Κάποτε, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, ο πέραν του οικισμού χώρος της Κορακιάνας, όπως και ολόκληρη σχεδόν η Κέρκυρα δηλαδή, έσφυζε από την εποχική αγροτική δραστηριότητα, συνέπεια  της ανάγκης για επιβίωση και συμπλήρωση του οικογενειακού εισοδήματος. Μάρτυρας ο ελαιώνας με τις χιλιάδες πανύψηλων, γέρικων ελαιοδέντρων που στη μεγάλη πλειοψηφία τους κουβαλούν στο κουφάρι τους μερικούς αιώνες και βάλε. Από κοντά τα αμπέλια, ακόμα πιο μακρινή καλλιέργεια, που ελάχιστα ίχνη τους έχουν απομείνει σήμερα στην περιοχή και περισσότερο εντάσσονται στις νοσταλγικές αναπολήσεις των παλαιοτέρων, που διηγούνται για ποικιλίες, ονομασίες και γεύσεις κρασιών.
Παρόλα αυτά, στις μέρες μας, μερικοί νέοι χωριανοί επιδίδονται σε κάποια αγροτική δραστηριότητα, ξεκινώντας από άλλες αφετηρίες και εντάσσοντας την ενασχόληση αυτή στη διαχείριση του ελεύθερου χρόνου τους, παράγοντας ταυτόχρονα σε μικρές ποσότητες, ποιοτικά προϊόντα, όπως μέλι, κρασί, λάδι κλπ.
Δύο από αυτούς δραστηριοποιούνται στους Λαμπράδες και η περίοδος αυτή, είναι περίοδος έντονης φροντίδας για το αμπέλι του ενός και για το μελίσσι του άλλου. Εκεί, περνούν συχνά τα απογεύματά τους οργώνοντας και κλαδεύοντας ο ένας, περιποιούμενος τις κυψέλες που με το χρόνο «αυγατίζουν», ο άλλος. Ανταμοιβή τους, πέραν από την καθημερινή σχεδόν επαφή με τη φύση, μερικές δεκάδες κιλά ευωδιαστό μέλι, ή μερικές εκατοντάδες κιλά ανάμικτο σταφύλι, που στη συνέχεια μετατρέπεται σε εύγευστο κρασί.
Πραγματικά και λαμβάνοντας υπόψη τις γενικότερες επίκαιρες εξελίξεις στα ζητήματα της διατροφής, αξίζει τέτοιες νησίδες  να πυκνώσουν ...