| ΣΚΕΨΕΙΣ | | Εκτύπωση | |
| Γράφει ο/η Κ. | |
| 25.04.19 | |
|
Κι εκεί κοντά στο μεσουράνημα χάθηκε ο ήλιος. Τα όνειρα πέτρωσαν. Η καταχνιά αλλοίωσε τα χρώματα στο λουλουδιασμένο κάμπο. Ξεθώριασε ο αντίλαλος της χαράς. Μια παγερή σιωπή απλώθηκε τριγύρω. Έφυγες πρόωρα και βιαστικά, ελεύθερη, αέρινη, ασυμβίβαστη. Πάντοτε έτρεχες. Βιαζόσουν να ζήσεις τη ζωή σα να ήξερες... Από κεκτημένη ταχύτητα, φαίνεται βιάστηκες να ζήσεις και τη ζωή στο επέκεινα, σα να μην γνώριζες ότι αυτή δεν τρέχει, σε περιμένει και, όσα χρόνια και αν περάσουν είναι η μόνη σταθερά της ύπαρξής μας. Αλήθεια, ποιός ξέρει; Εκεί ψηλά να συμμερίζεσαι άραγε τη δική μας θλίψη, ή το υπέρλαμπρο φως που σε περιβάλλει, σε εμποδίζει να δεις το δικό μας ζοφερό σκοτάδι; Εσύ είσαι μάλλον ευτυχισμένη, απαλλαγμένη από τα γήινα βαρίδια, αλλά εμείς; Εμείς είμαστε εγκλωβισμένοι μέσα στο μονόδρομο της υπομονής, ανίκανοι να αντιδράσουμε αποτελεσματικά. Μόνο υπομονή μπορούμε να κάνουμε, ώσπου να αποτινάξουμε και εμείς το ευτελές μας σαρκίο κι ελεύθεροι πια να βρεθούμε κοντά σου, κοινωνοί και μεις της ιδεώδους πολιτείας. Άλλωστε, αν εξετάσουμε το γεγονός και από μια άλλη οπτική γωνία, από τη Μελίνα χάσαμε μόνο το σαθρό της περίβλημα. Η άλλη Μελίνα, η αιώνια, θα βρίσκεται για πάντα βαθειά στην ψυχή και τη μνήμη μας, από όπου κανείς ποτέ δεν θα μπορέσει να ην πάρει.
Σε θυμόμαστε και σε αγαπάμε Η φίλη σου Κ. |
| < Προηγ. | Επόμ. > |
|---|
