Στην ύπαιθρο θαρρείς πως απελευθερώνονται οι αισθήσεις...Το πλησίασμα με τη φύση δίνει τη δυνατότητα να αντιληφθούμε ολόκληρο τον πλούτο και την ποικιλομορφία της. Γήινες αποχρώσεις που παραλλάζουν στον κύκλο της ημέρας και στο γύρισμα των εποχών, πολύτιμα ακούσματα του ουρανού και της νυχτερινής γαλήνης και ευωδίες που τις βαραίνει η υγρασία και τις παρασέρνουν οι αέρηδες.

Μα πάνω από όλα γεύσεις, οι πλέον σύνθετες των αισθήσεων, απαραίτητες για την αγαλλίαση του σώματος, αλλά και της ψυχής. Σε αυτές ανταμώνουν η ύλη με το πνεύμα, με αυτές κρίνονται η ανέχεια και η ευζωία, αυτές υποδηλώνουν επινοητικότητα και διάθεση δημιουργίας. Εν τέλει κουβαλούν βαρύ φορτίο ιστορίας, φανερώνουν τις επιρροές και συναποτελούν στοιχείο της παράδοσης και του πολιτισμού μας.

Οι γεύσεις που παράγει η Κορακιανίτικη κουζίνα είναι λίγο-πολύ οι γεύσεις που συναντώνται σε ολόκληρη την Κέρκυρα. Οι επιρροές από την μακρά περίοδο της ενετοκρατίας, ιδιαίτερα στην κουζίνα της πόλης, παραμένουν εμφανείς μέσα στα γενικά τυπικά μεσογειακά χαρακτηριστικά. Το λάδι, το αλάτι και τα μπαχαρικά κάνουν από ενωρίς αισθητή την παρουσία τους, μαζί με άλλα είδη τροφίμων που θα έρθουν στο νησί από το βενετσιάνικο εμπόριο. Η νοστιμιά των γεύσεων θα ριζώσει, με αποτέλεσμα αιώνες μετά τα βασικά πιάτα με τα ονόματά τους να διατηρούνται, παρά τη μαζική διάδοση της κλασσικής ελληνικής κουζίνας στις μέρες μας.

 Έτσι, η τοπική γαστρονομία περιλαμβάνει ιδιαιτερότητες και παραλλαγές που  σε σημαντικό βαθμό διατηρούνται, αλλού λιγότερο, αλλού περισσότερο. Σούπες, χορταρικά, ζυμαρικά, ψάρια και κρεατικά περιλαμβανομένων των αλλαντικών, φρούτα, γλυκίσματα και ποτά χρωματίζουν με έντονες και ξεχωριστές γεύσεις το κερκυραϊκό τραπέζι.  Μανέστρα κολοπίμπιρι ή μπούρου-μπούρου, αγριολάχανα και τσιγαρέλι, σαβούρο, μπουρδέτο, μπακαλιάρος με σκορδαλιά ή μπιάνκο, παστιτσάδα, σοφρίτο και αυγολέμονο, μπακαλαρόπιτα ή αρνόπιτα, τσιλίχουρδα, νούμπουλο, λουκάνικα χωριάτικα και σαλάδο, κερκυραϊκή φράουλα, τζίντζολες, συκομαϊδες, μάντολες, σπερνά και τηγανίτες, τσιτσιμπίρα και κουμ-κουάτ, αλλά και κρασιά όπως το πετροκόρυθο και ο κακοτρύγης, είναι μερικά από τα πλέον γνωστά και χαρακτηριστικά στοιχεία της κερκυραϊκής αστικής ή χωριάτικης κουζίνας. Άλλα από αυτά ευωδιάζουν από την αλμύρα της θάλασσας, ενώ άλλα εκπέμπουν τη φρεσκάδα της υπαίθρου, αρκετά δε είναι συνδεδεμένα με το τοπικό εορτολόγιο. 

Πολλά από αυτά δεν λείπουν ακόμη και σήμερα από το κορακιανίτικο τραπέζι, της καθημερινής ή της εορτής, του τρύγου ή της άνοιξης, από τα επίσημα ή τα πρόχειρα γεύματα, με τη δυσδιάκριτη λεπτομέρεια που τα διαφοροποιεί, οφειλόμενη στη γευστική διαίσθηση και πρωτοβουλία της κάθε νοικοκυράς, που μέσα από μοναδικές γεύσεις και μυρωδιές προσπαθεί να αναβιώσει ήθη, συνήθειες και παραδόσεις.

Άλλοτε, τα φαγητά ήταν άμεσα συνυφασμένα με τις ανάγκες της εποχής, όπως η λιγοστή κατανάλωση κρέατος, την ώρα που η κότα αυγολέμονο και ο κόκορας παστιτσάδο κρατούσαν ξεχωριστή θέση στο κυριακάτικο τραπέζι, πλημμυρίζοντας με ευωδίες τα καντούνια μέσα από τα μισάνοιχτα παράθυρα της κουζίνας. Ο μπακαλιάρος αποτελούσε το φαγητό των φτωχών. Βραστός, με σκορδαλιά ή με πίτα (μπακαλαρόπιτα) αποτελούσε κλασσικό κορακιανίτικο φαγητό. Από το καθημερινό τραπέζι δεν έλειπαν ακόμη τα φρέσκα αυγά, το «μανούρι» (τυρί χειροποίητο μέσα στη «τσαντίλα) και τα αγριολάχανα. Και βέβαια το τραπέζι και τις γεύσεις του χωριού συμπλήρωναν το ελαιόλαδο, από τον καρπό που μαζευόταν με τα χέρια και το τίναγμα της ελιάς και το συνήθως μαύρο κρασί από τα «δικά του» ο καθένας σταφύλια, τρυγημένα στα διάσπαρτα στην περιοχή αμπέλια.

 Όλα αυτά σήμερα, χωρίς το άγχος της ανάγκης, αθροιζόμενα προσθέτουν αξία στη συλλογική ετερότητα που αποκαλείται τοπικός, εθνικός ή παγκόσμιος πολιτισμός, μα πρώτα από όλα εμπλουτίζουν τη γευστική μας εμπειρία.