Σηκώθηκε μια κουρτίνα όταν αντίκρισα το τοπίο. Με έβγαλε από τα καθημερινά και γήινα. Πήγα πολλά, πολλά χρόνια πίσω, όταν μικρό παιδί κατασκηνώσαμε με άλλους εκδρομείς από το χωριό στη Μυρτιώτισσα! Πρέπει να ήταν γύρω στα 1964. Μεγάλη παρέα κουβαλούσαν μέχρι και τα καρπούζια κι ένα αρνί για σούβλισμα! Ο πατέρας μου έλεγε πως όταν μάθαινε μαραγκός είχαν φτιάξει τα στασίδια του μοναστηριού. Μια παραλία που για να την προσεγγίσεις έπρεπε να κάνεις αρκετά χιλιόμετρα με τα πόδια. Ήταν και παραλία γυμνιστών αργότερα κι έτσι ξεχάστηκε.

Με την αφορμή της γιορτής και με την παρότρυνση μιας φίλης επισκεφτήκαμε τον εκπληκτικό τούτο τόπο. Αποκαλύφτηκαν μυστήρια όταν φτάσαμε στο πρώτο πλάτωμα. Μέχρι τον ορίζοντα το πέλαγος της Αδριατικής κι εμείς ασήμαντοι μες την σημαντικότητα της φύσης. Ένας επίγειος παράδεισος. Πράσινες  πινελιές, κύματα που άφριζαν και χτύπαγαν στα βράχια. Βουνό, πέτρα, νερά καθάρια επιτέθηκαν στις αισθήσεις. Κλειδώθηκαν τα μάτια πάνω στην ομορφιά. Μακριά η άσφαλτος που μας έχει αποκόψει από τη μυρωδιά του χώματος. Κάπου, δεν μπορεί, θα κυνηγιόντουσαν οι Ναϊάδες με το Διόνυσο μέσα στα πεύκα και την άγρια βλάστηση...

ΔΩΡΑ ΣΠ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ