της ζωής μου. Έφυγε ο τελευταίος ένοικος. Η μάνα, που καθόταν εκεί έξω να μιλήσει με τους περαστικούς, να με περιμένει...Μου φάνηκε πως το σπίτι έπαψε να αναπνέει, βουβάθηκε, μια απέραντη σιωπή που μύριζε θάνατο...

Δώρα Σπ. Μεταλληνού