Η Σοφία η Σπίγγου, που «έφυγε» πριν λίγες μέρες, είναι η περίπτωση που μπορεί να χαρακτηριστεί ανεπιφύλακτα «ένας καλός άνθρωπος». Παρόλο που γίνεται κατάχρηση του όρου «καλός», η Σοφία τον δικαιούται αυτόν τον χαρακτηρισμό με όποιο αυστηρό κριτήριο και αν εκτιμηθεί.

Δεν ήταν μόνη. Ήταν πλευρά ενός τετραγώνου (Τηλέμαχος, Ανδρέας, Νίκος) που η έννοια του καλού ήταν κοινός τόπος του.

Μέσα στις αρχές που διέκριναν και τις τέσσερεις πλευρές του τετραγώνου, θέση περίοπτη κατείχε ο σεβασμός στη συγγένεια, στα συγγενικά πρόσωπα και στο δεσμό που έδειχναν ότι υπάρχει με αυτά.

Η Σοφία ήταν και καλή παιδαγωγός. Οι οικογένειες και οι μαθητές που τους δίδαξε βεβαιώνουν «του λόγου το αληθές». Άνοιγε και προσέφερε εύκολα την καρδιά της, γιατί στις σχέσεις της προηγείτο το συναίσθημα και όχι η κοινωνική υποχρέωση να εκδηλώνεται. Εσυνέχιζε τη συναισθηματική απλοχεριά του Θανάση και της Ανδρομάχης.

Τόσο η ίδια, όσο και τα τρία άλλα αδέλφια της, σε έκαναν περήφανο να λες ότι «είματε συγγενείς».

Σε μία εποχή (σαν καληώρα) που το συναίσθημα είτε είναι ατροφικό, είτε διεστραμένο, προσωπικότητες σαν τη Σοφία διέσωζαν ένα τουλάχιστον κομμάτι της αυθεντικότητας του Ανθρώπου. Είναι μια σπουδαία προσφορά στους ανθρώπους που την συναναστράφηκαν και ιδιαίτερα στα ανήψια της, που εβεβαίωσαν στο ξόδι της πόσο τα άγγιξε η απουσία της. Πόσο συνεπώς τους «παιδαγωγούσε| η παρουσία της.

ΣΠΥΡΟΣ Π. ΣΑΒΒΑΝΗΣ