Η οικόσιτη κτηνοτροφία, όταν ακόμη ανθούσε και στο χωριό μας (εδώ και μερικές δεκαετίες ), παρείχε στα νοικοκυριά μια σειρά προϊόντων, από το κρέας και το γάλα, έως το τυρί και το μαλλί. Το τελευταίο, που προέρχονταν από τα πρόβατα , ήταν αξιοποιήσιμο, αφού προηγουμένως είχε υποστεί μια διαδικασία που ξεκινούσε με την κουρά των προβάτων στις αρχές του καλοκαιριού και συνεχιζόταν με το πλύσιμο του μαλλιού εναλλάξ σε ζεστό και κρύο νερό και με το στέγνωμα στον ήλιο. Στη συνέχεια οι νοικοκυρές έγραιναν το μαλλί και μετά, είτε το έκαναν νήμα με τη ρόκα (με το οποίο έπλεκαν φανέλες κ.ά.), είτε τούφες με τις οποίες γέμιζαν στρώματα. Η κουρά γινόταν σε κάθε κοπάδι χωριστά, αλλά το πλύσιμο πραγματοποιούνταν ομαδικά και σε κλίμα γιορτής, στα μεγάλα πηγάδια που διέθετε η κάθε γειτονιά, όπως το πηγάδι της Παναγιάς.

Σήμερα, όλα αυτά έχουν εκλείψει και ακόμη και για τους ελάχιστους που ασχολούνται με την κτηνοτροφία, το μαλλί των ζώων είναι μάλλον άχρηστο. Παρόλα αυτά όμως, το κούρεμα των ζώων είναι απαραίτητο και πραγματοποιείται με τις πρώτες ζέστες. Αυτή, τη μισο-ξεθωριαμένη εικόνα του παρελθόντος είχαμε την ευκαιρία να καταγράψουμε, παρακολουθώντας την Μαρία και το Θανάση Νικολούζο, στο κούρεμα ενός προβάτου. Τα έμπειρα χέρια της αγρότισσας χειρίζονταν με γρηγοράδα και μαεστρία το μακρύ ψαλίδι και μέσα σε λίγα λεπτά η τυχερή «προβατίνα» είχε αλλάξει τελείως εμφάνιση !

Εικόνες που σιγά-σιγά χάνονται, αλλά αξίζει να μείνουν καταγεγραμμένες στη συλλογική μνήμη…