Από εκεί, στα δεξιά, ξεκινάει μια διαδρομή, που διασχίζοντας σχεδόν διαγώνια τον ορεινό όγκο του Κόρεντη, καταλήγει στον οικισμό του Σπαρτύλα. Στην αρχή και στο τέλος της διαδρομής το έδαφος είναι ασφαλτοστρωμένο, αλλά ενδιάμεσα κυριαρχούν το χώμα και η πέτρα. Σε πολλά σημεία, το πλάτος του δρόμου περιορίζεται σημαντικά από την βλάστηση, κυρίως των σπάρτων, με αποτέλεσμα το τετρακίνητο όχημα να διέρχεται με δυσκολία. Για ένα μεγάλο μέρος της διαδρομής, όσο αυτή ανηφορίζει,  ο ορεινός όγκος ρίχνει το βάρος του από τη δεξιά πλευρά, ενώ οι απότομες κλίσεις στα αριστερά, συνοδεύονται από την πυκνή παρουσία των ελαιόδεντρων που σκαρφαλώνουν έως εκεί πάνω, κρύβοντας προς το παρόν τον ορίζοντα.Όταν η διαδρομή αρχίζει να γίνεται επίπεδη, ξαφνικά το τοπίο στα αριστερά «απελευθερώνεται» και ξεπροβάλλει μια απίστευτη πανοραμική θέα, που αγκαλιάζει ένα τόξο από το ένα άκρο του νησιού στο άλλο, με βάθος που ξεπερνάει την πόλη της Κέρκυρας. Η αίσθηση ότι βρίσκεται κανείς στον αέρα δεν είναι υπερβολική, λόγω και του υψομέτρου, που στο μεταξύ έχει αυξηθεί αρκετά. Η κίνηση του χεριού για την ενεργοποίηση της φωτογραφικής μηχανής είναι μάλλον αυθόρμητη.

Προσπερνώντας την περιοχή με την υπέροχη θέα, η σποραδική παρουσία μικρών αμπελώνων προετοιμάζει για ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο μετά από λίγο. Πράγματι, μετά από λίγα λεπτά ο επισκέπτης αντικρίζει ένα οροπέδιο περικυκλωμένο από χαμηλές κορυφές, κατάφυτο από σπαρτυλιώτικα  αμπέλια και στις δύο πλευρές του δρόμου. Στα αριστερά, ο χώρος συγκρατεί νερό, σχηματίζοντας μια γραφική λίμνη που κάνει εμφανή την παρουσία της μέχρι και τις αρχές του καλοκαιριού. Στα ρηχά νερά της, θαρρείς πως δροσίζονται τα αμπέλια της αριστερής πλευράς του δρόμου. Τα πρωινά, ο χώρος συνήθως κατακλύζεται από ομίχλη, αιχμαλωτισμένη για ώρες από τις γύρω κορυφές.Αφήνοντας το οροπέδιο με τα αμπέλια, το τοπίο κατακλύζεται από ελιές, μέχρι την έξοδο στον κεντρικό δρόμο, που με επιλογή δεξιάς κατεύθυνσης, οδηγεί μετά από λίγο στην είσοδο του Σπαρτύλα.