Συσσίτιον...
Γράφει ο/η Δώρα Μεταλληνού   
04.10.12

Συσσίτιον, εκ του σύσσιτος = συν+σίτος [ομοτράπεζος, συνδαιτημόνας].

 

Κάποτε η λέξη από μόνη της εμπεριείχε μία εξαθλίωση, μια εικόνα της εποχής του πολέμου που παιδάκια σχημάτιζαν ουρές με ένα τενεκεδάκι στο χέρι για να πάρουν από τον καταχτητή ένα ζουμί με επιπλέοντα σπόρια φακής ή κάποιο ζυμαρικό. Και με το τσίγκινο κουτάλι να προσπαθούν τα να ψαρέψουν, γιατί ήταν δυσεύρετα μέσα στο αραιωμένο ''μπρόντο''. Κάποιοι από εμάς μόνο από φωτογραφίες ή από διηγήσεις τα γνωρίσαμε!
Σωτήριον έτος 2012! Από πέρυσι μέχρι φέτος εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας η προοδευτική εξαθλίωση ενός λαού! Η λέξη πείνα που κάποτε ήταν ταμπού δεν είναι πλέον!
Τα συσσίτια είναι μέρος της καθημερινότητάς μας! Τα νέα παιδιά δεν έχουν συνέλθει ακόμη από την ψυχρολουσία! Αλλιώς την ''είχαν δει''! Έπαιξε βέβαια μέσα σε πολλά άλλα και η TV! Σερβίριζε επί σειρά ετών δεδομένα πρότυπα στους ελληνόπαιδες! Αγόρια μπόντι γκαρντ, κορίτσια μοντέλες, ψώνια που ψόφαγαν για πέντε λεπτά δημοσιότητας! Για κάποιους άλλους το ''όνειρο του επιστήμονα'' που θα ξεφύγει από το χωριό και δε θα γίνει χειρώνακτας! Έτσι, πορευόμαστε τυλιγμένοι σε ροζ σύννεφα που περιχαράκωναν το παρόν και το μέλλον. Φούσκωναν οι φαντασιώσεις για μεγαλεία που ήταν σκοπός ζωής, ακόμη και αν στα θεμέλια είχαν πτώματα! Κι ερχόμαστε σήμερα να βλέπουμε ότι η φτώχεια είναι πια παντού στο φαγητό, αλλά και στο μυαλό!
1964! Μήπως θυμόσαστε κάποιοι ότι είχαμε κι εμείς μερίδα στα συσσίτια της εποχής; Επί Γ.Παπανδρέου! Πρέπει να ήμουν τρίτη ή τετάρτη δημοτικού! Το γεγονός της χρονιάς ήτανε ότι θα είχαμε ΄΄συσσίτιο΄΄ στο σχολείο! Μέσα σε λίγες μέρες το σχολείο μετατράπηκε, ώστε ένα μέρος του να εξυπηρετεί τις ανάγκες της σίτισης. Η μεγάλη αίθουσα αριστερά της εισόδου έγινε τραπεζαρία. Στο βάθος αναρτήθηκε μικρός πίνακας, όπου ο δάσκαλός μας ο Φίλης ο Κένταρχος με εκείνα τα ωραία γεμάτα καλλιτεχνικές ουρίτσες γράμματά του έγραφε το καθημερινό ''μενού''. Πρωί: γάλα σε σκόνη [ποτέ δεν το δοκίμασα], μεσημεριανό: μακαρόνια, μπακαλιάρο [τις περισσότερες φορές αξαλμύριστο] και ......πλιγούρι!! Κάθε Παρασκευή το πρόγραμμα είχε πλιγούρι. Ήταν ο εφιάλτης! Δε θυμάμαι κανέναν να το τρώει! Καθόμαστε με τις ώρες πάνω από το πιάτο και το στομάχι ανακατευότανε! Κι όσο καθόμαστε, τόσο εκείνο κρύωνε και όσο κρύωνε τόσο πιο παχιά και γλυτσερή πέτσα έκανε! Ακόμη όταν το σκεφτώ ανακατεύομαι! Τα αγόρια των τελευταίων τάξεων στην αποθήκη ζύγιζαν το αλεύρι. Στα ενδότερα του ισογείου ήτανε η κουζίνα. Οι δυο Μαρίες, οι μαγείρισσες φρόντιζαν για την παρασκευή των ''εδεσμάτων''. Υποχρέωσή μας ήτανε να φέρνουμε όλοι από το σπίτι μία ''σκίζα'' για τη φωτιά! Έλα όμως που εγώ είχα και σε αυτό πρόβλημα! Στο σπίτι δεν καίγαμε ''σκίζες'. 'καθότι ο πατέρας μου ως ξυλουργός έφερνε και καίγαμε ότι απέμενε από τη δουλειά του. Εγώ όμως ντρεπόμουνα να παίρνω τα τετραγωνισμένα κομμάτια του ξύλου! Δεν ήθελα να διαφέρω! Τώρα γελώ, μα είχα μεγάλο πρόβλημα! Γινόταν καυγάς μέχρι να με πείσουν ότι είχε την ίδια χρηστικότητα!
Ξέχασα να σας αναφέρω ότι τα πιάτα και οι ''πίντες'' ήτανε γκέτινα [εμαγιέ]. Ήρθανε καινούργια, αλλά σε λίγο καιρό από τις χτυπησιές είχανε τραυματιστεί ανεπανόρθωτα, αφήνοντας να φαίνεται εδώ κι εκεί ένα μαύρο σημάδι!
Να λοιπόν που είχαμε γευτεί κι εμείς τη μέριμνα της μαμάς πατρίδας!
Το μόνο θετικό που βλέπω τώρα που το σκέφτομαι από την όλη υπόθεση είναι εκείνη η ωραία πρόθεση του ''ΣΥΝ''. Πολύ μου αρέσει! Εμπεριέχει την έννοια του μαζί [όχι τα φάγαμε!!!] αλλά το μοίρασμα στη δύσκολη εποχή που ζούμε!!!!!

 

ΔΩΡΑ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ